ماه نو، ماه نو، از مات درودی و سلامی

‌یک ماه تمام طعم روزه داریُ چشیدیم. چه طعم شیرینی داشت لب فرو بستن از باطل کننده های روزه. چه طعم شیرینی داشت فرو بستن چشم  و گوش و دل از هر چیزی که خدا رو خوش نمیاد.

خدا کنه این طعم شیرین فراموشمون نشه.

خدا کنه این مزه ی دلچسب، همیشه زیر زبون مون باشه.

 

یک ماه تمام، برای تغییر ذائقه تمرین کردیم. از همه ی مزه های تکراری دل کندیم. شب ها، طعم دعای افتتاحُ چشیدیم. روزها، طعم شهد شفای قرآن.  طعم لذت بخش سحرخیزی حسابی به روح و روان مون چسبید.  طعم خوندن چند رکعت نافله و زمزمه ی دعای سحر.

 

بارها و بارها در یخچالُ باز کردیم. دیدیم میوه های تازه دارن چشمک می زنن. بطری شیشه ای آب خنک داشت صدامون می کرد. خرماهای سیاه و درشت، به ما می خندیدن. دست به سمت شون بردیم و یادمون اومد که روزه ایم. به روی همه شون خندیدیم. برای همه شون دست تکون دادیم و  در یخچالُ بستیم.

همون وقت مزه ی شیرین امساکُ با تک تک سلول های وجودمون چشیدیم. همون وقت از خودمون خوشمون اومد. آی کیف کردیم! آی کیف کردیم!

 

افطار به افطار، خوراکی های سر سفره انگار، یه طعم ویژه پیدا می کردن.

دیگه هیچ شربتی، به اون خوشمزگی نمی شه.

دیگه هیچ خرمایی اون طعمُ نداره.

استکان آب جوش، نه قند داشت، نه شکر. ولی شیرین بود. خوشمزه و چسبیدنی.

یادش به خیر!

 

عید فطر تمدید پذیر

درسته که عید فطر فقط یه روزه و ما به خاطرش فقط دو روز تعطیلیم.

ولی می شه این خوبی و خوشی عید فطرُ تمدیدش کرد.

الآن مهلت شرکت توی قرعه کشی محصولات فلان جا رو هم ده بار تمدید می کنن.  پس عید فطرُ هم می شه تمدید کرد. اصلاً می شه از همین الآن تا شب عید فطر سال بعد، توی همین فضای خوب عید فطری نفس کشید و زندگی کرد.  می شه کاری به کارای روزای تقویم نداشت و طعم خوش  عید فطرُ  نگه داشت.

 

الآن سبزی قورمه ای و خورشتی  و آشی امسالُ می ذارن توی فریزر، سال بعد باهاش قرمه سبزی و خورشت آلو اسفناج  و آش  پشت پا درست می کنن.  چطور نمی شه این حال خوب و معنوی عید فطرُ یه جای مناسبت توی قلبمون بذاریم؟ یه جایی که از باد و بارون و گرما  و سرمای دنیا آسیب نبینه و تا سال بعد،  سالم باقی بمونه.

یه ذره به این پیشنهادی که دادم فکر کنید! ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌

روز گشایش، روز فطر

درسته که  هر سال همین وقت جاده ی چالوس و هراز،  کیپ تا کیپ پر از ماشینه، ولی  عید فطر، روز گشایشه.

اونایی که چند وقته خوردین به در بسته!

 اونایی که با دست که سهله، با دندون هم نمی تونین  گره های بسته و کور کارِتونُ باز کنین!

 روز عید فطر ، تا خود غروب آفتاب وقت دارید برای دعا کردن. دعا کنید خدا توی این روز گشایش و گره گشایی، درای بسته و گره های کورُ براتون باز کنه.  جواب می گیرید، مطمئن باشید! ‌

بوی عیدی، بوی فطر

عید فطر نزدیکه،

عیدِ بدون عیدی هم  مث شربت بدون شکره.

 می خوام بگم عید که می شه هم باید عیدی داد،‌ هم باید عیدی گرفت.

عید که می شه، هر کسی باید از بزرگتر خودش عیدی بگیره و به کوچیکتر ها عیدی بده.

بالاخره دست هم بالای دست بسیاره.

هر کسی  بزرگ تری داره که می تونه ازش توقع عیدی داشته باشه.

خدا هم  که قربونش بریم، خودش بزرگ همه بزرگ تر هاست...

 

بعضی وقتا، به جای اینکه عید باعث بشه  عیدی رد و بدل بشه، رد و بدل شدن هدیه و عیدیه که یه روزُ تبدیل به عید می کنه.

 مثلاً همین عید فطر.

عید بودنش به  خاطر اینه که  خدا بعد از یک ماه روزه داری، جشنواره عیدی و کادو و هدیه راه می اندازه.

روزی هم که خدا برای حواریون  سفره آسمونی نازل کرد، عید نبود.  ولی چون خدا اون سفره رو  عیدی فرستاد، اسم اون روز هم شد عید.

پس بعضی وقتا باید از خدا عیدی بخوایم تا روزمون بشه عید. ‌ ‌ ‌

فطرانه

 

شب عید فطر در احادیث پیامبر، شب جوایز نامیده شده. در این شب خدا به بنده های فرمانبردار خودش پاداشی بی حساب و غیر قابل شمارش می ده. پاداشی برای بندگی و ترک محرمات در ماه مهمانی خدا، ماه مبارک رمضان.

 

در احادیث پیامبر، روز عید فطر هم روز جایزه نام گرفته. روزی که مردم جایزه ی یک ماه روزه داری رو از خدای خودشون دریافت می کنن.

این جایزه چیزی کمتر از بخشیده شدن گناهان و لیاقت پیدا کردن برای بهشت نیست.

 

صبح روز عید فطر، یکی از ویژه ترین ایام ساله. فرشته ها به زمین میان و در ورودی همه ی گذرها و کوچه ها می ایستن. بعد، بنده های خدا رو صدا می زنن و می گن:

برای نماز عید از خونه ها بیرون بیاید. بیرون بیائید و به سمت خدا برید. همون خدایی که پاداش های بزرگ می ده و گناهان بزرگُ می بخشه.

 

عید فطر، روز بازگشته. روز بازگشت به فطرت پاکی که خدا در وجود ما قرار داده.  در عید فطر  بود که حضرت علی به مردم فرمود:

« امروز روزى است که خداوند آن را براى شما عید قرار داد و شما را نیز شایسته آن ساخت؛ پس به یاد خدا باشید تا او نیز به یاد شما باشد. و او را بخوانید تا خواسته هایتان را اجابت کند.»

پیچک یادش باش

درختای نازک و جوون، ممکنه با یه باد قوی تکون بخورن و کج بشن و ساقه شون شکسته بشه.

برای همینم ساقه ی نازک این درختا رو می بندن به یه چوب ضخیم و محکم تا در پناه اون چوب، به هر بادی نلرزن.

حکایت ما و شک و شبهه ها و  وسواس های فکری مون،‌ حکایت همون ساقه های نازک و  باد های قویه.

چاره ی کار ما هم اینه که پناه ببریم.  پناه ببریم به یه منبع قوی   و در پناهش خودمونُ از لرزش و لغزش  حفظ کنیم.

خدا توی آیه های قرآن می گه:  نمی خواد جای دیگه ای برید. بیاید پناه ببرید به خودم. از شر وسواس خناس، به خود من پناهنده بشید.

از این چشمه غیر از وسوسه نمی جوشه

رابطه ی وسواس فکری و شیطان، مثل رابطه ی آب چشمه ست با خود چشمه.

خدا سرچشمه ی آرامش و یقینه و فکر کردن بهش به دل و قلب ما اطمینان می ده. عوضش شیطان چشمه ی جاری شک و شبهه و تردید و وسواس و وسوسه ست.  دلیلش هم اینه که توی شرایط شک و شبهه  و تردید، سخت ترین کار گرفتن تصمیم درسته. شیطان هم هر کاری که دستش باشه انجام می ده تا ما رو از گرفتن تصمیم درست دور کنه. برای همینم تلاش می کنه تا ما رو سرگرم دو دلی و تردید کنه.

اونجوری که آیه های سوره ی ناس می گن، اونایی که شک و  شبهه و تردید و دو دلی رو به جون آدما میندازن، یا خود شیطان هستن، یا همکار و پیمانکارش.

من شر الوسواس الخناس

وسواس و وسوسه ی فکری، مشکلیه که خیلی وقتا، سراغ خیلی هامون میاد.

حالا برای بعضیا بیشتر، برای بعضیا کمتر.

اصولاً فکر و خیال، از اون چیزائیه که وقتی می خواد وارد خونه ی ذهن و دل آدم بشه، در نمی زنه و «یا الله» نمیگه  و اجازه نمی گیره. چه برسه به اینکه بخواد قبلش اطلاع بده که مثلاً فردا ظهر، قراره بنده به عنوان یه شک و شبهه ی تازه، به ذهن شما خطور کنم!

برای این مهمونای ناخونده و سر زده و بی اذن و اجازه، باید تصمیمات اساسی بگیریم، چون در غیر این صورت، اونا برامون اختیار داری می کنن و راجع به ماها، تصمیمات بنیادی و بنیان کن می گیرن!

 

اینجوری نیست که فقط وقتی توی مجلس عروسی نشستیم  و صدای ساز و آواز بلنده،  فکر و خیالات و شک و شبهه های مختلف به ذهنمون خطور کنه.

یه وقتایی ممکنه سر نماز، یا حتی موقع تلاوت قرآن هم وسواس فکری سراغمون بیاد و ذهنمونُ مشغول کنه.

می خوام بگم شیطون حتی از نماز خوندن و  قرآن خوندن ما هم حیا نمی کنه و بازم میاد و کار خودشُ می کنه.

برای همینم هست که خدا فرموده:  موقع خوندن قرآن، از شر شیطان رجیم به خود خدای قرآن پناه ببرید.  و برای همینه که موقع خوندن قرآن، باید قبل از «بسم الله»، یه «اعوذ بالله » هم بگیم.

«دعوتید به مطالعه ی کتاب شیطان شناسی»

شک، چاره داره.

توی هر مسمومیتی،  مهم اینه که بفهمیم زهر چی بوده.

چون با دونستن جنس و  نوع و ترکیب زهر، پیدا کردن و ساختن پادزهر کار خیلی سختی نیست.

 شک و سوء ظن، نتیجه ی جهل و  دور شدن از عقلانتیه.

با این اوصاف،‌ اگه شک رو یه جور  زهر بدونیم که به جون آدم می افته،‌ پاد زهر همچین زهری حتماً باید از جنس تعقل و تفکر و منطق داشتن باشه.

از امام علی (ع) هم روایت شده که فرمود:

«با اندیشیدن پیاپى ، شکّ ناپدید مى‏شود .»

اگه شهاب سنگ سقوط کنه، اون وقت چی؟

یه حدیث سه کلمه ای از امام اولمون هست که تکلیف خیلی  از شک های روزمره ی ما رو  مشخص کرده.

امام و مراد و راهنمامون فرموده: «الشَّکُّ ثَمَرَةُ الجَهلِ »

یعنی شک، میوه ی درخت جهله.

جهل هم دو جوره. یه جهل داریم که نقطه ی مقابلش می شه دانایی.

یه جهل هم داریم که نقطه ی مقابلش می شه عقل.

پس علت خیلی از  شک و تردید ها اینه که یا با زندگی عالمانه فاصله داریم، یا با زندگی عاقلانه!

آدمای بد بین و اهل سوء ظن،  مشکلشون اینه که عاقلانه رفتار نمی کنن.

آدم عاقل، از بین همه ی احتمالاتی که  به ذهنش خطور می کنه، فقط برای احتمالات  عقلانی ارزش قائل می شه.

یعنی چی؟

یعنی  فرضاً،   همیشه یک در چند   صد میلیارد احتمال داره که امروز صبح یه شهاب آسمانی بخوره وسط محل کار ما.  ولی هیچ آدم عاقلی به خاطر همچین احتمالی، از محل کارش مرخصی نمی گیره و توی خونه نمی مونه.

سوء ظن و شکی که خیلی ها نسبت به همسر و همکاراشون دارن برای اهمیت دادن به احتمال های ضعیفی از این دسته.

مثلاً احتمال اینکه دوست ده ساله ی ما قصد سوئی نسبت به ما داشته باشه خیلی ضعیفه. ولی آدم بد بین،  به همین احتمال غیر عقلانی اهمیت می ده و زندگی رو به کام خودش و بقیه زهر می کنه.