نه لباس مارک باشد نشان آدمیت

 بعضیا، لباسیُ پوشیدن، فقط برای اینکه مارک اورژینال لباس گرونشونُ فرو کنن توی چشم و چار بقیه...

مخلص کلام اینکه بعضیا قصدشون از لباس پوشیدن چیزی نیست جز فخر فروشی و مباهات و مانور تجمل و مد.

چقدر خوبه که این دسته از دوستان حواسشون باشه که پیامبرمون راجع به کارشون، اینطور فرموده:

«کسى که لباسى را بپوشد تا مباهات کند و مردم به او نگاه کنند، خداوند به او نظر رحمت نمی کند تا اینکه لباس را بیرون آورد.»

 آدم چرا باید  توی این مهمونی ها و شب نشینی ها، کاری کنه که خدا ازش رو برگردونه...

خدا که رو برگردونه، ورق بخت هم برمی گرده ها!

لباس شهرت نپوش

شهرت چیز بدی نیست.

اصلن خیلی وقتا دست خود آدم نیست.

کسی که قدّ بلندشُ باید توی کتاب رکوردها ثبت کنن، خواسته و ناخواسته، مشهور می شه.

ولی شهرت هایی هم وجود داره که ارادیه و خدا،‌ بعضی از  اونا رو خوش نداره.

مثلاً خدا  خوش نداره کسی به خاطر سبک خاص لباس پوشیدنش مشهور و انگشت نما بشه.

 

از امام اولمون روایت شده که فرمود:

«شهرتی که با لباس به دست بیاد، مشمول بغض و غضب خداست. »

بعضیا، لباسُ می پوشن که سردشون نشه، یا اگه هوا گرمه، آفتاب پوستشونُ نسوزونه و تحت تأثیر اشعه های ماورای بنفش، دچار سرطان پوست نشن....

بعضیای دیگه، لباسُ برای این می پوشن که هم سردشون نشه، هم پوستشون آفتاب سوخته نشه و سرطان پوست نگیرن، هم زیبا و موقر جلوه کنن.

اما بعضیا، لباس می پوشن چون می دونن خدا،‌ دوست داره انسانُ پوشیده و مستور ببینه.

اینا، هم از سرما و گرما محفوظن، هم زیبا و موقر جلوه می کنن،  هم چون با لباس پوشیدنشون خدا رو بندگی می کنن، رضایت خدا رو به دست میارن.

زرنگی یعنی همین....

لباس رنگی بپوش

در بین ما، هستن دوستانی که به خیالشون لباس خوب و شیک و ترگل و ورگل و رنگی، فقط مال بیرون خونه است.

در منظومه ی  فکری این دوستان، داخل خونه باید با همون لباس های رنگ و رو رفته  ای که داریم سر کنیم.

محض اطلاع این دوستان، باید بگیم پوشیدن لباس رنگ و رو رفته، یعنی محروم کردن اهل خونه از حظّ بصری.

از امام باقر هم روایت شده که فرمود:

ما اهل بیت، لباسای رنگی مونُ توی منزل می پوشیم!

لباس نازک، دین نازک

شکر خدا، الآن روی هر گوشی تلفن همراهی می شه یه نرم افزار از احادیث اهل بیت نصب کرد.

بعد توی همون نرم افراز، می شه کلید واژه ای مثل لباسُ وارد کنیم تا دستمون بیاد که بزرگان دین مون راجع به لباس پوشیدنمون چه توصیه ای برامون دارن.

ما، همین کارُ کردیم و به کلی حدیث زیبا و کوتاه رسیدیم.

مثلاً از  رئیس مذهبمون امام صادق این پیغامُ گرفتیم که:

هر کسی که لباس نازک بپوشه، دین و ایمانش، نازک می شه...

 

لباسی که آدم می خواد بپوشه، باید همه جوره پاک باشه.

هم ظاهرش، هم باطنش...

ظاهر لباسُ  اگه پودر 5 آنزیم و  ماشین لباسشویی هم نداشته باشیم، با پودر دستی هم می تونیم پاک کنیم.

ولی پاک کردن باطن لباس، به این آسونیا نیست.

پاک بودن باطن لباس به اینه که :

اولاً با پول  حلال خریداری شده باشه و غصبی نباشه.

دوم اینکه با اون لباس، دور و بر گناه نرفته باشیم.

لباس وقتی نزدیک آتیش میره، حتی اگه نسوزه، بوی دود میگیره!

 

سوره ی مُدَّثِر، اگه  اولین و  دومین سوره ای نباشه که به پیامبر نازل شده،  مطمئناً سومین سوره است.

توی این سوره است که خدا اولین دستورها رو به پیامبرش می ده.

سومین دستور از دستورهایی که خدا،‌ توی این سوره به پیامبر داده،  مربوط به موضوع این هفته ی ما یعنی لباسه.

خدا توی سوره ی مدثر به پیامبرش فرموده:

اى در بستر خواب آرمیده !

برخیز و و عالمیان را بیم ده.

و پروردگارت را بزرگ بشمار.

و لباست را پاک کن .

و از پلیدیها بپرهیز.

 

لباس = پوشش + زینت

خدا، توی قرآن وقتی داره از لباس حرف می زنه،‌ فرموده لباس دو  تا خاصیت داره:

هم پوشش تنه، هم زینت و زیبایی تن.

پس هر لباسی اگه واقعاً بخواد لباس باشه، باید این دو تا کار ویژه رو  به خوبی انجام بده.

لباسی که از بد قوارگی و بی ریختی، به تن صاحبش گریه می کنه، لباس نیست.

چرا؟

چون نتونسته زینت تن باشه.

لباسی هم که عوض تن پوش بودن، تن نمایی می کنه، لباس نیست.

بازم چرا؟

چون لباس قراره که مایه ی پوشش تن باشه، نه مایه ی نمایش ....

 

توی آیه ی 26 سوره ی اعراف، بعد از این که از خوبی های لباس می گه،

بعد از این که از پوشش بودن و  زینت بودن لباس می گه،

سریع گریز می زنه به همون مقصود و هدف همیشگی؛

گریز می زنه به تقوا.

می گه:

لباس، نعمت خیلی خوبیه، ولی لباس تقوی، از اونم بهتره.

می گه:

پوشیدگی و زینتی که لباس تقوا به صاحبش می ده، لباسای دیگه نمی دن.

عاشق همین گریز زدن های خدا توی کتابش ام. ببین بحثُ از کجا به کجا کشوند!

 

لباس های پارچه ای و نخی و کتونی و ابریشمی، پوشش و زینت تن ان.

ولی همون جوری که سعدی گفته:

«تن آدمی شریف است به جان آدمیّت»

عین تن شریف آدمیت، جان شریف تر  آدمیت هم محتاج لباسه.

لباسی که بتونه زشتی های جهل و غضب و حرص و حسدُ بپوشونه.

لباسی که بتونه جان آدمیتُ‌ باانصاف و ایثار و احسان و سخاوت و صبر، زیبا کنه.

لباسی که زیباتر از اون لباسی نیست.

لباسی که اسمش تقواست، اسمش پرهیزگاریه....

 

بپا لباستُ ندزدن

خدا توی قرآن، لباسُ یکی از نعمت هایی می دونه که به ما جماعت بنی بشر ارزونی کرده.

یعنی وقتی داره نعمت ها و  نشون های بزرگیشُ یکی یکی اسم می بره،  پای لباسُ هم به عنوان یه نعمت به میون می کشه.

اینُ گفتم که یه وقت فکر نکنیم لباس،‌ از اختراعات و اکتشافات خود ماست.

آدم و حوا،‌ از همون روز اول خلقت، لباس داشتن و  جنس آدم با جنس غیر آدم از همین بابت فرق داشت.

 

اینُ دیگه همه مون می دونیم که شیطون، یا همون ابلیسِ پر از تدلیس، هر جوری  که بود، آدم و حوا رو گول زد و از بهشت انداخت بیرون.

ولی این تنها مصیبتی نبود که ابلیس سر  آدم و حوا آورد.

خدا توی سوره ی اعراف، خطاب به مایی که اسم مون شده بنی آدم،‌ فرموده:

بنی آدم! مراقب باشید  شیطون دیگه شماها رو گول نزنه، همونجوری که پدر و مادرتونُ‌ از بهشت بیرون کرد و لباسشونُ ازشون گرفت.

توی همین عبارت، کلی حرف وجود داره ها!

 

از آیه های قرآن می شه فهمید که شیطون چشم دیدن لباس داشتن ما آدما رو نداره.

برای همینم همیشه سعی می کنه برهنگی رو تشویق و ترویج کنه.

دست خودش هم نیست؛ حسوده دیگه.

چشم نداره ببینه ما آدما امتیازی به اسم لباس و پوشش داشته باشیم.

«دعوتید به مطالعه ی کتاب شیطان شناسی»

انسان، حیوانی که لباس می پوشد.

آیه ی بیست و شش سوره ی اعراف، آیه ایه با موضوع اختصاصی لباس.

با خوندن و فکر کردن به حرفای  این آیه، خیلی چیزا دستمون میاد که اولاً لباس، یه چیز  زمینی نیست.

لباس، عین خود ما آدما، آسمونیه و از اونجا، به زمین نازل شده.

اونم فقط برای ما!

مایی که خودمون هم اینجایی نیستم و  توی زمین مسافریم.

 

از بین همه ی موجوداتی که روی زمین زندگی می کنن و نفس می کشن، فقط و فقط آدمیزاده که صاحب لباسه.

لباس داشتن، یه جور شأنیته که فقط آدمیزاد لایق اونه.

درست عین نطق داشتن، عین فکر داشتن و عین تعقل کردن.

قدر ویژگی های اختصاصی خودمون ُ توی منظومه ی هستی داشته باشیم.