غلیان سماور گونه ی اندیشه

بعضیا چیز نگه دارن.

جنسی که می خرن، جوری نگهش می دارن که بعد هفتاد هشتاد سال از روز اولش نوتره.

مثلا این مغز و عقلی رو که خدا داده واسه توی فرغون ریختن و فکر کردن و تأمل داشتن، همینجوری آکبند و دست نخوره نیگه می دارن واسه روز مبادا.

حالا اینکه « این روز مبادایی که هیچ وقت نمیاد، چه وقتیه؟ » سؤالیه که  باید از خودشون پرسید.

عوضش بعضی های دیگه، مث چی از عقل و فکری که خدا بهشون داده کار می کشن.

جوری که این نیروی فکرشون یه لحظه هم استراحت و تعطیلی و آف و اینجور چیزا نداره.

غلیان فکر و اندیشه اینجور آدما، مث سماور مادر بزرگاست که همیشه در حال قُل قله...

خوش به حالشون!