روی میز بعضی از مطب ها و داخل بعضی از آرایشگاه ها، چند تا مجله گذاشتن تا مشتری ها سرشونُ با اونا گرم کنن. ولی بیشتر این مجله ها، اقلِّ کَم مال سه چهار سال پیشه.
در این وقت شب، از همه ی پزشکان، آرایشگران، وکلا و مشاوران املاک تقاضا دارم گزینه های روی میزشونُ یه مقدار به روز کنن.
آخه مصاحبه خانوادگی با یوزارسیف و پرویز سوبله چوبله، دو روز قبل از داربی سال 89 به چه درد مشتری می خوره؟!
خیلی ها فکر می کنن تنها متن معتبر برای مطالعه تاریخ، کتابهای تاریخی هستن ...
این خیلی ها ، البته بسیار بسیار دارن اشتباه می کنن ...
چون برای مطالعه و آشنایی با تاریخ ، منابع معتبر دیگه ای هم وجود داره که یکیشون موزه ست.
موزه مردم شناسی ، موزه صنایع دستی، موزه تمبر ، موزه اسناد سیاسی ، موزه های صنعتی و نظامی ، همه و همه از مهم ترین منابع آشنایی ما با تاریخ هستن ...
گاهی وقتا تماشای یه موزه ، از خوندن چندین و چند تا کتاب تاریخ ، جذاب تر و عبرت انگیز تره.
تازه، کتاب رو باید تنهایی خوند اما موزه رو میشه خانوادگی رفت !
منبع مهم دیگه ای که برای مطالعه تاریخ وجود داره ، مسافرت و بازدید از آثار و ابنیه باستانیه....
یه کم سر کیسه رو شل می کنیم و پول ورودیه رو می دیم اما عوضش کلی چیز تازه یاد می گیریم و ماشین زمان رو هم تجربه می کنیم .
بازدید از یه کاخ یا یه قلعه یا محل وقوع یه جنگ مهم باعث میشه تا تاریخ مربوط به اون محل برای همیشه در ذهن ما باقی بمونه و با شنیدن اسم اون محل هم، تاریخش خیلی زود برامون تداعی بشه و مایه عبرت!
کی از مهم ترین منابع تاریخی چیزی نیست جز سینه های سالخورده ای که پر از خاطره هستن .
مثلا همین الآن همه پدربزرگ ها و مادر بزرگ هایی که جنگ جهانی دوم ، یا بحران موشکی کوبا رو یادشون میاد ، منبع تاریخی به حساب میان.
منابعی که باید کنارشون بشینیم و ازشون بخوایم برامون از خاطره هاشون بگن ...
خاطره هایی که سر هیچ کلاس و میون هیچ کتابی یافت نمیشن ...
یادمون باشه هیچ وقت تاریخ شفاهی رو دست کم نگیریم و گرنه ضرر می کنیم ، اونم از جور ناجورش!
میگن: گذشته ، چراغ راه آینده ست . این یعنی تاریخ به ما قدرت پیشگویی هم که نده دست کم امکان پیش بینی آینده رو فراهم می کنه .
بین پیش بینی و پیش گویی هم همونطور که احتمالاً اطلاع دارید تفاوتیه مثل تفاوت کار دانشمند ها و رمُال ها .
من یکی که شخصاً روی حرف دانشمند ها و آدم های اهل تحقیق حساب بیشتری باز می کنم تا حرف رمال ها و کف بین ها و جادوگر ها .
دانشمند ها ، تاریخ می خونن چون تاریخ و گذشته ، چراغ راه آینده ست . تاریخ ، به قولی، تاریخ اشتباه های بزرگ و کوچیک و نتیجه اون اشتباه هاست . آشنایی با اون اشتباه ها و نتایجشون باعث میشه تا اون اشتباه ها رو تکرار نکنیم و نتایج تلخشون رو هم نچشیم .
آدم عاقل ، اهل تاریخ خوندنه!
امروز هم یه روز از روزهای تاریخه و تا آخر شب، مثل دیروز و پریروز به تاریخ می پیونده.
راستی شما اهل تاریخ خوندن هستید یا نه؟!
اصلاً به نظر شما تاریخ خوندن فایده ای هم داره ؟
خیلیا تاریخ رو برای سرگرمی می خونن، خیلی ها کتاب تاریخ رو جوری دست می گیرن که کتابهای رمان و قصه رو؛
محل تاریخ خونی این عده از آدم ها، معمولاً جائیه مثل روی کاناپه مقابل تلویزیون یا داخل رختخواب ، اونم ده دقیقه مونده به ساعت خواب...
شما چی؟
شما تاریخ می خونید که خوابتون ببره یا اینکه برعکس ، خوابتون نبره و اگر هم که خوابید ، یه کم بیدار بشید؟!
یادش به خیر.
ما یه استاد داشتیم که روز اولی که اومد سر کلاس گفت:
مطالعه همیشه خوبه. ولی هیچ مطالعه ای جای مطالعه کتاب رو نمی گیره. به جای اینکه روزی دو ساعت برای مطالعه روزنامه ها و مجله ها و خبرای خبرگزاری ها وقت بذارید، روزی نیم ساعت کتاب بخونید. فایده اش، خیلی خیلی بیشتره.
هر چقدر فکر می کنم می بینم حق با همون استادمونه.
می گن یه دانشمندی توی یه جای دنج و خلوت، نشسته بود و داشت کتاب مورد علاقه شُ مطالعه می کرد.
از قضا یکی بی اجازه وارد خلوت دانشمند شد و وقتی سگرمه های در هم رفته دانشمند رو دید، برای اینکه قضیه رو یه جوری رفع و رجو کنه، گفت:
ببخشید که خلوت تنهایی شما رو بر هم زدم.
دانشمند هم که از این حرف طرف بیشتر عصبانی شده بود گفت:
من تنها نبودم. داشتم با بهترین دوستم که همین کتابه گفتگو می کردم. ولی تو که سر زده وارد شدی، مجبور شدم کتاب رو ببندم و تنها شدم!
اینقدر مطیع و سر به راه و رامه که نگو و نپرس.
هر وقت تو بخوای شروع می کنه به حرف زدن. هر وقت هم نخوای، لبش رو می بنده و لام تا کام صحبت نمی کنه.
تازه همیشه هم فقط راجع به همون موضوعی که تو می خوای صحبت می کنه.
اونم با هر سبک و لحنی که باز تو بخوای.
خلاصه که خیلی ماهه و همه جوره باهات راه میاد.
اگه تو حاضر باشی اون رو با خودت ببری، اون حاضره همیشه باهات باشه.
با تو بودنش، خرج زیادی هم برات نداره.
می خوام بگم از اون رفیق نماهایی نیست که مث آوار روی سر رفیقشون خراب می شن.
بعضی ها بهش می گن یار مهربان، ولی اسم اصلیش کتابه.
