فقط به یه سلام، اونم از نوع زوری و اجباری

کی فکرش رو می کرد، ولی اتفاق خوش افتاده بود.

یه سلام، اونم از نوع اجباری و زوریش ، کبریت گرفته بود زیر خرمن یه دلخوری ده ساله.

ماجرا از این قرار بود که برادر بزرگ تر توی تاریکی شب، سر کوچه شون سوار تاکسی شده بود.

بی خبر از اونکه قراره درست بشینه دم دست برادر کوچیک تر.

برادر کوچیک تر هم که تازه متوجه شده بود مسافر بغل دستیش کیه، نتونسته بود سلام نکنه...

سلامی که برای بیرون کشیدن جواب سلام و یه «چه طوری» اضافه از زبون اون یکی برادر کفایت می کرد...

تا دو تا برادر برسن به جایی که می خواستن پیاده بشن، یخ رابطه اونقدر آب شده بود که دلتنگی این چند سال، جولون پیدا کنه واسه خودنمایی ....

محبت می خواد که قهر می کنه.

باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...

میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.

البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...

خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.

خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!

ولی حیف...

حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه  که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!

خوبه حواسمون باشه که:

محبت و عاطفه  یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.

مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.

بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.

واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار  مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا  مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.

این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :

چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.

جاده شک، ایستگاه جدایی

برای  اینکه دستمون بیاد شک های مدام و بی مورد، چه اثراتی داره، کافیه یه توک پا بریم نزدیک ترین دادگاه خانواده ای که  آدرسشُ بلدیم.

اونجا، زن و شوهر هایی رو می بینیم که به خاطر شکاک بودن یکیشون، یا هر دو شون، کارشون به دعوا  و قهر و درخواست طلاق و جدایی کشیده.

 

ولی فقط دادگاه خانواده نیست که مضرات شک های زیاد و دم به دم و بی موردُ نشونمون می ده.

کافیه یه نگاهی به صفحه ی حوادث روزنامه ها بزنیم و ببنیم که شک بی مورد می تونه منجر به چه جنایت هایی بشه.

شک بی مورد ، از اون چیزائیه که اگه بهش بی محلی و کم توجهی نشه، یواش یواش کار آدمُ به جنون می کشونه.

قهر کن، ولی نه اینجوری

چیه؟ چته؟!

خودمونیم ها! به قول مادر بزرگم، در رو کندی و فرق سر گذاشتی!

دارم حال و روز این روزات رو نقد می کنم. این روزا  که سر هر مساله کوچیکی قهر می‌کنی.

نکنه به قهر کردن معتاد شدی؟ چی؟ واژه معتاد رو نمی پسندی؟ خب باشه...

نکنه قهر کردن عادتت شده. عادتی که نه تو از اون دست بر می داری، نه اون دست از سر تو بر می داره...

حالا یه چیزی!

می دونستی بزرگ ترین عبادت، ترک عادته؟! مثلاً ترک همین عادت به قهر کردن، خودش می تونه بزرگ ترین عبادت باشه.

یه چیز دیگه هم می خواستم بگم. چی بود؟

آهان! می دونستی  پیامبر به ابوذر چی فرمود:

فرمود: قهر کردن  مانع قبولی عبادت های آدم میشه!

البته... 

گاهی وقت‌ها دست خودت نیست؛ یعنی بدون اینکه بخوای قهر میکنی...

گاهی بدون اینکه فکر کنی قهر می‌کنی...

گاهی اگه چیزی دلخواهت نباشه قهر می‌کنی و اونقدر به قهرت ادامه می دی تا درونت آروم بشه. حالا فرقی نمی‌کنه به اون چیزی که می‌خواستی رسیده باشی یا نه.

مهم اینه که  یک جوری مخالفت خودت را اعلام کنی.

اینا رو گفتم که بگم قهر به خودی خودش یه ابزار طبیعیه، اما ....

اما به شرطی که در حد طبیعی و منطقی باشه...

یادت باشه پیامبر اکرم فرموده:

«قـهـر کـردن بیش از سه روز روانیست. پس اگر آن ها که با هم قهرند، با هم رو به رو شدند و یکى ازآن دو سلام کرد و دیـگرى جواب سلامش راداد، هر دو در ثواب شریک هستند، ولى اگرجوابش را نداد، آن که سلام کرده از گناه مبراست و دیگرى گنهکار است .»

پیش میاد دیگه

من نمی گم با دوست هات قهر نکن....

می گم، هر وقت قهر کردی،  خودت رو بذار جای کسی که باهاش قهر کردی...

ببین اگه همون رفیقی که جوابش رو نمی دی، جوابت رو نده، چه احساسی پیدا می کنی؟

اگه احساس خوبی بهت دست داد، خب قهر کن...

قهر کن و این احساس خوب رو با اون ها هم به اشتراک بذار....

اما اگه احساسی که بهت دست می ده رو نپسندیدی، این احساس ناپسند رو  به بقیه هم پیشکش نکن...

اینا رو از خودم نمی گم.

از احادیث و  فرموده های بزرگایی می گم که به من و تو توصیه کردن چیزی رو  که برای خودمون نمی پسندیم، برای دیگران هم نپسندیم.

 

 

قهره و دلخوریه دیگه....

بعضی وقتا بدون اینکه بخوای پیش میاد.

ولی آدم زرنگ و سیاستمدار کسیه که هر تهدیدی رو  تبدیل به فرصت کنه...

قهر  و دلخوری و سر سنگینی هم یه تهدید بالفعل خیلی خیلی خطرناکه... اما تو می تونی این تهدید بزرگ رو برای خودت به یه فرصت استثنایی برای بهشتی شدن  تبدیل کنی...

راهش هم اینه که عجله کنی و اولین طرفی باشی که برای فیصله دادن موضوع  پا پیش می ذاره...

روایت ها می گن: تو هر قهری، رحمت خدا شامل حال کسیه که پیش قدم می شه واسه آشتی...

پس اینجور فرصت ها رو از دست نده...

می تونی با یه پیامک شروع کنی.... توش بنویس:

من رشته محبت خود پاره می کنم / شاید گره خورد، به تو نزدیک تر شوم.

 

 

بازم می گم: قهر و دلخوریه دیگه...

من و شما هم آدمیزادیم و جایز الخطا دیگه...

پس ممکنه گاهی وقتا بینمون از این جور اتفاق های اشتباه، اتفاق بیفته... ولی مهم اینه که حواسمون رو جمع کنیم....

حواسمون رو جمع کنیم به اینکه هر قهری، دیر یا زود ممکنه به آشتی تبدیل نشه.

پس امروز که در وضعیت قرمز قهر به سر می بریم، فکر فردای سفید صلح هم باشیم و جوری از خجالت هم در نیایم که  فردا روز، رومون نشه توی چش هم نگاه کنیم.

حضرت علی (علیه السلام) فرموده:

توی دشمنی کردن با دشمن خودت  هم اندازه نگه دار. چون ممکنه بعداً باهاش دوست بشی....

تازه این رو حضرت علی در مورد دشمن فرموده. رفیق قهر کرده که اسمش دشمن نیست!