ربط نامه پدرانه ی چارلی چاپلین با بشقاب پرنده ها

هر شایعه ای، یه بُردی داری....

بعضی از شایعه ها، فقط توی یه اداره می پیچنن.  مثلاً کم پیش میاد که شایعه رفتن و اومدن  آقای الف که مدیر اداره جیمه، جایی غیر از داخل راهرو های همون اداره بپیچه.

برد بعضی از شایعه ها، یه شهر به خصوصه. پاتُ که از اون شهر بیرون بذاری، می بینی  خبری از اون شایعه نیست.

شایعه های استانی و ملی هم داریم.

ولی توی عصر اینترنت و ارتباطات، به لطف ایمیل و وبلاگ و شبکه های اجتماعی و خبرگزاری های غیر حرفه ای، ساختن شایعات جهانی هم  مث آب خوردن می مونه....

می خوام بگم پیشرفت علم و تکنولوژی و فن آوری، به جای اینکه باعث بشه مردم شایعه ها رو دیر تر و سخت تر باور کنن، شایعه سازی رو آسون تر کرده.

 

ضمناً  شایعه ها، علاوه بر اینکه  برد  مختلفی دارن، طول عمرشون هم متفاوته.

یه شایعه ممکنه فقط ده دقیقه دووم بیاره،  ولی شایعه هایی هم هستن که  ممکنه  هزار سال دهن به دهن بچرخن.

مثلاً ده ساله، خیلی از ماها فکر می کنیم  شعر «بنی آدم» سعدی،  یه جایی از سازمان ملل نصب شده.

یا مثلاً   بعضی ها فکر میکنن تقویم جهانی سازمان ملل واقعاً یه روزی داره به اسم روز کورش کبیر.

یا هنوز که هنوزه، هر  از چند گاهی،  بعضی از نشریه ها و  وبلاگ ها، نامه چارلی چاپلین به دخترش رو منتشر می کنن. نامه ای که روح چارلی چاپلین و دخترش هم از  نوشته هاش بی خبره...

 

 

البته لزوماً اینجور نیست که هر چقدر  برد یه شایعه بیشتر  و طول عمرش زیاد تر باشه، تأثیر اون شایعه مخرب تر باشه.

شایعه وجود بشقاب پرنده ها یا آدم کوتوله ها،‌ بعد از صد سال و با برد جهانی خودش، هنوز کسی رو ورشکست نکرده. ولی یه شایعه ی ده دقیقه ای توی  تالار بورس، می تونه زندگی خیلی ها رو به خاک سیاه بنشونه....