جواب سنگ ها را چه بدهیم؟

من و شما،‌  به هرکس که رحمی در دلش نباشد  می گوییم  سنگدل. ولی غافلیم که سنگ هم دلی دارد برای خودش!

تازه چه بسا در دل سنگ،  یاقوت و فیروزه و لعل و عقیق  هم  نهفته باشد. 

چه بسا دل سنگ بشکافد و چشمه‌ای به زلالی اشک چشم از آن بجوشد؛

 ولی ما به آدم بی رحم می‌گوییم سنگ دل؛

چرا؟!

چون  آن صخره سخت و خشن را نمی‌بینیم که  شقایقی با ساقه باریک و گلبرگ‌های نازکش از آن طلوع کرده ؛  هیچ وقت هم به این فکر نمی کنیم که چه دل خونی داشته  آن صخره!

ما  به آدم های بی رحم می‌گوییم سنگ دل، ولی این همه سنگ که اکنون بافروتنی خود را زیرپای ما فرش کرده‌اند را نمی بینیم،

سنگ ها، کجا دلشان مثل دل آدم های  بی‌رحم و خود بزرگ بین است؟!

هیچ وقت به این فکر کرده اید که  بعدا جواب سنگها را چه بدهیم؟!

شبیه رابطه آب و تر بودنش

رابطه ی  شیعه بودن و محبت داشن، مثل رابطه ی آب با تر بودنه.

آب، نمی تونه تر نباشه.

شیعه هم نمی تونه دلی سرشار از عشق و محبت و علاقه نداشته باشه.

ولی برای شیعه بودن، دوست داشتن کافی نیست.

همونجور که به صرف تر بودن، هر آبی، قابل آشامیدن نیست.

برای شیعه بودن،‌علاوه بر یک دل نازک سرشار از عشق و علاقه و محبت، چیزهای دیگه ای هم لازمه.

خودت قاضی باش، خودت متهم

 توی این دنیا ، دنیایی که همش دو روزه و قراره بیاد و بره ، همه چی حساب و کتاب داره .

 دنیایی که قراره بیاد و بمونه و با موندنش به همه ما رنگ جاودانگی بزنه ، چطور می تونه بی حساب و کتاب باشه ؟

 خوش به حال اون هایی که سرشون به حسابه .

 امام صادق(ع) فرمود:بر هر مسلمونی که مقام ائمه رو شناخته لازمه که هر شب و هر روز قاضی اعمال خودش باشه.

 هر مومنی بایدخودش  به حساب کارهایی که انجام داده برسه .

 اگه کار خوبی انجام داده سعی کنه بیشتر انجام بده و اگه مرتکب بدی شده از خدا طلب آمرزش کنه .

 هر کی که اینجوری باشه، روز قیامت خوار و سرافکنده نیست

تمومش کن بیا از هم جدا شیم

« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »

صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد  واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.

بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.

یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو  شکل می ده.

این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.

این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.

اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق  می رسید.

اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.

یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و  قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.

محبت می خواد که قهر می کنه.

باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...

میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.

البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...

خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.

خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!

ولی حیف...

حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه  که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!

خوبه حواسمون باشه که:

محبت و عاطفه  یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.

مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.

بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.

واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار  مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا  مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.

این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :

چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.

معامله برد برد یعنی این

رابطه ی دوستانه و محبت آمیز، یه جور معامله ی برُد-بُرده.  یعنی دو طرف ازش سود می کنن.  درست بر عکس رابطه ی حساد آمیز و درگیرانه.  وقتی با یکی می افتی روی دنده ی لج، هم اعصاب خودت به هم می ریزه، هم روح و روان طرف مقابل. جفت تون  فرسوده می شید.  ولی وقتی پای دوستی و ملاطفت میاد وسط، کام دو طرف شیرین می شه. اعصاب ها همه آروم. استرس ها همه پایین.  خیال ها همه راحت.  به به!

فرق آدم با آدم آهنی

عشق ورزیدن، دوستی کردن، محبت داشتن. اینا هر کدومشون یه جور هنرن.  هر کسی از اینجور هنرا نداره.  بعضیا دور از جون عینهو  آدم آهنی هستن. دل توی سینه شون نیست. بلد نیستن عاشق بشن. دوستی کردن جزو مهارت های زندگی شون نیست. محبتُ اصلاً نمی دونن گرمیه، کیلوئیه، متریه، لیتریه، چه جوریه؟

باز شکر خدا من و شما اینجور نیستم.  ایشالا که اینجور آدما هم به تورمون نمی خورن.

در مزایا و معایب کر و لال بودن شریک زندگی

می گفت :  «برای  یه زندگی آروم و بی مخمصه یا شوهر  باید کر باشه یا زن لال ...»

گفتم : «گفتم شاید حرفت درست باشه ولی کی گفته زندگی باید آروم و بی مخمصه بشه؟  به نظر من زندگی باید یه موج نا آروم و خروشان از محبت باشه ... زن و شوهر باید واسه همدیگه زبون و گوشی باشن که بین اون ها محبت رد و بدل می شه ....»

«دعوتید به خواندن کتاب احادیث زناشویی»

کام همه شیرین می شود

مرد جوان چهارزانو زده و به ستون تکیه داده،

سمت چپش پسرکی  هفت هشت ساله در حال ور رفتن با گوشی همراه باباست،

شاید دارد برای عکس گرفتن آماده اش می کند.

طرف راست اما، دختری هشت نه ساله است که مدام حرف می زند و توجه پدر را می خواهد، پدر هم با دقت و خنده نگاهش می کند و چند ثانیه ای به حرف هایش گوش می دهد،

یک دفعه، دستِ دخترِ  یک  ساله ای که روی پای مرد جوان نشسته بالا می آید، فرصت دختر بزرگتر تمام شده است،

پدر سرش را پایین می آورد و با مهربانی می گوید: «تو دیگه چی می گی؟»،

دختر کوچک کلاه مرد را بر می دارد و روی سرش می گذارد، کله ی در حال کچل شدنِ مرد نمایان می شود،،

پسر همچنان با گوشی درگیر است،

دختر بزرگ پیش مادر رفته و لابد، دارد ادامه ی ماجرا را برای او تعریف می کند!،

پدر بیشتر خم می شود و لبهای دخترکش را می بوسد،

کام همه شان شیرین می شود ، به همین سادگی، به همین  با مزگی!