نه اینکه کم باشن، اتفاقا زیاد هم بودن ولی بی نام و نشون ….
به همین خاطر هم از خیلی هاشون اسمی نمونده، ولی رسمشون چرا.
رسمشون مونده و هنوزم که هنوزه جوونمرد پیدا می شه ….
کافیه بگردی تا پیداشون کنی.
از اون نام و نشون دارهاشون، یکی پوریای ولیه …
قصه شو دیگه خودت می دونی لازم به عرض نیست.
جلوتر که بیای می رسی به غلامرضا تختی.
همونیکی که از مردم بود و واسه مردم و هیچ وقت یادش نرفت بچه کجاست.
یادمه جلوتر که می اومدم یکی دیگه هم بود. بذار فکر کنم.
اسمش چی بود ؟ آها!
مصطفی، مصطفای چمران.
همونی که علی رضا قزوه براش اینطوری خوند:
تویی که دم از قیامت می زنی / اگه مردی قید دنیا رو بزن.
اسم مصطفای چمران که میاد / زنگ زور خونه مولا رو بزن.
اسم چمران که می آد پهلوونا / میشکنن، نفساشونو خاک می کنن
زیر لب می گن به روحش صلوات / خال رو بازوشونو پاک می کنن
