کاش هر کی خربزه میخورد، مرد بود و پای لرزش هم می ایستاد...
کاش!
ولی ظاهراً فعلاً رسم بر اینه که موقع خربزه قاچ کردن و خوردنش، همه سر سفره حاضر باشن، ولی موقع لرزش که می رسه، همه منکر همه چی بشن و بگن: «کی بود؟ کی بود؟ ما که نبودیم»
حالا خود این لرز هم می تونه خیلی چیزها باشه...
از شکست یه تیم ورزشی و فرو ریختن یه ساختمان چند طبقه بگیر تا برکناری یک مقام سابقاً مسئول و رفتنش به دادسرا و اینجور جاها ...
مولانا می گه:
یه روز یکی همون جناب شتری رو که سعدی ندیده بود، دید و ازش پرسید: «به سلامتی از کجا تشریف میاری؟»
شتر گفت: «از چیز دیگه.... خودت بگو ... اسم قشنگی هم داشت ها! ... آهان! از حمام گرم کوی تو!»
اون یارو هم یه نگاهی به سر زانوی شتر انداخت و یاد گلگیر ماشین کارواش نرفته خودش افتاد و گفت: « نمی گفتی هم از سر زانوهای قندیل بسته ت پیدا بود!»
آخه وقتی دم خروس به اون قشنگی پیدا ست و همه دارن تماشا می کنن، واسه چی بازم بزرگراه صداقت رو کنار می ذاری؟ واسه چی می زنی توی جاده خاکی انکار؟
اینقدر قسم حضرت عباس نخور...
ضمناً! کفاره اون قسم های قبلی رو هم یادت نره بدی!
حالا سعدی خدا بیامرز اینجا نیست، خدای سعدی که اینجاست!
اون جناب نادره گفتار، واقعاً شتری ندیده بوده که گفت: «می توان قطع نظر کرد، شتر دیدی نه!»
ولی شمایی که هم شتر رو دیدی، هم بارش رو، هم جای پاش رو، واسه چی همه چی رو انکار می کنی، بعدم تقصیر رو میندازی گردن سعدی!
انصاف هم انصافاً خوب چیزیه....
درسته که خیلی جاها، سکوت، مایه ی نجاته.
ولی اینجوری نیست که همیشه و همه جا با سکوت کردن و چیزی نگفتن بشه نجات پیدا کرد.
روز قیامت، خدا خیلی ها رو به خاطر سکوتشونه که محاکمه می کنه.
جایی که سکوت باعث مظلومیت حق و جون گرفتن ناحق بشه، نباید سکوت کرد.
مثلاً جایی که لازمه بریم و توی دادگاه نسبت به موضوعی شهادت بدیم...
توی همچین موقعیتی اگه سکوت کنیم، مسئولیم.
خدا، دو جای قرآن، توی دو تا آیه ی شبیه به هم فرموده:
به خاطر خدا، به حق و عدالت شهادت بدید. حتی اگه شهادت دادنتون به ضرر خودتون و پدر مادر و نزدیکانتون باشه...
احادیث هم می گن: حق رو بگید، حتی اگه به ضرر شخص خودتون باشه...
