نه خودش میاد، نه نامه ش!
یکی از جاهایی که بلندپروازی خیلی به آدما ضربه می زنه، توی ازدواجه. چه دخترش، چه پسرش.
دختر خانم! اون مال قدیما بود که یه نفر با اسب سفید مهربونی می اومد خواستگاری. بعدم هفت شبانه روز بابت این وصلت فرخنده جشن می گرفتن توی شهر. تازه همون قدیما هم از این خبرا نبوده. قصه ها الکی دارن شلوغش می کنن. هر دختری رو یه نفر از بین فک و فامیل و در همسایه خواستگاری می کرد و خلاص!
البته آقا پسرا هم برای ازدواج نباید زیاد بلندپروازی کنن. اصلن چه معنی داره آدم برای انتخاب شریک زندگیش روی ابرا راه بره. روی ابر که دختر دم بخت پیدا نمی شه. سفید برفی و زیبای خفته و اینجور مسائل هم کارتونه. عین سوباسا و کاکرو. هیچ کدومش واقعیت نداره. شما اگه تونستنی عین سوباسا وسط أسمون شوت چرخشی بزنی، خب حتماً یه دختر شاه پریون هم هست که می تونی بهش برسی. ولی اگه نمی تونی، خب دختر اعظم خانم چشه به این خوبی؟
