وقتی خدا ربا می دهد

پولُ وقتی می ذاریم توی بانک، پولمون همونجا توی گاوصندوق بانک خاک نمی خوره.

بانک، با پول ما کار می کنه، یه ریالُ می کنه دو ریال.

برای همینم وقتی بعد سه چهار سال می ریم سراغ بانک، می بینیم موجودی حسابمون بیشتر شده.

سخاوت خدا، از سخاوت این بانکای بی سخاوت، خیلی خیلی بیشتره.

اینجوری نیست که خوبی هایی که تقدیم خدا می کنیم،  یه عمر توی حسابمون خاک بخورن و روز قیامت فقط اصل سرمایه رو تقدیم ما  کنن!‌

نه خیر!

خدا، یکی از کاراش همین پرورش دادن نیکی هاست.

 به همین دلیلم، شاید یه آجری که به یه ساختمون یه مدرسه تقدیم می شه،  تا روز قیامت برای صاحبش شده باشه یه مدرسه ی شش دانگ!

 

خیلیا فکر می کنن توی قیامت، قراره مزد اعمال خوب و بدُ به آدما بدن.

ولی  حقیقت اینه که قیامت،‌ روز مزد دهی نیست.

مزد و برآورد و حقوق و حق الزحمه، مال  این سیستم های  دنیائیه.

روز قیامت، به جای مزد عمل،  خود عمل هر کسی رو بهش می دن.

مثلاً  توی تنهایی و  سرگردونی قیامت،‌ یه دفعه یه انسان خوش سیما دست آدم ُ می گیره و میگه:

من سوره ی یاسینم. همون سوره ای که هر شب با من انس داشتی. بیا تا راهنمائیت کنم  بهشت از کدوم طرفه!

اونجا نماز و روزه و زکات و  بقیه ی کارای خوبت، منتظرت هستن!

رفاقت مال همین روزاست دیگه!

مکن چنین و چنان، حبط می شود گاهی

هر مزرعه داری، می دونه که کاشت و برداشت، سر جمع می شه دو روز از سیصد و شصت و پنج روز سال.

اون چیزی که کمر مزرعه دارُ خم کرده،

اون چیزی که موهای سیاه مزرعه دار ها رو سفید می کنه، مال بین این دو تا مرحله ست.

مرحله ای که اسمش شده مرحله ی داشت.

اصل سختی کار مزرعه داری، مال این مرحله ی داشته.

مرحله ای که باید چهار چشمی مراقب کاشته ها بود تا سالم به فصل برداشت برسن...

 

یکی از اون اصطلاح هایی که لا به لای آیه های قرآن زیاد به چشم می خوره،‌اصطلاح حبط اعماله.

حبط اعمال یعنی همین بی توچهی به مرحله ی داشت.

حبط اعمال، مربوط به آدمائیه که خیلی دست و پا به خیرن،  ولی از کارای خیرشون مراقبت نمی کنن و با غفلت،‌ باعث نابودی اونا می شن.

نیکوکاری ، کار سختی نیست.

ولی حفظ نیکی ها تا خود قیامت،  کار سختیه.

خیلی خیلی سخت!‌