محبت می خواد که قهر می کنه.

باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...

میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.

البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...

خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.

خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!

ولی حیف...

حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه  که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!

خوبه حواسمون باشه که:

محبت و عاطفه  یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.

مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.

بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.

واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار  مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا  مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.

این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :

چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.

آزاد ترین فردی، وقتی که نگی ای کاش

قصه اون برادرها  رو شنیدی؟

همونایی که یه باغ پر میوه داشتن  و دلشون نمی خواست از محصول باغشون به نیازمند ها کمکی بکنن؛

با همدیگه قرار گذاشتن صبح خیلی زود ،  پیش از طلوع آفتاب ،  دقیقاً یه همچیم وقتی، قبل از اینکه بیچاره های فقیر خبر دار بشن برای برداشت محصول باغشون حرکت کنن؛

می خواستن سحر خیز باشن و کامروا؛

می خواستن قبل از اینکه کسی برای درخواست کمک به سراغشون بیاد همه محصول رو چیده باشن؛

همین کار رو هم کردن ولی وقتی به محلی که باغشون اونجا بود رسیدن به جای باغ یه تل خاکستر دیدن؛

اولش فکر فکر کردن راه رو اشتبه اومدن ولی درست اومده بودن ولی واقعیت این بود که صاعقه قهر خدا از اون ها سحر خیز تر بوده؛

حالا اون ها بودن و یه پشیمونی عمیق

یه حسرت دنباله دار

یه آه سرد  و «ای کاش ،ای کاش» گفتن هایی که دیگه فایده ای نداشت؛