شرف مکان، شرف مکین
اگه پیش قدیمی های باسواد نشسته باشی و صحبت جا و مقام بشه، می گن : شرف مَکان، به مَکینه. نه بر عکس.
منظورشون اینه که انسان بزرگوار، همیشه بزرگوار و والامقامه. چه پایین باشه، چه بالا...
گاهی وقت ها، یه موقعیت پست و پایین، به خاطر انسان بزرگواری که در اون موقعیت قرار می گیره، ارزش پیدا می کنه...
بر عکس این حالت هم ممکنه...
یعنی بودن موقعیت های بلندی که به خاطر حقارت کسی که اون ها رو اشغال کرده، بی ارج شدن....
همه حرف، سر اینه که هر کی «بالاتر» بود، لزوماً «والاتر» نیست.
مثلاً دود!
دود با اینکه همیشه از شعله بالاتره، اما دود کجا و شعله کجا!
اولی چشمُ کور می کنه ولی دومی نور چشم می شه و تاریکی رو از بین می بره.
یا اصلاً همین ابرو! ابرو با اینکه بالاتر از چشمه ، اما شأنش بالاتر از چشم نیست.
به قول شاعر:
دود اگر بالا نشیند، کسر شأن شعله نیست
جای چشم، ابرو نگیرد گر چه او بالا تر است.
یه شاعر دیگه ای هم گفته:
من از روئیدن خارِ سر دیوار فهمیدم
که ناکس، کس نمی گردد، به این بالا نشستن ها
