رازداری چرا اینقدر سخته؟

عین نگه داشتن یه گلوله ی آتیش کف دسته.

اگه بخوام تخفیف بدم، عین نگه داشتن یه ظرف داغه. ظرفی که پر از یه غذای چربه.

به خاطر نگه داشتن ظرف،‌ دستات داره می سوزه، ولی اگه ظرفُ رها کنی،  غذای چرب روی فرش  ابریشمی زیر پات می ریزه و خسارت به بار میاره.

رازداری، همچین حکایتی داره. سخته، ولی اگه سختی شُ تحمل نکنی، خسارت شدید تری به بار میاری!‌

**

شاعر میگه:

راز خود، با یار خود،  تا آنکه بتْوانی  مگو

یار را یاری بُود، از یار ِ یار اندیشه کن!

بعید می دونم همچین شعر ساده و رو راستی، معنی و تفسیر و توضیح نخواه. خلاصه که شما وقتی خودت نمی تونی راز خودتُ پیش خودت نگه داری، از دیگری چه توقعی داری؟!

خب اونم نتونسته و  یه جایی عین خودت بروز داده.

**

یه بزرگی از اهل سیاست و کیاست گفته:

هر رازی که بیشتر از یه نفر از اون اطلاع داشته باشن، دیگه اسمش راز نیست!

راست هم گفته. خود ما هم می گیم هیچ دویی نیست که به سه نرسه.

پس بهترین راه اینه که نذاریم  مجموعه ی افراد مطلع از راز ما،  زیر مجموعه ای غیر از خودمون و خدا داشته باشه.

پای شخص ثالثُ به رازهامون باز نکنیم.

به من و شما چه؟!

واقعاً به من و شما  چه؟!

 رازای زندگی  همسایه‌هامونُ می‌گم.

انصافاً با جاسوسی کردن و سرک کشیدن توی زندگی‌ همسایه ها، چقدر به حقوق ماهیانه‌مون اضافه می‌شه؟

حالا حقوق و اضافه حقوق هیچی!  اصلاً فیزیک عالم این‌ طوریه  که اگه توپُ  به دیوار کوبیدیم، دیوار هم توپُ به طرف ما می‌کوبه؛ مرحوم نیوتن هم همین قضیه رو ثابت کرده.

پس طبق قانون اول و دوم نیوتن، اگه راز پوشیده‌ ی کسی رو برملا کردیم، رازهای محرمانه‌ زندگی خودمون هم بر ملا میشه. اگرم توی زندگی در و همسایه سرک بکشیم، توی زندگیمون سرک می کشن.

 همسایه‌ خوب، همسایه‌ ایه  که کاری به زندگی خصوصی همسایه‌ هاش نداره؛

الا  اینکه  آقا یا خانم همسایه، خودش شخصاً ‌ بیاد  و در خانه‌ رو  بزنه و مشکل خصوصیشُ  به نیت کمک گرفتن در میون بذاره.

همچین وقتایی اولا نباید حرف خصوصی همسایه‌ رو سر کوچه برد، ثانیاً باید آستین بالا زد و  کاری کرد.

احترام این امامزاده با خادمشه

روابط خانوادگی موضوع بی اهمیتی نیست.

 خدا، توی خیلی از سوره های قرآن، به  همین موضوع پرداخته.

از سوره های بلندی مثل بقره و نساء و احزاب و نور بگیر، تا سوره های کوتاهی مثل مجادله و مُمُتحنه و طلاق.

می خوام بگم خدا، به موضوعی  پرداخته که شاید خیلی از آدما به اون اهمیت چندانی ندن. خدا به رابطه ی اهل خونه با هم اهمیت زیادی داده. جوری که انگار دور اسم خانواده رو  هاله ای از تقدس و حرمت، فرا گرفته باشه.

 

می گن حرمت صحن و سرای امامزاده رو، قبل از هر کسی، خادم اون امامزاده باید نگه داره.

حرمت خانواده رو هم ، قبل از بقیه و غریبه ها،  اهل همون خونه و خانواده باید حفظ کنن.

صد البته که حفظ همچین حرمتی،  به خیلی از چیزا بستگی داره.

مثلاً راز اهل خونه، نباید از چهار دیواری خونه بیرون بره. خونه  و خانواده ای که اهلش رازدار نیستن، خود به خود، بی حرمت می شه...