کم تعداد بودن ترس داره؟

یه دغدغه ای که خیلی ها رو از کار گروهی دلسرد می کنه، کم بودن تعداد و نفراته.

ولی کسی که با آیه های قرآن مانوس باشه، می دونه که نباید غصه ی کم بودن نفراتُ بخوره.

هیچ کار بزرگی، با نفرات زیاد شروع نشده. اکثر پیامبرها دعوت شونُ به تنهایی شروع کردن. خیلی از پیامبرها و پیروانشون تا روز آخر در اقلیت بودن.

پیامبر خودمون، سیزده سالُ در غربت مکه سر کرد. با یارانی که تعدادشون زیاد نبود. با دشمنانی که سه سال اون ها رو در محاصره ی کامل قرار داده بودن. ولی در نهایت، این پیامبر بود که پیروزمندانه به مکه بازگشت و بت ها رو شکست.

**

حتی با نگاه مادی صرف هم نباید از کم بودن نفرات ترسید. بزرگ ترین شرکت های حال حاضر دنیا،  از جاهای خیلی کوچیک شروع شدن. از یه پارکینگ یا زیر زمین نمور. خیلی از این شرکت ها رو دو تا دوست، یا دو تا همکلاسی راه انداختن. هیچ وقت هم نگفتن با دو نفر که نمی شه موفق شد. همون دو نفر، دست به دست هم دادن و کارشون گرفت. حالا همون  شرکت های دو نفره، ده ها هزار نفر کارمند دارن.

از کم بودن تعداد و نفرات، نباید ترسید.

**

خدا در آیه ی شصت و پنج سوره ی انفال فرموده:

«اگه واقعاً اهل صبر و پایداری باشید، بیست نفر از شما، بر یه گروه دویست نفره غلبه می کنن.  اگه واقعاً اهل استقامت باشید، یه گروه صد نفره از شما، هزار نفرُ حریف هستن.»

اونجوری که این آیه می گه، یه نفر آدم اهل ایمان و صبر و استقامت، به قدر ده نفر کارآیی و توانایی داره. صبر و پایداری نفراتِ داشته، جای خالی نفرات نداشته رو پر می کنه.

**

در جنگ بدر،  تعداد مسلمون ها، کمتر از یک سوم دشمن بود، ولی پیروز شدن.  چون به خدا و امداد های غیبی خدا ایمان داشتن.

در جنگ حَنَین تعداد مسلمون ها، چند برابر دشمن شون بود. مغرور شدن به همین تعداد زیاد. ولی اونجوری که خدا فرموده نفرات زیاد به کارشون نیومد. داشتن جنگُ می باختن. فقط به خاطر لطف خدا بود که پیروز شدن.

به خاطر  تعداد نفرات، نه باید مایوس و دلسرد بود، نه مغرور و فریفته.

**

خدا، کمبود نفرات طرفداران حقُ با امداد های غیبی جبران می کنه.

ولی امداد های غیبی فقط مال عرصه ی جنگ و جهاد نیستن. توی زندگی شخصی خودمون هم می تونیم امداد های غیبی خدا رو پاگشا کنیم. کافیه از تمام توان و امکانات مون استفاده کنیم.  خدا وقتی ببینه که ما داریم تلاش خودمونُ می کنیم،  دستمون ُ می گیره. امداد های غیبی، همون دستگیری های خداست.

**

دو تا لشگر مقابل هم قرار گرفته بودن. لشگر جالوت و لشگر طالوت.

جالوتی ها متجاور بودن. خون ریز و ستمگر. طالوتی ها ولی فقط می خواستن از سرزمین خودشون دفاع کنن. تعداد جالوتی ها خیلی زیاد بود. جثه هاشون بزرگ. تجهیزاتشون عالی.  در مقابل، طالوتی ها کم بودن. بدون امکانات. با جثه های نحیف و آموزش ندیده.

بعضیاشون گفتن: ما کجا و مقابله با جالوت و لشگرش کجا!

ولی اونایی که دلشون روشن به نور ایمان بود، جواب دادن:

چه بسیار گروه های اندکی که با اذن خدا بر گروه های پر جمعیت پیروز شدند. خدا هر کس را که بخواهد با یاری خود پیروز می کند.

دست آخر، همونی شد که بنده های اهل ایمان گفته بودن.  با یاری خدا، متجاوزین شکست خوردن و نابود شدن.

 

هم افزایی که می گن یعنی چی؟

توی زندگی روزمره مون جنبه های مثبت همیاری  و کارگروهی رو می تونیم خیلی از جاها مشاهده کنیم.

مثلاً شرکت های تعاونی که با سرمایه کارمندای یه اداره راه می افتن و کار همون کارمند ها رو هم راه میندازن.

یا صندوق های قرض الحسنه خانوادگی که به افراد عضو، وام می دن.

حتی بیمه و پرداخت حق بیمه هم یه جور همیاریه.

توی کارگروهی،  همه از وجود هم سود می برن. کار گروهی باعث «هم افزایی» می شه. این «هم افزایی» از اون مفاهیمیه که قدیمیا هم ازش اطلاع داشتن، ولی براش اسم نساخته بودن!

تعریف ساده اینه:  زور و توان گروه، از مجموع زور و توان تک تک آدماش، خیلی خیلی بیشتره!

آیا کار گروهی در میان ایرانی ها ضعیف است؟

وقتی وارد یکی از راسته های بازار می شیم، کمتر کسی رو بیکار می بینیم. هر کسی مشغول کاریه. یکی برای مشتری خودش پارچه  برش می ده. یکی شیرینی می پزه. یکی مشغول تعمیر ساعته. یکی هم شیشه های عطرُ برای مشتری آورده با بهش حق انتخاب بده.

خلاصه که همه دارن کار می کنن، ولی هر کسی سرش به کار خودش گرمه. به همچین حالتی، کار گروهی گفته نمی شه. کار آدما، وقتی کارگروهی می شه که قبلش خود آدما یه گروه شده باشن.

 

کار گروهی، محصول آدمائیه که با هم و در کنار هم، یه گروهُ تشکیل بدن. برای تشکیل یافتن یه گروه، با هم بودن و در کنار هم بودن آدما کافی نیست. کسبه ی بازار هم از صبح تا شب باهم و کنار هم هستن، ولی تشکیل گروه نمی دن.  گروه، وقتی شکل می گیره که پای هدف یا اهداف مشترک در میون باشه.

وقتی آدما برای رسیدن اهداف یا اهدافی، مشغول همکاری می شن، کارشون می شه کار گروهی.  هر  برنامه  ای که از رادیو  تقدیم حضورتون می شه، حاصل یه کار گروهیه.

 

زیاد گفته شده، زیاد شنیدیم که فرهنگ کار گروهی در بین ما ایرانی ها ضعیفه. ولی آیا واقعاً همینطوره؟

برای هزاران سال، بخشی مهمی از جمعیت کشور ما رو قبایل کوچ نشین تشکیل می دادن. زندگی کوچ نشینی، بدون کار گروهی ممکن نیست.  توی این سبک زندگی همه به هم کمک می کنن. مشکل هر کسی، مشکل همه ست. برپا کردن و جمع کردن چادرها، گروهی انجام می شه. کوچ کردن، گروهی و دسته جمعی انجام می شه. عبور دادن دام ها و وسایل زندگی از مسیرهای سخت، یه کار کاملاً گروهیه. کارهای سخت، وقتی گروهی می شن، ساده  و  ممکن می شن.  

 

آیا واقعاً فرهنگ کارگروهی در بین ما ایرانی ها ضعیفه؟ پس چرا وقتی به صیادان ساحل نشین جنوب نگاه می کنیم، یه کار گروهی کاملاً هماهنگُ می بینیم. تمام مراحل صیادی از بافتن و آماده کردن تور، تا برگشتن از دریا و تقسیم ماهی ها، گروهی انجام می شه. هماهنگ و دسته جمعی. با یه نظم زیبا و خاص.

چرا وقتی به شالیکار های شمال نگاه می کنیم، تک روی و کار فردی نمی بینیم؟ شالیکاری، کار فرد نیست. کار یه جَمع هماهنگه. خیلی از کارهای دیگه هم همینطوره. ما حواسمون به این کارها نیست و می گیم: کار گروهی بین ما ضعیفه.

 

عاقله ها یاری کنید

ما توی احکام اسلامی، یه چیزی داریم به اسم «عاقله»

عاقله ی هر کسی یعنی همون قوم و خویش هاش.

افرادی که جزء عاقله یک نفر به حساب میان، نسبت به اون فرد مسئولیت شرعی و قانونی دارن.

مثلاً وقتی یه نفر محکوم به پرداخت دیه می شه، عاقله باید کمک کنن تا دیه پرداخت بشه. هر کسی به قدر توان خودش باید کمک کنه. مشکل، مشکل یه فرد نیست. مشکل کل فامیله. پس کل فامیل باید در حل شدنش سهمی داشته باشن. این یه تدبیر هنرمندانه ست برای خرد کردن مشکلات بزرگ.

رابینسون کروزوئه خوشبخت نبود

خدا ما آدما  رو  جوری آفریده که بدون  کمک بقیه نتونیم گلیم خودمون رو  از آب بیرون بکشیم.  بقیه هم  بدون  کمک و تخصص  ما نمی تونن روزگارشون رو  اونجوری که دلشون می خواد  بگذرونن.

خدا خواسته که کار همه ما آدما پیش همدیگه گیر باشه.

اون آدم هایی که هم که توی یه جزیره تک و تنها گیر می افتن و  با خوشبختی زندگی می کنن مال کتابای قصه هستن.

 توی عالم واقعیت،  هر آدمی از قبل از تولد تا بعد از مرگ، محتاج بقیه است.

خدا، اینجوری خواسته!

تعاون، ولی نه هر تعاونی

نزدیک ترین واژه در قرآن، به کار گروهی، واژه ی تعاونه.  تعاونُ می شه در فارسی همیاری ترجمه کرد.

 آیه های قرآن رو که  راجع به تعاون جست و  جو  کنیم ، اوایل سوره  مائده، توی آیه دوم، می بینیم خدا از دو جور تعاون صحبت کرده.

یکی، تعاونی که فرموده اهلش باشید؛ دوم   تعاونی که ازمون خواسته سراغش نریم.

اگه آیه رو از روی یه ترجمه روون بخونیم ، می بینیم  نوشته:

«و در نیکوکارى و پرهیزگارى با یکدیگر همکارى کنید، و در گناه و تعدّى دستیار هم نشوید»

 پس تعاون و همیاری و کارگروهی  چیز خوب و لازمیه ، ولی نه هر نوع تعاونی.