نیاز، یک رابطه دو سویه
خیلی وقتا، نیازمندی یه رابطه ی دو طرفه ست.
یعنی هم شما به طرف نیازمندی، هم طرف شما نیازمند شماست.
اصلاً جامعه رو همین نیازمندی های دو طرفه ست که تبدیل به جامعه می کنه.
و الا اگه نیازمندی های دو طرفه وجود نداشت، نه کسی برای دیگری کاری انجام می داد، نه کسی به خاطر کار دیگران، بهشون دستمزد و حقوق و پولی می داد.
شکر خدا، همه مون به هم محتاجیم. پس هوای همدیگه رو داشته باشیم!
وقتی می گم نیازمندی، یه ارتباط دو طرفه ست، از روی دلیل و سند و مدرک حرف می زنم.
شما به عنوان مثال همین صفحات نیازمندی های روزنامه رو در نظر بگیر.
یه عده ای از جیب مایه می ذارن تا آگهی شون توی این صفحات چاپ بشه.
یه عده ی دیگه هم دست می کنن توی جیب شون و از دکه ی روزنامه فروشی، یه دونه از همون نیازمندی ها رو می خرن.
این وسط، بانی خیری که باعث تماس دو طرف می شه، چیزی نیست جز همین نیازمندی دو طرفه.
یعنی هم طرف می خواد ماشین مدل هشتاد و نوی خودشُ بفروشه و محتاج مشتریه.
هم شما دنبال یه ماشین مدل هشتاد و نوی سالم می گردی و در به در دنبال فروشنده ای.
همیشه بین نیازمندی های آدمای جامعه، باید یه تعادلی وجود داشته باشه.
اونایی که یه ذره از علم اقتصاد سر در میارن، به این تعادل می گن تعادل عرضه و تقاضا.
و خدا نیاره اون روزی رو که این تعادل به هم بخوره.
اون روز، ممکنه مجبور بشی یه بطری آب معدنی پونصد تومنی رو به خاطر افزایش نیاز و تقاضا، به قیمت 5 هزار تومن بخری.
یا یه کشاورز ممکنه مجبور بشه سیب زمینی و پیاز خودشُ به خاطر کاهش نیاز و تقاضا، زیر قیمت تموم شده، به فروش بذاره.
کلاً تعادل، همیشه چیز خوبی بوده، بعد از این هم چیز خوبیه.
