پایان پذیری، قانون دنیاست

اصلاً ناف این دنیا رو با پایان پذیری بریدن.

خدا توی قرآنش گفته: این دنیا، دنیای پایان پذیری و تباهی و از بین رفتن و اینجور چیزاست. اگه دنبال سرای باقی و  بی پایان هستید، اینجا جاش نیست. جاش دنیای آخرته.

سرای باقی اونجاست و سرای فانی اینجا.

چشم باز کنید و ببینید کدومش بیشتر به کارِ تون میاد. هر کدوم رو که بیشتر می پسندید برای همون تلاش کنید.

 

فلاسفه، اسم این دنیای خاکی من و شما رو گذاشتن عالم کُون و فساد.

یعنی توی این عالم، مدام یه چیزی شروع میشه، یه چیز دیگه هم به پایان می رسه. ولی همون چیزی هم که شروع شده،‌ برای این شروع شده که یه جایی به آخر برسه.

به  آخر رسیدن  کلی ترین قانون این عالمه. حالا چه عمر یه انسان باشه، چه عمر یه ماشین

پایان، ترس نداره.

ماها معمولاً از پایان می ترسیم، ولی واقعیت اینه که داریم لحظه به لحظه پایان رو تجربه می کنیم.

پایان سال، پایان ماه، پایان هفته، پایان روز.

پایان ساعت و دقیقه و ثانیه های اون هم که دیگه به جای خود.

به نظر شما چیزی که داریم توی هر ثانیه، مدام تجربه اش میکنیم، ترس داره؟!

همین الآن توی بدن ما، لحظه ای نیست که توی اون، چند تا از سلول های زنده ی بدن ما عمرشون به پایان نرسه و به آخر خط نرسن.

مایی که از پایان های مداومی که توی وجود خودمون داره اتفاق می افته ترسی  به دل راه نمی دیم و  حتی بهش فکر هم نمی کنیم، چرا باید از پایان هایی که بیرون قراره اتفاق بیفته بترسیم و به خاطرشون این همه دلنگرونی و غصه داشته باشیم؟

واقعاً چرا؟

یکی جواب منُ بده...

بدانی و نمیری، بهتر است!

یه داستانی راجع به ابوریحان بیرونی هست که همیشه گفته می شه و همیشه هم ناقص گفته می شه...

کدوم داستان؟

همون داستان لحظه های آخر عمر ابوریحان...

همیشه گفته می شه ابوریحان از دانشمندی که به عیادتش اومده بود، یه مسأله علمی پرسید و گفت: بدونم و بمیرم بهتره یا ندونم و بمیرم؟

 

کسی اگه ندونه عیادت کننده ابوریحان  کی بوده، با خودش می گه: حتماً ابوریحان راجع به فلان فرمول ریاضی یا شیمیایی یا فلان قانون فیزیک پرسیده....

ولی خودمونیم...

دونستن جواب همچین مسأله هایی شاید به درد زندگی دنیا بخوره، ولی   برای ابوریحانی فقط تا چند دقیقه دیگه زنده ست،  چه فایده ای می تونست داشته باشه؟

عاقلانه اگه بخوایم جواب بدیم باید بگیم: تقریباً هیچ فایده ای!

 

کسی که به عیادت ابوریحان اومده بود، نه فیزیک دان بود، نه شیمیدان، نه ستاره شناس...

تازه ابوریحان همه این دانش ها رو خودش بلد بود...

عیادت کننده ابوریحان، یه دانشمند الهی بود و  ابوریحان هم ازش یه سؤال اعتقادی پرسید.

سؤالی که می دونست وقتی پاش رو از این دنیا بیرون بذاره، دونستن جوابش به دردش می خوره...

مطلبی که توی داستان ابوریحان، کمتر گفته می شه، همینه!