نه ژنتیکیه، نه قرص و آمپولش ساخته شده

تجربه همینجوری و شانسی و به قید قرعه به دست نمیاد.

قیمت به دست آوردن تجربه، سفید شدن کلی از موهای سیاه آدمه. برای به دست آوردن تجربه باید  شاگردی کرد. باید زانوی ادب به  زمین زد. باید ناز با تجربه ها رو خرید. باید بهشون احترام گذاشت و هواشونُ داشت. اینجوری شاید نرم نرم راضی شدن و فوت های کوزه گری شونُ به ما هم یاد دادن.

تجربه، یعنی اون چیزایی که توی کتابا نیست. سر کلاس های درس مدرسه و دانشگاه هم نمی شه یاد گرفت. تجربه اون  فوت و فن هائیه که با لباس اتوکشیده به دست نمیاد. باید به دل کار زد. باید طعم  چند بار به در بسته خورد. باید بارها و بارها شکست خورد  تا صاحب تجربه شد. باختن و شکست خوردن اشکالی نداره. به شرط این که هر باخت و شکستی ما رو صاحب یه تجربه ی تازه کنه

تجربه رو نمی شه با ژن از کسی به ارث برد. تجربه رو نمی شه با قرص و آمپول به کسی تزریق کرد. تجربه رو نمی شه با جراحی و پورتز و اینجور کارا به دست آورد. ولی تجربه رو می شه با مشورت کردن به دست آورد. می شه با نصیحت شنیدن  صاحب تجربه شد.   با پند شنیدن و  موعظه شنیدن . اینجوری شاید دیگه لازم نباشه خودمون چند تا پیراهن دیگه   پاره کنیم.