عید فطر نزدیکه،
عیدِ بدون عیدی هم مث شربت بدون شکره.
می خوام بگم عید که می شه هم باید عیدی داد، هم باید عیدی گرفت.
عید که می شه، هر کسی باید از بزرگتر خودش عیدی بگیره و به کوچیکتر ها عیدی بده.
بالاخره دست هم بالای دست بسیاره.
هر کسی بزرگ تری داره که می تونه ازش توقع عیدی داشته باشه.
خدا هم که قربونش بریم، خودش بزرگ همه بزرگ تر هاست...
بعضی وقتا، به جای اینکه عید باعث بشه عیدی رد و بدل بشه، رد و بدل شدن هدیه و عیدیه که یه روزُ تبدیل به عید می کنه.
مثلاً همین عید فطر.
عید بودنش به خاطر اینه که خدا بعد از یک ماه روزه داری، جشنواره عیدی و کادو و هدیه راه می اندازه.
روزی هم که خدا برای حواریون سفره آسمونی نازل کرد، عید نبود. ولی چون خدا اون سفره رو عیدی فرستاد، اسم اون روز هم شد عید.
پس بعضی وقتا باید از خدا عیدی بخوایم تا روزمون بشه عید. 