دو روز دیگه نوه دار می شن. هنوز که هنوزه داره شوهرشُ امتحان می کنه. می خواد ببینه سر و گوش شوهرش می جنبه یا نه. با شماره های ناشناس به گوشی آقاشون زنگ می زنه، پشت گوشی فوت می کنه. یاد و خاطره ی خانم مارپل زنده باد. راهش یه همچین رهروانی داره.
یکی نیست بهشون بگه: دیگه از سن و سال شوهر شما گذشته. بنده ی خدا همون بیست سال پیش هم نمی تونست گوش خودشُ بجنبونه. از این شیرین کاریا بلد نبود.
سوء ظن و بد بینی، همینجوری و به خودی خود، کار خیلی درستی نیست. یعنی بنیان خیلی از خانواده ها و رفاقت ها و شراکت ها به خاطر همین حس سوء ظن اونم از نوع الکی و بی خودش از هم پاشیده شده.
ولی بدترین نوع سوء ظن و خطرناک ترین مدل عینک بد بینی، سوء ظن داشتن و بد گمونی به خداست.
بعضیا، همیشه یه باور غلط قلبی دارن که خدا، مترصد فرصته تا اون ها رو به خاک سیاه بنشونه و بالاخره هم یه روز این کار رو می کنه.
اینا هر اتفاق و تغییری رو به فال نحس می گیرن. چون فکر می کنن اون اتفاق و تغییر مقدمه ایه برای اینکه خدا، نقشه خودش رو در مورد اون ها عملی کنه.
خدا اسم همچین بدگمانی هایی رو می ذاره: بد گمان های جاهلانه.
جالبه که حتی توی قرن بیست و یکم و عصر روشنفکری هم بعضی ها با بدگمانی های عصر جاهلیت به خدا و آسمونش نگاه می کنن...
بعضی از جمله ها، علاوه بر مفهوم خودشون، یه مفهوم مخالف هم دارن.
مثلاً وقتی یکی به ما می گه: اگه نونوایی باز بود، برام نون بگیر، مفهوم مخالفش اینه که اگه نونوایی بسته بود، لازم نیست بریم جایی دیگه و براش نون بگیریم.
اینُ گفتم که بگم خدا توی سوره حجرات فرموده:
اگه یه آدم ناحسابی و فاسقی، براتون یه خبری آورد، راجع به درستی خبری که آورده تحقیق کنید.
مفهوم مخالف این جمله اونه که وقتی یه آدم حسابی و عادل، برامون یه خبری میاره، باید به بهش حسن ظن داشته باشیم و دیگه لازم نیست تحقیق کنیم.
اصلاً همین حسن ظن ها و اعتماد کردن هاست که چرخ زندگی اجتماعی رو می چرخونه. اگه قرار بود همه نسبت به هم سوء ظن داشته باشن، سنگ روی سنگ بند نمی شد.
این شیشه های رنگی و مشبک رو تا حالا امتحان کردید؟
وقتی از پشت شیشه آبی، به بیرون نگاه می کنیم، همه چی رو آبی می بینیم.
اگه شیشه یه مقادر اعوجاج داشته باشه، منظره بیرون هم کج و معوج می شه. یعنی ممکنه تیر راست قامت و سیمانی چراغ برق رو مث الف نستعلیق ببینیم!
می
خوام بگم قضاوت ما راجع به حقیقت و واقعیت، با نوع لنزی که برای تماشای دنیا به
کار می بریم، رابطه داره.
متاسفانه، لنز و عینک بد بینی و سوء ظن از اون لنزها و عینک هائیه که کم طرفدار نداره.
البته ما نمی گیم لنز و عینک بد بینی و سوء ظن به هیچ دردی نمی خوره و همه لنزای ساخت کارخونه بد بینی رو باید با سنگ شکست.
ما می گیم: هر چیزی به جای خودش.
یه کارآگاه پلیس وقتی می خواد یه معمای پیچیده جنایی رو حل کنه، اگه بخواد با خوش باوری و عینک حس ظن، به حرف همه گوش بده، از الآن تا قیام قیامت باید دنبال همون یه قاتل بگرده.
ولی همون کارآگاه پلیس، وقتی میاد خونه، یا توی تعاملش با فامیل و همکارها و در و همسایه، لنز بد بینی رو کنار می گذاره.
مثلاً وقتی ماشینش رو می بره مکانیکی و مکانیک بهش می گه فلان قطعه ماشینش احتیاج به تعویض داره، هیچ وقت با خودش نمی گه: «پای یه توطئه در میونه»
شکاکیت، مخصوصاً از نوع شدیدش، یه جور سوهان روحه.
آدمی که مدام به بقیه شک می کنه، جرأت نزدیک شدن و اعتماد کردن به هیچ کسی رو نداره.
همچین آدمی حتی نمی تونه برای خودش یه محرم اسرار و سنگ صبور داشته باشه.
شکاکیت باعث می شه که آدم همیشه احساس نا امنی کنه و نتونه سر راحت به بالین بذاره.
آدم شکاک، حتی تاب تحمل خوبی های بقیه رو هم نداره. چون مدام ذهنش به این سوال مشغوله که هدف فلانی از خوبی کردن در حق من چی بود؟ چه نقشه ای برای من داره؟! باید سر در بیارم!
نمیدونم تا حالا اسم «غیبت قلبی» به گوشتون خورده یا نه.
غیبت قلبی، با اینکه اسمش غیبته، ولی بیشتر از اونکه غیبت باشه، یه جور تهمته.
تهمتی که بر خلاف غیبت و تهمت عادی، به زبون نمیاد و فقط توی قلب آدم می مونه.
غیبت قلبی، یه جور سوء ظن
و گمان بد راجع به بقیه ست. گمانی که ممکنه جایی بازگو هم نشه، ولی بازم فکر
کردن بهش یه جور گناهه.
آیه های سوره ی حجرات که می گن بعضی از گمان ها گناهه، منظورشون همین گمان هاست.
گمان هایی که برای دچار نشدن به اون ها، باید یه مقدار حس خوشبینی خودمونُ تقویت کنیم و اجازه ندیم شک های بی مورد، توی ذهن و دلمون دور بردارن.
برای اینکه دستمون بیاد شک های مدام و بی مورد، چه اثراتی داره، کافیه یه توک پا بریم نزدیک ترین دادگاه خانواده ای که آدرسشُ بلدیم.
اونجا، زن و شوهر هایی رو می بینیم که به خاطر شکاک بودن یکیشون، یا هر دو شون، کارشون به دعوا و قهر و درخواست طلاق و جدایی کشیده.
ولی فقط دادگاه خانواده نیست که مضرات شک های زیاد و دم به دم و بی موردُ نشونمون می ده.
کافیه یه نگاهی به صفحه ی حوادث روزنامه ها بزنیم و ببنیم که شک بی مورد می تونه منجر به چه جنایت هایی بشه.
شک بی مورد ، از اون چیزائیه که اگه
بهش بی محلی و کم توجهی نشه، یواش یواش کار آدمُ به جنون می کشونه.
