خدایا!
وقتی هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست،
وقتی از دونه های ریزِ دل زمین، تا ستاره های درشتِ دل آسمون، همه شون حساب و کتاب دارن...
وقتی پشت هر تصمیمی که می گیری، مصلحتی هست...
کمکم کن تا از حکمت و مصلحت اتفاقای دور و برمون سر در بیارم.
خدایا!
چشمامُ روی خیر و صلاحم باز کن تا سمت چیزایی که خیری ندارن و به صلاحم نیستن نرم.
خدایا!
خودم ُ به خودت می سپارم. کمکم کن....
خدایا!
از هر وسواس و وسوسه ای، چه کوچیک باشه، چه بزرگ، به خودت پناه می برم.
خدایا!
پناه می برم بهت، از اینکه خودم رو با سواد تر و کارشناس تر از تو بدونم.
پناه می برم بهت، از اینکه کارای اشتباه خودم رو درست بدونم و ازشون دفاع کنم.
خدایا!
از هر چی که غیر تو باشه، مخصوصا از خودم ، به تو پناه میارم.
پناهم
بده!
خدایا!
به غرور ، اجازه نده تا بهم نزدیک بشه و زمینم بزنه.
خدایا!
یه کاری کن که هیچ وقت خودم رو از پند شنیدن و نصیحت شدن بی نیاز ندونم.
کمکم کن تا حواسم باشه که زندگی هزار تا راه نرفته داره، ولی هیچ کسی قرار نیست اونقدر توی این دنیا بمونه که بتونه همه اون هزار تا راه رو تجربه کنه...
کمکم کن تا به هر تجربه ای، به چشم یه گنج نگاه کنم. یه گنج که منُ از دوباره کاری و تکرار اشتباه های بقیه، بی نیاز می کنه....
