غیبت قلبی

نمیدونم  تا حالا اسم  «غیبت قلبی» به گوشتون خورده یا نه.

غیبت قلبی، با اینکه اسمش غیبته، ولی بیشتر از اونکه غیبت باشه، یه جور تهمته.

تهمتی که بر خلاف غیبت و تهمت عادی، به زبون نمیاد و  فقط توی قلب  آدم می مونه.

غیبت قلبی، یه جور  سوء ظن و  گمان بد راجع به بقیه ست. گمانی که ممکنه جایی بازگو هم نشه، ولی بازم فکر کردن بهش یه جور گناهه.

آیه های سوره ی حجرات که می گن بعضی از گمان ها گناهه،  منظورشون همین گمان هاست.

گمان هایی که برای دچار نشدن به اون ها، باید یه مقدار حس خوشبینی خودمونُ تقویت کنیم و  اجازه ندیم شک های بی مورد،‌ توی  ذهن و دلمون دور بردارن.