تا زن سخن نگفته باشد

البته که شاعر محترم فرموده: «تا «مرد» سخن نگفته باشد»

ولی واقعیت اینه که تا خانم ها  هم سخن نگفته باشن،  خیلی از عیب و هنرهاشون مخفیه.

اصلاً این زبون کوچیک چند ده گرمی، یکی از مطمئن ترین مخفیگاه های دنیاست.

آدم می تونه با سکوت کردن، جوری  خودشُ توی این مخفیگاه مخفی کنه که هیچ کس از عیب و هنرش سر در نیاره.

اما از وقتی که این قطعه ی کوچیک چند ده گرمی شروع می کنه به لفاظی، مردم کم کم دستشون میاد که عیب ما چیه و هنرمون کجاهاست...

هم چی گفتن مهمه، هم چه جوری گفتن

درسته که  بعضیا  دو رو هستن و حرفشون با قلبشون فرق داره.

ولی حتی در مورد آدمای دو رو و منافق هم خدا فرموده که:

«می شه اونا رو از روی لحن و  طرز گفتارشون تشخیص داد.»

می خوام بگم یکی از ملاک هایی ما باهاش راجع به بقیه قضاوت می کنیم،

و یکی از ملاک هایی که بقیه با اون راجع به ما قضاوت می کنن، همین طرز حرف زدنه.

«چی گفتن» و «چه جوری گفتن»، مهمه. خیلی هم مهمه.

در مناقب جناب حرف

خیلیا معتقدن حرف، باد هواست.

ولی  این خیلیا، حواسشون نیست که باد هوا هم می تونه گاهی وقتا، طوفان به پا کنه.

حرف، می تونه خرابی هایی به بار بیاره که هیچ طوفانی نمی تونه.

از طرفی هم باز همین جناب حرف، می تونه جلوی طوفان ها و سیلاب ها و خرابی هایی رو بگیره که بتُنی ترین و مستحکم ترین سد های دنیا نمی تونن.

قدرت حرف و کلامُ نباید دسته کم گرفت. من که به شخصه اصلاً دست کم نمی گیرمش.

فصل خطاب، فصل چندم ساله؟!

بعید می دونم بین ما کسی باشه که اصطلاح «فصل الخطاب» به گوشش نخورده باشه.

میگن فلانی، حرفش، کلامش، فصل الخطابه.

یعنی درست در شرایطی که هر کسی داره چیزی می گه و همه برای هم ساز مخالف می زنن، فلانی اگه حرفی بزنه، همه قبول می کنن و دعوا تموم می شه.

 

حالا واقعاً چه جوریه که بعضیا حرفشون فصل الخطاب می شه؟!

چه جوریه که کلام بعضیا اینقدر نافذه و کسی روی  حرفشون حرفی نمی زنه.

چرا توی بعضی از خونه ها، حرف بزرگ تر خونه فصل الخطابه و توی بعضی از خونه ها نه.

اگه حواستون هم مث گوش تون با منه و زحمتی نیست، یه مقدار به این سوال ها فکر کنید!

استامینوفن های بی تاثیر

شما یه لحظه به این فکر کنید که توی خونه  ی  متعلق به یه خانواده ی ایرانی، قرص استامینوفن پیدا نشه.

 

ولی همین قرص استامینوفن که رفیق گرمابه و گلستان ما ایرانی ها شده، اگه بالاتر از حد مجاز خودش مصرف بشه، نتیجه ی عکس می ده و چه بسا کبد رو هم از کار بندازه.

 

حرف قرص استامینوفنُ پیش کشیدم که بگم امام اولّمون  فرموده:

حرف، عین دارو می مونه. کمش سودمنده، ولی زیادش کشنده ست.

 

همین خود ما، توی فامیلمون  یه بچه ی مدرسه ای داریم که از هر چی شال و کلاهه بیزار شده.

چرا؟

چون مامانش صبح به صبح به جای اینکه یه بار بهش بگه شال و کلاهتُ توی حیاط مدرسه در نیار،  سه بار بهش می گه!

کم گوی و گزیده گوی، چون دُر

اینُ دیگه همه مون می دونیم که ترجمه ی «خیرُ الکلام» می شه «بهترین سخن».

جاتون خالی ما نشستیم پشت نرم افزار جستجوی احادیث، بعدش توی کادر جستجو همین «خیر الکلامُ» نوشتیم و بعدش هم اینتر زدیم.

چند ثانیه بعد، چشم و دلمون به حدیثی از پیامبر اخلاق و رحمت، حضرت مصطفی روشن شد که با همین «خیر الکلام» شروع می شد.

 

حضرت فرموده بود:

بهترین سخن، سخنیه که کوتاه باشه، قابل فهم باشه،  روشن باشه، خستگی آور هم نباشه.

 به نظر ما که همین حدیث کوتاه پیامبر، خودش می تونه  یه مثال روشن و کوتاه و قابل فهم از « خیر الکلام» باشه.

قدرت خدایی زبان

دو هزار و پونصد سال پیش ، ارسطو وقتی می خواست انسان رو تعریف کنه، گفت : انسان، حیوان ناطقه؛

این یعنی بچه های آدم،  از همون اول یه چیزی داشتن که بچه دایناسور ها و بچه ماموت ها نداشتن ، یه چیزی به اسم  قدرت گفت و گو ؛

همین قدرت گفت و گو ، باعث شده تا آدم ها برای حل اختلافاتشون به جای اینکه مثل ماموت ها و دایناسوره شاخ به شاخ و عاج به عاج بشن ، کنار هم بشینن و کارشون رو از طریق مذاکره و مصالحه پیش ببرن ؛

بعضی ها اسمش رو می ذارن قدرت جادویی ، ولی من می خوام از قدرت خدایی زبان حرف بزنم.

قدرت یه تیکه گوشت کوچیک چند ده ، نهایتش چند صد گرمی که می تونه بخندونه و اشک در بیاره و جفتش هم مطلوبه اگه برای خدا باشه؛

می تونه بترسونه و همه ترس ها را بکشه ؛ جفتش هم خوبه، اگه: برای  رضای خدا باشه ؛

می تونه هیجان زده ترین آدم ها رو سرد و آروم کنه و می تونه کسل ترین آفریده های خدا رو غرق هیجان کنه ؛ هر دو توانائیش هم ثواب داره اگه : در راه خدا باشه؛

می تونه محبت بیاره و می تونه خیلی از محبت ها رو بکشه، هیچ کدومش هم بد نیست، به شرطی که برای خدا باشه ؛

 باهاش میشه مار رو از سوراخ بیرون کشید،  به قول معروف ، باهاش : « توانی که پیلی به مویی کِشی!»

باهاش میشه شیطون ترین بچه ها رو خواب کرد و خواب ترین ملت ها رو بیدار؛

باهاش میشه خیلی کارها کرد ، میشه بهشتی شد و شرطش هم فقط اینه که :

«برای خدا باشه!»

از دست این زبان سرخ

میگن صبح به صبح، زبون رو می کنه به اعضای بدن و می گه: حالتون چطوره؟ خوبید؟

اونام دسته جمعی می گن: ما حالمون خوبه، البته به شرط اینکه تو بذاری و بلایی سرمون نیاری!

می خوام بگم فقط بقیه نیستن که از دست زبون بعضی ها آزار می بینن.

بعضی ها ،‌خودشون هم از دست زبونشون  آسایش ندارن. به همین خاطره که گفتن:

زبان سرخ، سر سبز می دهد بر باد!

زبانش را زندانی کرده بود.

 

 

پیامبرمون با همه مهربونی و آسون گیریش ، یکی از اون هایی بود که هیچ وقت واسه زبونش آسون نگرفت و بهش میدون نداد. سیره نویس ها نوشته ان :

«رسول خدا ، زبان خود را زندانی کرده بود، مگر این که کلام مفیدی بر زبان داشته باشد.»

پیامبر ما  خوب می دونست زبون اگه میدون  پیدا کنه، آدم رو از میدون به در میکنه ؛

 «دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر و کتاب سکوت: قدرت درون گراها در دنیایی که از حرف زدن باز نمی ایستد»