توکل مال همین روزاست

مشکلات دنیا دو دسته بیشتر نیستن...

یا مقابلشون کاری از دستت بر میاد یا بر نمیاد.

اگه بر میاد که تنبلی نکن و دست به کار شو...

ولی اگه کاری دستت نیست، پس الکی حرص هم نخور...

توکل به خدا رو گذاشتن واسه همین روزا.

کساع الی الهیجا بغیر سلاح

آدمی که بدون اسلحه وارد میدون جنگ می شه، یا از جونش سیر شده، یا واقعاً دستش به هیچ جا نرسیده تا بتونه واسه خودش اسلحه ای چیزی جور کنه.

این که گفتن دعا اسلحه مؤمنه، یعنی کسی که این اسلحه رو کنار می ذاره و بهش بی توجهی می کنه، احتمالاً از جونش سیر شده. و الّا آدم عاقل هیچ وقت دست خالی به جنگ مشکلات و مصائبش نمی ره. همیشه یه حِرزی، سلاحی، جوشنی، چیزی با خودش بر می داره.

شک، چاره داره.

توی هر مسمومیتی،  مهم اینه که بفهمیم زهر چی بوده.

چون با دونستن جنس و  نوع و ترکیب زهر، پیدا کردن و ساختن پادزهر کار خیلی سختی نیست.

 شک و سوء ظن، نتیجه ی جهل و  دور شدن از عقلانتیه.

با این اوصاف،‌ اگه شک رو یه جور  زهر بدونیم که به جون آدم می افته،‌ پاد زهر همچین زهری حتماً باید از جنس تعقل و تفکر و منطق داشتن باشه.

از امام علی (ع) هم روایت شده که فرمود:

«با اندیشیدن پیاپى ، شکّ ناپدید مى‏شود .»

چهارتا بلیط و یه روی خوش، صد تومن

خیلی حیف شد!

قدیما دلمون به یه بلیط اتوبوس شهرداری خوش بود که اونم زدن و کارتیش کردن.

البته به خود بلیطش که نه، به بلیط فروش پیر سر خیابونمون.

صبح به صبح می رفتم یه اسکناس می ذاشتم جلوش و به جاش چارتا بلیط و یه صبح تا شب انرژی پس می گرفتم.

بسکه  پیر مرد خوشرو و بشاش بود...

یه جوری اسکناس رو ازت می گرفت و چارتا بلیط رو بهت پس می داد که انگار باهات یه برجِ اِن طبقه معامله کرده.

کسی  اگه نمی دونست فکر می کرد همیشه دارن قند تو دلش آب می کنن، ولی دورادور شنیده بودم که خودش و خانواده ش هزار و یه جور گرفتاری دارن...

در همه، سوا نکن.

خیلی ها فکر می کنن با  تشکیل خانواده همه مشکلاتشون حل می شه؛

به گمون بعضی ها هم  ازدواج آخر همه خوشی ها و  اول همه دردسر هاست؛

ولی به نظر من ، هر دو گروه در اشباهن ؛ ازدواج و تشکیل خانواده هم  یه مرحله از زندگیه که مثل سایر مراحل، سختی ها و آسونی هایی داره . این سختی ها و آسونی ها اونقدر به هم تنیده شدن که نمی شه اون ها رو از هم تفکیک کرد. در مسیر زندگی با هر سختی یه آسونی هم هست .  خدا توی قرآنش فرموده:

«ان مع العسر یسرا»

این یعنی: نه سختی ها،‌بعد از آسونی ها میان،‌ نه آسونی ها بعد از سختی ها!

سختی ها و آسونی ها،  با همن. عین دو تا شریک زندگی که هیچ وقت دست همُ رها نمی کنن و هر جا برن،‌ با هم می رن.