فرق تفکر با تخیل

آدم های موفق اهل تفکر هستن.

عوضش آدمای ناموفق، اهل تخیّلن.

تفکر یعنی اینکه دنبال یه راهی برای رسیدن به آرزوها مون بگردیم.

ولی تخیل یعنی اینکه فقط به خود همون آرزوها فکر کنیم و از فکر کردن بهش، لذت ببریم!

تخیل داشتن چیز بدی نیست. خیلی هم خوبه. ولی به شرط اینکه غرقش نشیم و بعد از هر تخیلی، به فکر راهی برای تحقق اون  باشیم.

نوزاد هایی با ریش و سبیل

هر نوزادی، وقتی پا به این دنیا می ذاره، صندوقچه ی دانسته ی هاش، خالی خالیه.

ولی کم کم با کمک هوش و حواسی که خدا بهش داده، چیزهایی یاد می گیره و قدم به قدم از ایستگاه جهل مرکب، دور می شه.

مثلاً از هشت ماهگی به بعد، هر نوزادی یاد می گیره  وقتی چیزی از جلوی چشم دور می شه باز هم وجود داره و نابود نمی شه. رفته رفته، بچه ها، عاقل تر و بالغ تر می شن و چیزهای مهم تری یاد می گیرن. مثلاً یاد می گیرن ممکنه چیزی هیچ وقت دیده نشه و به چشم نیاد، ولی وجود داشته باشه. اما آدم هایی هم هستن یه جاهایی نمی خوان دست از بچگی شون بردارن و عاقل تر بشن. مثل بنی اسرائیل که مدام از پیامبرشون تقاضای دیدن خدا رو داشتن.  خدا، از زبان حضرت موسی اسم این دست درخواست ها رو جهالت گذاشته.

 

«و بنى اسرائیل را از آن دریا عبور دادیم ، پس بر مردمى گذر کردند که به بت هایى که داشتند روى آورده بودند و به بزرگداشت آنها مى پرداختند . گفتند : اى موسى ، براى ما نیز معبودى قرار ده همان گونه که براى آنان معبودانى قابل رؤیت است . موسى گفت : بى تردید شما مردمى هستید که نادانى مى کنید .   به یقین راهى که آنان در آن قرار دارند نابود است و عباداتى که به جاى آورده اند تباه و بى ثمر است.»

{اعراف،  138 و 139}

صاحبان مغز چه کسانی هستند؟

اون چیزی که ما در فارسی بهش می گیم «مغز»، عرب ها بهش می گن «لُب».

«لب کلام»، یعنی مغز و اصل سخن، بدون حواشی بی مورد و زائدش.

ولی   قرآن ،  هیچ وقت و هیچ جا، از این واژه ی «لُب»، استفاده نمی کنه. قرآن، به جای «لُب» از جمع این واژه  استفاده می کنه و می گه «اَلباب».

«اَلباب»، یعنی مغزها!

اولو الالباب هم که خدا این همه ازشون تعریف و تمجید کرده، صاحبان مغز نیستن، صاحبان مغزها هستن. فیزیولوژی امروزی میگه:

«مغز آدمیزاد، یه عضو بسیط و یه دست نیست. مغز، ترکیبی از بخش های مختلفه.  بخش هایی که هر کدومشون به کار و وظیفه ای مشغولن. این یعنی اون چیزی که ما بهش میگیم مغز،  «مجموعه‌ای از مغزها» ست. »

قرآن، به کسایی می گه اولو الالباب که از این مجموعه، درست و به جا استفاده می کنن.

مسلما در آفرینش آسمانها و زمین، و آمد و رفت شب و روز، نشانه های  روشنی  برای  صاحبان مغز ها است. همانها که خدا را در حال ایستاده و نشسته، و آنگاه که بر پهلو خوابیده اند، یاد میکنند، و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین میاندیشند،  و میگویند: بار الها! اینها را بیهوده نیافریده ای! منزهی تو! ما را از عذاب آتش، نگاه دار!

  پروردگارا! هر که را تو  بخاطر اعمالش،  به آتش افکنی، او را خوار و رسوا ساخته ای! و برای افراد ستمگر، هیچ یاوری نیست!

{آل عمران، 190 تا 192}

غلیان سماور گونه ی اندیشه

بعضیا چیز نگه دارن.

جنسی که می خرن، جوری نگهش می دارن که بعد هفتاد هشتاد سال از روز اولش نوتره.

مثلا این مغز و عقلی رو که خدا داده واسه توی فرغون ریختن و فکر کردن و تأمل داشتن، همینجوری آکبند و دست نخوره نیگه می دارن واسه روز مبادا.

حالا اینکه « این روز مبادایی که هیچ وقت نمیاد، چه وقتیه؟ » سؤالیه که  باید از خودشون پرسید.

عوضش بعضی های دیگه، مث چی از عقل و فکری که خدا بهشون داده کار می کشن.

جوری که این نیروی فکرشون یه لحظه هم استراحت و تعطیلی و آف و اینجور چیزا نداره.

غلیان فکر و اندیشه اینجور آدما، مث سماور مادر بزرگاست که همیشه در حال قُل قله...

خوش به حالشون!

آدم هزار ساله باش

بعضی ها، حتی وقتی یه چیزی رو خودشون تجربه می کنن، براشون درس نمی شه. اینا همونایی هستن که اگه از یه سوراخ ده بار هم گزیده بشن، تعجبی نداره.

بعضی های دیگه، هر چیزی رو باید خودشون  شخصاً یه بار تجربه کنن.  اینا حواسشون نیست که  توی بعضی از تجربه ها، اولین بار، آخرین بار هم هست.  اینا بیش از اونکه  تجربه هاشون به درد خودشون بخوره،  درس عبرتی می شن برای سایرین و ناظرین و آیندگان...

ولی عوضش بعضی ها....

بعضی ها،‌ اونقدر تیز و باهوش و زرنگ هستن که تجربه های بقیه رو تجربه خودشون بدونن و ازش استفاده کنن.  همچین آدمایی توی  اوج جوونی جوری پخته و حساب شده رفتار می کنن که انگار هزار ساله توی این دنیان...