خدایی داریم که هر وقت به روی ما بخنده، روز و شب مون عیده.
خدایی که بلده چه جوری مهمون نوازی کنه، خدایی که خوب می دونه چه جوری برای مهمونی سی روزه ش، اختتامیه بگیره.
امروز یکی پیامک فرستاده بود که:
سفره های سحری، خدا حافظ!
شربت های تگری، خدا حافظ!
زولبیا، بامیه، خدا حافظ!
چایی دیشلمه، خدا حافظ!
ظرف حلوا، خدا به همراهت
دوغ نعنا، خدا نگهدارت!
{داستانک قدیمی}
دیشب افطار رو خورده و نخورده، چشماش داشتن سنگین می شدن. نمازش رو که خوند، چائی دومش رو هم سر کشید. بعدش بین خواب و بیداری، دراز کشید پای رادیو تا ببینه خبرُ اعلام می کنن یا نه؟
خبر رو نشنیده، چرتش تبدیل به یه خواب سنگین شد.
سحر، با صدای زنگ ساعت که از خواب پرید، چشماش هنوز التماس خواب داشتن.
اول از همه پارچ شربت آبلیمو رو از یخچال بیرون گذاشت. پیچ رادیو رو که چرخوند، به جای دعای سحر، صدای تازه ای شنید.
الله اکبر. الحمد لللّه. و له الشّکر
خدایا شکرت!
بالاخره چشم مون به جمال هلال باریک و نقره ای ماه شوال روشن شد.
خدایا!
عید رمضانُ هم برای ما، عین ماه رمضان، زیبا و با برکت کن!
خدایا!
داریم می خندیم، چون تو رو داریم. خوشحالیم چون خودت امشبُ برای ما شب عید قرار دادی.
خدایا!
امشب و فردا شب و فردا شبش، خیلی هامون یا مسافریم، یا مسافر داریم. خودت پشت و پناه همه باش.
خدایا!
فردا، وقت نماز عید فطر، برامون نسیم بفرست. نسیمی که صورت های خیس مونُ نوازش کنه. نسیمی که از سمت خودت بیاد و عطر تو رو برامون بیاره.
خدایا!
شکرت! به خاطر ماهی که تموم شد، به خاطر عیدی که داره شروع می شه. تو بهترین میزبانی بودی که به عمرمون دیده بودیم. ما هم سعی کردیم مهمون خوبی باشیم. این سعی با صفا رو از ما بپذیر!
«عید» با «عُودت» هم خانواده ست.
اصلاً یکی از معانی عید، همین برگشتنه و بازگشته.
عید، فرصتیه برای اینکه یه کم به خودمون برگردیم.
عید، فقط فرصتی برای مهمونی رفتن خونه ی پدر و مادر و عمه و خاله و دوست و همکار نیست.
عید، فرصتیه برای اینکه مهمون خودمون بشیم. فرصتی برای اینکه با خودمون از خودمون بگیم.
بازم به عید دیگه. بازم عیدی دادن و عیدی گرفتن. خوش به حال مون.
بازم شیرینی، بازم کیک یزدی، بازم شکلات و تافی، بازم شربت زعفرون و بهار نارنج و بیدمشک و آبلیمو و آلبالو. بازم آب هندونه ی خنک، وسط این روزای داغ، به به!
بازم مهمونی دادن و مهونی گرفتن. بازم سفره ی ناهار، بازم روبوسی.
بازم مسافرت؛ شرق نشد، غرب؛ جاده ی چالوس نشد جاده ی هراز؛ شمال نشد، جنوب؛
امروز، بعد از سی روز، دوباره توی خونه هامون بوی خوش قرمه و قیمه پیچیده.
امروز، بعد از سی روز روزه داری، می تونیم یه بار دیگه سر سفره ناهار، دور هم بشینیم و به روی هم لبخند بزنیم.
امروز، صبح زود، سجاده هامونُ زیر بغل گرفتیم و راه افتادیم سمت نماز عید. بین راه، زیر لب الله اکبر می گفتیم و از خدا تشکر می کردیم. به خاطر مهمون نوازیش، به خاطر بنده نوازیش، به خاطر این عید قشنگ.
امروز، با هر دستی که نشونه ی قنوت، مقابل صورت گرفتیم، کلی عیدی گرفتیم. اونم از کی! از خدا!
امروز روز عیدی گرفتن و عیدی دادنه. روز تبریک گفتن و تبریک شنیدن. روز خندیدن و خندوندن. روز مهمونی گرفتن و مهمونی رفتن.
سلام به اونایی که امروز، مسافرن. روزتون خوش و سفرتون بی خطر.
سلام به اونایی که امروز، مهمون دارن. خسته نباشید و مهمونی تون آبرومند!
سلام به اونایی که امروز، جایی مهمونی دعوتن. دیر نکنید یه وقتایی .
سلام به اونایی که امروز شادن. شادی تون واقعی و همیشگی و با دوام.
سلام به اونایی که هیچی نشده دلشون برای ماه رمضون تنگ شده. ایشالا توشه ای که از ماه رمضون امسال برداشتید، تا همیشه باهاتون بمونه.
سپاس از خدایی که یه ماه تموم، ازمون پذیرایی کرد، تحویل مون گرفت، دست نوازش به سرمون کشید.
سپاس از خدایی که یه سفره برامون پهن کرده بود پر از برکت، پر از رحمت، پر از نور. من نور خورم که قوت جان است.
سپاس از خدایی که یه ماه تموم، سحر به سحر، افطار به افطار، ظهر به ظهر و نیمه شب به نیمه شب، به روی ما خندید.
هر کسی که خدا به روش بخنده، صورتش زیبا می شه. خوش به حال اونایی که چهره هاشون زیبا شده.
خوش به حال اونایی که از پیشونی هاشون داره نور می پاشه.
خوش به حال اونایی که با اومدن عید فطر خوشحالن، می تونن سرشونُ بالا بگیرن، می تونن کارنامه ی قبولی شونُ به رخ فرشته ها بکشن.
خوش به حال اونایی که می تونن از ته دل، بخندن و بگن:
«وَ لِ للهِ الحمد، عَلا ما هَدانا؛
و لَهُ الشُّکر ، عَلا ما اَولانا »
وقتی می گن عید فطر یاد صبح و هوای خنکش می افتم. یاد بادکنک و شربت خنک. یاد دست فروش هایی که بساطشونُ گله به گله خیابون گذاشتن و همه جور چیزی هم می شه بینشون پیدا کرد. از جا موبایلی و کیف لپ تاپ بگیر تا سفره و قابلمه...
عید فطر که می گن یاد قنوت می افتم . یاد و لله الحمد... یاد بندگی و اخلاص، یاد زمزمه های مردم و صف های بزرگ و منظم شون. یاد بچگی هام و اون جایزه ای که برای گرفتن اولین روزه هام عیدی گرفتم.
وقتی می گن عید فطر، یاد اون دختر بچه ای می افتم که پارسال داشت از مادرش می پرسید: "حالا دیگه شیطونُ آزاد کردن؟"
مولانا توی یکی از دفترهای مثنوی این طور سروده که:
گفت پیغمبر که چون کوبی دری
عاقبت از آن برون آید سری!
گفته، گفته ی پیامبره. مگه می شه کسی سی روز، در کمال اضطرار، در خونه ی خدا رو از دل یه چاه تاریک بزنه و دری از جنس گشایش و فرج، روش باز نشه.
مگه
می شه کسی از خدا نجات بخواد و خدا، نجاتش نده؟!
درسته که عید فطر فقط یه روزه و ما به خاطرش فقط دو روز تعطیلیم.
ولی می شه این خوبی و خوشی عید فطرُ تمدیدش کرد.
الآن مهلت شرکت توی قرعه کشی محصولات فلان جا رو هم ده بار تمدید می کنن. پس عید فطرُ هم می شه تمدید کرد. اصلاً می شه از همین الآن تا شب عید فطر سال بعد، توی همین فضای خوب عید فطری نفس کشید و زندگی کرد. می شه کاری به کارای روزای تقویم نداشت و طعم خوش عید فطرُ نگه داشت.
الآن سبزی قورمه ای و خورشتی و آشی امسالُ می ذارن توی فریزر، سال بعد باهاش قرمه سبزی و خورشت آلو اسفناج و آش پشت پا درست می کنن. چطور نمی شه این حال خوب و معنوی عید فطرُ یه جای مناسبت توی قلبمون بذاریم؟ یه جایی که از باد و بارون و گرما و سرمای دنیا آسیب نبینه و تا سال بعد، سالم باقی بمونه.
یه ذره به این پیشنهادی که دادم فکر کنید! درسته که هر سال همین وقت جاده ی چالوس و هراز، کیپ تا کیپ پر از ماشینه، ولی عید فطر، روز گشایشه.
اونایی که چند وقته خوردین به در بسته!
اونایی که با دست که سهله، با دندون هم نمی تونین گره های بسته و کور کارِتونُ باز کنین!
روز عید فطر ، تا خود غروب آفتاب وقت دارید برای دعا کردن. دعا کنید خدا توی این روز گشایش و گره گشایی، درای بسته و گره های کورُ براتون باز کنه. جواب می گیرید، مطمئن باشید!
