امروز یه روزه، یه روز ویژه!

حساب جمعه رو باید از بقیه روزای هفته سوا کرد.

آخه جمعه یه روز ویژه ست.

یه سری اگه به مفاتیح الجنان بزنیم، می فهمیم  اونقدر که برای امروز آداب و  مستحبات نوشته شده، برای هیچ روز دیگه ای نوشته نشده.

جمعه یه روز ویژه ست و برای روزای ویژه، باید ویژه برنامه داشت.

ویژه برنامه های روز جمعه،  بخش های خیلی زیادی رو شامل می شه.

غسل جمعه و نماز جمعه و دعای ندبه و دعای سمات، فقط بخشی از ویژه برنامه های روز جمعه هستن....

جمعه، روز دید و بازدیده. روز استراحت و مطالعه، روز نشستن و فکر کردن، روز راه افتادن و زدن به دل جاده. روز قشلاق رفتن. روز دور هم بودن و روز خلوت کردن....

 

توی فرهنگ دینی ما، اسم بعضی از اختتامیه ها شده عید.

اسم اختتامیه یه ماه روزه داری،  عید فطره و اسم اختتامیه  اعمال و مناسک حج، عید قربان.

جمعه هم اختتامیه یه هفته  کار و تلاشه و   توی احادیث  ازش به اسم «عید جمعه» یاد شده.

عیدتون مبارک!

حسابداری ضرر سالانه

کسی که کار امروز خودش رو به فردا می سپاره، ضرر می کنه.

در این شکی نیست و بزرگای ما هم به ما همین رو گفتن ....

حالا اکه اینجوریه و یه امروز و فردا کردن ساده مساوی با ضرره،  فکر کنید کسی که کار این ماه خودش رو به ماه بعد و کار امسال رو به سال بعد موکول می کنه باید چه حال و روزی داشته باشه...

فکر کن چند تا حسابدار خبره باید جمع بشن تا ضرر و زیان کسی رو محاسبه کنن که کار بیست و دو سالگی خودش رو به بیست و سه سالگی موکول می کنه.

برای فرار از عواقب اینجور ضرر و زیان ها، باید حواسمون به گردش  ایام و گذر سال ها باشه.

اونم خیلی زیاد!

هر ثانیه، یک ماموریت ویژه

تصور اینکه هر آدمی توی هر روز از زندگیش یه مأموریت ویژه داره، یه مقدار دشواره.

ولی حقیقت اینه که آدم، در هر ساعت و دقیقه و ثانیه عمر خودش هم  مأموریت هایی مخصوص همون لحظات داره که اگه انجامشون نده، قضا میشن....

اما ...

اما اجازه بدید برای بهتر درک شدن موضوع، مقایسه مون رو بزرگ تر کنیم.

یعنی به جای ثانیه ها و دقیقه ها و ساعت ها و روزها، بریم سراغ هفته ها و ماه ها و سال ها...

هر هفته و ماه و سالی از عمر ما ها، با یه دستور کار ویژه به سراغ ما میاد.

مثلاً دستور کار ما توی هفته امتحانات با دستور کارمون توی هفته تعطیلات متفاوته.

دستور کار ماه  صفر هم با دستور کار ماه  ربیع الاولی که قراره بعدش به سراغمون بیاد فرق می کنه.

دقیقاً به همین ترتیب، مأموریت شش سالگی ما با مأموریتمون توی بیست و شش سالگی متفاوته.

هر موقعیتی، یه بهونه ست

یه بار اگه مفاتیح رو باز کنیم و به فهرستش نگاه کنیم، می بینیم برای هر موقعیتی، یه دعایی توش هست.

برای درد گوش، یه دعا داره، برای درد چشم یه دعای دیگه.

برای شنبه یه دعا داره، برای چهار شنبه یه دعای دیگه.

برای  سحر یه دعا داره، برای ظهر یه دعای دیگه.

برای نشستن یه دعا داره، برای خوابیدن یه دعای دیگه....

انگار که همه موقعیت های زندگی بهونه هستن.

بهونه ای برای اینکه ما یاد خدا بیفتیم  و یه کم باهاش حرف بزنیم.

همه موقعیت های زندگی بهونه هستن.

بهونه ای برای اینکه ما یاد خدا بیفتیم  و یه کم باهاش حرف بزنیم.

ولی خود دعاهایی که ائمه به ما یاد دادن هم بهونه هستن.

بهونه اینکه ماها یه کم به معرفت برسیم.

امام سجاد توی دعاهای صحیفه، با اینکه داره با خدا راز و نیاز میکنه، ولی غیر مستقیم داره به ماها چیز یاد میده....

هر دعایی از دعاهای صحیفه، یه جزوه آموزشیه و یه کلاس درس.