محبت می خواد که قهر می کنه.

باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...

میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.

البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...

خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.

خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!

ولی حیف...

حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه  که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!

خوبه حواسمون باشه که:

محبت و عاطفه  یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.

مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.

بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.

واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار  مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا  مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.

این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :

چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.