آقای ابرهه که داستانش خاطر شریفتون هست؟
همونکه سپاه فیل راه انداخته بود و می خواست خونه خدا و کعبه رو نابود کنه.
آخر و عاقبتش رو هم که سوره فیل برای همون تعریف کرده.
کسی که بخواد احترام کعبه رو زیر پا بذاره، سرنوشتش همون سرنوشت آقای ابرهه و دار و دستشه.
در ضمن یادت باشه که احادیث می گن احترام مومن مسلمون، حتی از کعبه هم بالاتره.
گرفتی مطلب رو یا نه؟!
فرمود: زمین و آسمون من ، وسعت من رو ندارن و قلب بنده مومن من ، وسعت من رو داره.
این یعنی : وسعت یه دل پر از ایمان ، از همه آسمون ها و زمین ها بیشتره و همین وسعت ، قلب رو حرم خدا کرده.
طبیعیه که نامحرم رو نباید به حرم راه داد.
آخه حرم ، حرمت داره. خیلی زیاد! حریم دار و حرمت دارش که هستی؟!
ما ها بعضی وقتا، فعل امر رو به صورت فعل مضارع به کار می بریم.
مثلاً وقتی می خوایم به یکی بگیم: «برو فلان جا، فلان کارُ انجام بده»، می گیم: «میری فلان جا، فلان کارُ انجام میدی»
اتفاقاً خدا هم بعضی وقتا با ما همینجوری صحبت کرده.
مثلاً توی قرآن فرموده:
«اون هایی که ایمان دارن، دعا می کنن و می گن: خدایا! توی دل های ما نسبت به آدمای با ایمان، هیچ نوع کینه و حسدی قرار نده »
این عبارت «دعا می کنن و می گن» ، معنیش اینه که : «باید اینطور دعا کنن و اینطور بگن!»
باید از خدا بخوان توی دلشون هیچ کینه و حسدی نسبت به بقیه بنده های خدا قرار نده.
اصولاً آدما دو دسته بیشتر نیستن.
یا روی سرشون کلاه دارن، یا سرشون بی کلاه مونده.
بعضیا فکر می کنن آدم زرنگ کسیه که کلاه دسته اول رو بر داره و سر دسته دوم کلاه بذاره.
اینم یه نوع طرز تفکره دیگه. ولی طرز تفکری که غلطه.
به نظر ما، زرنگ کسیه که :
اگه روی سرش کلاه داره، نذاره کسی کلاهش رو برداره.
اگر هم بی کلاهه، نذاره کسی سرش کلاه بذاره.
بعضی ها، حتی وقتی یه چیزی رو خودشون تجربه می کنن، براشون درس نمی شه. اینا همونایی هستن که اگه از یه سوراخ ده بار هم گزیده بشن، تعجبی نداره.
بعضی های دیگه، هر چیزی رو باید خودشون شخصاً یه بار تجربه کنن. اینا حواسشون نیست که توی بعضی از تجربه ها، اولین بار، آخرین بار هم هست. اینا بیش از اونکه تجربه هاشون به درد خودشون بخوره، درس عبرتی می شن برای سایرین و ناظرین و آیندگان...
ولی عوضش بعضی ها....
بعضی ها، اونقدر تیز و باهوش و زرنگ هستن که تجربه های بقیه رو تجربه خودشون بدونن و ازش استفاده کنن. همچین آدمایی توی اوج جوونی جوری پخته و حساب شده رفتار می کنن که انگار هزار ساله توی این دنیان...
آدم با ایمان، چون تسلیم خداست، سعی می کنه همه حرکات و سکناتش رو طبق میل خدا تنظیم کنه و جهت بده.
همچین آدمی، احتمالاً هیچ وقت قهقهه نمی زنه و «هرّ و کرّ» راه نمینداره. چون می دونه که خدا از قهقه و خنده ای که با صدای بلند باشه خوشش نمیاد.
همچین خنده هایی، اولین عیب و ضررشون اینه که «غفلت» میارن و آدم رو یه مقدار «سنگدل» می کنن....
اگر هم ضرب المثل ها میگن « در پس هر خنده، آخر گریه ایست» منظورشون همین نوع خنده هاست.
آدم با ایمان، قهقهه نمی زنه، ولی یه تبسم زیبا به نشونه رضایت از خدا و تقدیرش روی لب هاشه که هیچ وقت پاک نمی شه...
حتماً لازم نیست خوشی زیر دلت زده باشه و قند توی دلت آب کرده باشن که بخندی.
بعضی ها رو اگه بتونی به درون وجودشون یه راهی پیدا کنی، می بینی هزار و یه دونه گرفتاری و ماتم دارن.
به قول ترانه نون و دلقک:
«پشت اون چهره خندون، اونا همیشه غصه دارن»
ولی همون ها، غم و غصه ها رو به روی خودشون نمیارن و سعی می کنن یه تبسم کوچیک همیشگی، روی لب هاشون باشه...
این دسته از آدما، اگه لبخند می زنن از سر بی خیالی نیست.
از سر بزرگیه...
همه ش سه تا کلمه ست.
فرموده:
«المُومِنون، عِندَ ، شُروطِهِم»
راجع به این حدیث سه کلمه ای پیامبر، تا الآن هزاران صفحه شرح و توضیح و تفسیر و حاشیه نوشته شده.
حالا ما کاری به اون هزاران صفحه شرح و تفسیر نداریم.
اون چیزی که ما باید از این حدیث یادمون باشه این سوال و جواب ساده ست.
«مومن کجاست؟
پای قول و قرارش!»
