هر زمین خورده ای، دلش از خدا یه دست می خواد.
یه دست که به نشونه دوستی به سمتش دراز بشه و بلندش کنه...
دستی که روز غدیر، روی دست پیامبر به سمت آسمون بلند شد ، از اون دست های دستگیره.
از اون دست هایی که خدا توفیق چنگ زدن بهش رو قسمت هر کسی نمی کنه.
هر کسی که به اون دست چنگ بزنه و ازش جدا نشه، نجات پیدا میکنه.
هم توی امروز دنیا، هم توی فردای قیامت...
دوست، آن است که گیرد دست دوست....
بیعت، یه معنیش می شه دست دادن.
کسی که می خواد با یکی بیعت کنه، دست خودش رو توی دست کسی که قراره باهاش بیعت کنه قرار می ده و قول وفاداری می ده.
روز
غدیر، پیامبر از همه اون صد هزار حاجی
حاضر در کنار برکه ی خم، خواست که با حضرت
علی دست بیعت بدن.
محرم معارف باقری، و امین اسرار صادقی، محمد بن مسلم ثَقَفی، از خورشید پنجم آسمان امامت، روایت کرده که فرمود:
«کسی که رنج دینداری بکشد، ولی شهد امامت امامی الهی را نچشد، تلاشش ناپذیرفته، و خودش گمراه و راه نیافته است. خدا کردار چنین کسی را بد می شمارد.»
شکافنده ی دانش ها و فرزند قله ی رفیع نیایش ها، انسان دور مانده از امام را به گوسفندی تشبیه کرده بود که از گله و شبان خود جدا افتاده باشد. تمام روز به سرگردانی می رود، و به حیرانی می آید، و به جایی نمی رسد. شب، دل به گله ای غریبه می بندد و در آغل آن سر می ساید، ولی صبح، چوپان و گله را نمی شناسد و سرگردانی از سر، آغاز می کند. باز گله و چوپانی تازه می بیند و دلبسته ی آن می شود، ولی چوپان بر او فریاد می زند که: چوپان و گله ی خودت را بیاب! تو، راه را گم کرده ای و از گله و چوپان خودت جامانده ای! سرانجام ِ آن گوسفند جامانده و وامانده ، آن تنهای هراسان، آن حیران دشت و بیابان، آن سرگردان بی گله و چوپان، چه چیز؟! جز دندان تیز گرگ خون ریز!
امام، قسم جلاله خورده بود که:
« هر که از این امت، دست ارادت و قبول امامت، به دامان امامی اهل طهارت و عدالت نیاویزد، هر که امامی منصوب از خداوند اهل عزت و جلالت نیابد، اهل ضلالت باشد. و هر که در این حال به هلاکت برسد، کافر و منافق، از دنیا فارغ شده باشد. رهبران و پیروان ستم، از دین خدا برکنارند، گمراهند و گمراه گر، کارهایشان خاکستری است در برابر گردبادِ روز طوفانی، از آنچه کسب کرده اند، چیزی دستگیرشان نخواهد شد، گمراهی دور، همین است و بس! »
