قبلاً بعضی ها فقط وجود خدمات گذشتگان رو انکار می کردن، الآن بعضی ها رو اگه ولشون کنی، یه کلنگ دست می گیرن و همه آثار و ابنیه گذشتگان رو از بیخ و بن خراب می کنن...
واسه چی؟
واسه اینکه یه بار دیگه همون آثار و ابنیه رو بسازن و این
بار خودشون، اونا رو افتتاح کنن!
نه به بعضی از این مجله های زرد که نویسنده هاش، همینجوری از پیش خودشون با این و اون مصاحبه های خیالی ترتیب می دن، نه به بعضی از آقایونی که توی روز روشن با ده جا مصاحبه می کنن و هر چی دلشون می خواد میگن، ولی هنوز جوهر خودنویس خبرنگارها خشک نشده، همون حرف ها رو تکذیب می کنن و منکر همه چی می شن...
خوب نیست! نکنید این کار ها رو ....
کاش هر کی خربزه میخورد، مرد بود و پای لرزش هم می ایستاد...
کاش!
ولی ظاهراً فعلاً رسم بر اینه که موقع خربزه قاچ کردن و خوردنش، همه سر سفره حاضر باشن، ولی موقع لرزش که می رسه، همه منکر همه چی بشن و بگن: «کی بود؟ کی بود؟ ما که نبودیم»
حالا خود این لرز هم می تونه خیلی چیزها باشه...
از شکست یه تیم ورزشی و فرو ریختن یه ساختمان چند طبقه بگیر تا برکناری یک مقام سابقاً مسئول و رفتنش به دادسرا و اینجور جاها ...
مولانا می گه:
یه روز یکی همون جناب شتری رو که سعدی ندیده بود، دید و ازش پرسید: «به سلامتی از کجا تشریف میاری؟»
شتر گفت: «از چیز دیگه.... خودت بگو ... اسم قشنگی هم داشت ها! ... آهان! از حمام گرم کوی تو!»
اون یارو هم یه نگاهی به سر زانوی شتر انداخت و یاد گلگیر ماشین کارواش نرفته خودش افتاد و گفت: « نمی گفتی هم از سر زانوهای قندیل بسته ت پیدا بود!»
آخه وقتی دم خروس به اون قشنگی پیدا ست و همه دارن تماشا می کنن، واسه چی بازم بزرگراه صداقت رو کنار می ذاری؟ واسه چی می زنی توی جاده خاکی انکار؟
اینقدر قسم حضرت عباس نخور...
ضمناً! کفاره اون قسم های قبلی رو هم یادت نره بدی!
انکار داریم تا انکار ها!
لاپوشانی داریم تا لاپوشانی...
مثلاً یه وقتی آدم خطایی از کسی می بینه و به روی خودش نمیاره.
اینم یه جور انکاره. ولی انکاری که باید به نظر پاک و خطا پوش صاحبش هزار آفرین گفت.
ولی یه وقتایی یکی به یکی خوبی می کنه و اون یکی دومی، خوبی های یکی اولی رو منکر می شه...
دور از جون شما، به اینجور انکار ها می گن: «بی چشم و رویی»
اونجور که مادربزرگ خدابیامرز ما تعریف می کرد، در عالم حیوانات ظاهراً گربه بیش از سایرین اهل اینجور انکار هائیه...
حالا سعدی خدا بیامرز اینجا نیست، خدای سعدی که اینجاست!
اون جناب نادره گفتار، واقعاً شتری ندیده بوده که گفت: «می توان قطع نظر کرد، شتر دیدی نه!»
ولی شمایی که هم شتر رو دیدی، هم بارش رو، هم جای پاش رو، واسه چی همه چی رو انکار می کنی، بعدم تقصیر رو میندازی گردن سعدی!
انصاف هم انصافاً خوب چیزیه....
روزی صد بار به بخت بد خودش لعنت می فرستاد که چرا شاهد معامله ای بوده که حالا اختلاف سر اون، دو طرفش رو به دادگاه کشونده.
خوب می دونست کلاف سر در گم اون پرونده رو فقط توضیحات خودش باز میکنه... توضیحاتی که باید توی دادگاه و مقابل قاضی بیان می شدن...
البته این رو هم خوب می دونست که نتیجه اون توضیحات، شکست فامیلش توی اون پرونده ست...
برای همین هم ترجیح می داد جوری رفتار کنه که انگار شتری ندیده.
دلش نمی خواست وارد ماجرایی بشه که به خیال خودش، غیر دلخوری فامیل، چیزی برای اون نداشت...
ولی هر بار که می خواست خودش رو با توجیه «شتر ندیدن» راضی کنه، یادش می اومد که گاهی اوقات انکار واقعیت و ساکت موندن، با شهادت دروغ فرق زیادی نداره...
همین نکته، بیشتر آزارش می داد...
درسته که خیلی جاها، سکوت، مایه ی نجاته.
ولی اینجوری نیست که همیشه و همه جا با سکوت کردن و چیزی نگفتن بشه نجات پیدا کرد.
روز قیامت، خدا خیلی ها رو به خاطر سکوتشونه که محاکمه می کنه.
جایی که سکوت باعث مظلومیت حق و جون گرفتن ناحق بشه، نباید سکوت کرد.
مثلاً جایی که لازمه بریم و توی دادگاه نسبت به موضوعی شهادت بدیم...
توی همچین موقعیتی اگه سکوت کنیم، مسئولیم.
خدا، دو جای قرآن، توی دو تا آیه ی شبیه به هم فرموده:
به خاطر خدا، به حق و عدالت شهادت بدید. حتی اگه شهادت دادنتون به ضرر خودتون و پدر مادر و نزدیکانتون باشه...
احادیث هم می گن: حق رو بگید، حتی اگه به ضرر شخص خودتون باشه...
سعدی خدا بیامرز اینجا نیست، خدای سعدی که اینجاست!
اون جناب نادره گفتار، واقعاً شتری ندیده بوده که گفت: «می توان قطع نظر کرد، شتر دیدی نه!»
ولی شمایی که هم شتر رو دیدی، هم بارش رو، هم جای پاش رو، واسه چی همه چی رو انکار می کنی، بعدم تقصیر رو میندازی گردن سعدی!
انصاف هم انصافاً خوب چیزیه....
البته انکار داریم تا انکار ها!
مثلاً یه وقتی آدم خطایی از کسی می بینه و به روی خودش نمیاره.
اینم یه جور انکاره. ولی انکاری که باید به نظر پاک و خطا پوش صاحبش هزار آفرین گفت.
ولی یه وقتایی یکی به یکی خوبی می کنه و اون یکی دومی، خوبی های یکی اولی رو منکر می شه...
دور از جون شما، به اینجور انکار ها می گن: «بی چشم و رویی»
اونجور که مادربزرگ خدابیامرز ما تعریف می کرد، در عالم حیوانات ظاهراً گربه بیش از سایرین اهل اینجور انکار هائیه...
مولانا می گه:
یه روز یکی همون جناب شتری رو که سعدی ندیده بود، دید و ازش پرسید: «به سلامتی از کجا تشریف میاری؟»
شتر گفت: «از چیز دیگه.... خودت بگو ... اسم قشنگی هم داشت ها! ... آهان! از حمام گرم کوی تو!»
اون یارو هم یه نگاهی به سر زانوی شتر انداخت و یاد گلگیر ماشین کارواش نرفته خودش افتاد و گفت: « نمی گفتی هم از سر زانوهای قندیل بسته ت پیدا بود!»
کاش هر کی خربزه میخورد، مرد بود و پای لرزش هم می ایستاد...
کاش!
ولی ظاهراً فعلاً رسم بر اینه که موقع خربزه قاچ کردن و خوردنش، همه سر سفره حاضر باشن، ولی موقع لرزش که می رسه، همه منکر همه چی بشن و بگن: «کی بود؟ کی بود؟ ما که نبودیم»
حالا خود این لرز هم می تونه خیلی چیزها باشه...
از شکست یه تیم ورزشی و فرو ریختن یه ساختمان چند طبقه بگیر تا برکناری یه نفر که تا همین دیروز کاره ای بوده...
نه به بعضی از این مجله های زرد که نویسنده هاش، همینجوری از پیش خودشون با این و اون مصاحبه های خیالی ترتیب می دن، نه به بعضی از آدمایی که توی روز روشن با ده جا مصاحبه می کنن و هر چی دلشون می خواد میگن، ولی هنوز جوهر خودنویس خبرنگارها خشک نشده، همون حرف ها رو تکذیب می کنن و منکر همه چی می شن...
خوب نیست! نکنید این کار ها رو ....
آخه وقتی دم خروس به اون قشنگی پیدا ست و همه دارن تماشا می کنن، واسه چی بازم بزرگراه صداقت رو کنار می ذاری و می زنی توی جاده خاکی انکار؟
اینقدر هم قسم حضرت عباس نخور...
ضمناً! کفاره اون قسم های قبلی رو هم یادت نره بدی
