نه خودش میاد، نه نامه ش!

یکی از جاهایی که بلندپروازی خیلی به آدما ضربه می زنه، توی ازدواجه. چه دخترش، چه پسرش.

دختر خانم! اون مال قدیما بود که یه نفر با اسب سفید مهربونی می اومد خواستگاری. بعدم  هفت شبانه روز بابت این وصلت فرخنده جشن می گرفتن توی شهر.  تازه همون قدیما هم از این خبرا نبوده. قصه ها الکی دارن شلوغش می کنن.  هر دختری رو یه نفر  از بین فک و فامیل و در همسایه  خواستگاری می کرد و خلاص!

البته آقا پسرا هم  برای ازدواج نباید زیاد بلندپروازی کنن. اصلن چه معنی داره آدم برای انتخاب شریک زندگیش روی ابرا راه بره. روی ابر که دختر دم بخت پیدا نمی شه. سفید برفی و زیبای خفته و اینجور مسائل هم کارتونه. عین سوباسا و کاکرو. هیچ کدومش واقعیت نداره.  شما اگه تونستنی عین سوباسا وسط أسمون شوت چرخشی بزنی، خب حتماً یه دختر شاه پریون هم هست که می تونی بهش برسی.  ولی اگه نمی تونی، خب دختر اعظم خانم چشه به این خوبی؟

کفه ی ترازو باشیم

توی خانواده، زن و شوهر، باید مث دو تا کفه ترازو باشن.

دو تا کفه ترازو لازم نیست، کاملا مث هم باشن. اصلاً همیشه یه کفه ترازو مثلاً از جنس پنیر و قند و شکر و  اینجور چیزاست، اون یکی کفه از جنس سنگ ترازو.

توی ازدواج هم، لازم نیست زن و شوهر جنس افکار و علایقشون کاملاً یه جور باشه، ولی لازمه زن و شوهر، از لحاظ شخصیت، هم وزن هم باشن.

اگه هم وزن نباشن، حکایتشون حکایت ترازوئیه که کفه هاش، بالا و پایین میرن و میزون نیستن.

 هدف از ازدواج، رسیدن  زن و شوهر به  تعادله...

شرط رسیدن به تعادل هم،  هم وزن بودن و «کُفو» هم بودنه....