همه ی ذره های هستی، کرامت و احترام دارن. برای این که همه شون با خدا نسبت دارن. برای این که همه شون با نظر لطف خدا آفریده شدن.
ولی کرامت و احترام انسان، یه جور کرامت و احترام خاصه. این کرامت و احترام خاص، متعلق به اولین انسان یعنی حضرت آدم نیست. متعلق به نژاد و تیره و قبیله ی خاصی هم نیست. به مردمان یک دوره ی زمانی خاص هم تعلق نداره.
خدا در قرآن فرموده: ما همه ی بنی آدم را گرامی داشتیم.
«بنی آدم»، یعنی همه ی انسان ها، در هر زمان و مکان و نژاد و لباس و سن و سالی که باشن.
به مالک اشتر فرمود : «آدما دو دسته هستن . یا مسلمونن و برادر دینی تو . یا انسانن و هم نوعت .
در هر دو صورت ، مهربونی با اون ها رو پوشش قلب خودت قرار بده .
با همه مهربون باش و از گناه و اشتباهشون چشم پوشی کن .
آدم ها رو ببخش و بر اون ها آسون بگیر . همون طور که دوست داری خدا بر تو ببخشه و آسون بگیره . »وادارش کرده بودن از شهر جدش به توس بیاد . راه دراز بود و سفر طولانی .
یه روز که بین راه برای استراحت توقف کرده بودن ، سفره ای انداختن تا غذا بخورن .
یکی که تازه همسفر امام شده بود ، دید امام کنار کارگر ها و خدمتکار ها سر یه سفره نشستن و مشغول غذا خوردن شدن.
باورش نمی شد . با خودش گفت :« پسر رسول خدا و یه مشت برده سیاه ؟! ولیعهد خلیفه بغل دست چند تا خدمتکار ؟ »
خواست خوش خدمتی کرده باشه. اومد پیش امام و گفت : «اجازه بدید برای این خدمتکار ها یه سفره دیگه بندازیم تا مزاحم شما نباشن.»
کسی تا به حال اینقدر امام رو ناراحت و عصبانی ندیده بود . باور نمی کرد امام به خاطر یه پیشنهاد ساده اینقدر عصبانی بشه . ولی واقعیت داشت.
