آدمای دنیا، وقتی مقابل یه کوچه بن بست قرار می گیرن، سه دسته می شن ....
دست اول، همون اول کوچه، آخر کوچه رو می بینن و واردش نمی شن...
این دسته خیلی خوش به حالشونه!
دسته دوم، میرن و به بن بست می خورت وبر می گردن....
کار این دسته هم قابل تحسینه...
ولی امان از اونایی که می رن و به بن بست می رسن و نمی دونن که به بن بست رسیدن!
می گفت: طرف بازیکن خوبیه ها! خوب هم دریبل می زنه، استقامتش هم خوبه، زیاد هم می دوه، ولی به درد تیم من نمی خوره!
می پرسیدن : چرا آخه؟
می گفت : واسه اینکه همیشه خدا سرش پایینه. برای همینم میدون بازی رو نمی بینه. کسی که میدون بازی رو نبینه، جایی که باید پاس بده، شوت می کنه و جایی که باید سانتر کنه، دریبل می زنه....
حکایت خیلی از ما ها توی زندگیمون، حکایت همون بازیکن سر به زیره.
سر به زیر بودن یه ارزشه، ولی نه همیشه و همه جا.
مثلاً اگه باعث بشه که آدم آسمون بالای سرش و خدای اون آسمون رو فراموش کنه و با تنگ نظری دل به خاک ببنده، ارزش که نیست، هیچ، اصلاً یه جور ضد ارزشه...
درست مثل اون بازیکن فوتبال، آدمی هم که وسعت دید رو کنار بذاره ، آدمی که فقط تا پیش پای خودش رو ببینه، جایی که باید مستقیم بره ، دور خودش می چرخه و جایی که باید راهش رو کج کنه، اونقدر می ره و می ره تا بیفته به چاه حسرت و پشیمونی...
وقتی شب تاریک، توی یه جاده باریک که زیاد هم نمی شناسیش رانندگی می کنی، کمتر پا رو روی پدال گاز فشار می دی...
فقط به خاطر اینکه از چندده متر بعدی جاده بی اطلاعی و نمی دونی چی سر راهته.
اما اگه توی همون جاده، بتونی به جای نور پایین از نور بالا استفاده کنی، می تونی با سرعت بیشتری برونی ...
دلیلش، همون وسعت دیدیه که نور بالا بهت می ده ...
توی جاده زندگی هم بعضی ها عادت دارن که با نور پایین رانندگی کنن ...
برای همین هم همه زندگیشون، ترس و اضطراب و نگرانی و یأس و نا امیدیه...
این آدمای نزدیک بین بی افق، همیشه فقط بلدن غصه فرداشون رو بخورن...
فردایی که برای اونا انگار قراره دنیا به آخر برسه.
نقطه مقابل اینجور آدما، دسته آدمای دوربین قرار دارن.
آدمایی که با وسعت دیدشون، به افق های دور تری فکر می کنن ...
افق هایی مث آخرتی که اونقدر ها هم دور نیست.
اینجور آدما، مث همون راننده ای که نور بالا داشت، می تونن توی مسابقه خوبی ها، با سرعت بیشتری برونن و از بقیه هم سبقت بگیرن....
