امام ز لحظه ی غفلت که شاهدم هستی

امام علی (ع): بترسید، بترسید، به خدا سوگند، که گاه چنان گناه را مى پوشاند که پندارى آن را بخشیده است!

************

خدا ستّاره. پرده پوش و راز دار. 

این پرده پوشی و رازداری، شامل همه ی بنده هاست. هم بنده های خوب، هم بنده های خطاکار.

بنده هایی هستن که خدا، خوبی هاشونُ از بقیه مخفی کرده. راز و نیاز شبانه شونُ. گشاده دستی مخفیانه شونُ. کشف و شهود و کرامات شونُ. مقامات معنوی شونُ.

پیش خدا سرشناس هستن  و پیش بنده های خدا ناشناس. خدا اینطور خواسته. ستّاره دیگه.

***

خدا، برای بعضی ها، پرده پوش فضیلت هاشونه.

ولی برای بیشتر بنده ها، پرده پوش عیب ها و خطاهاست.

خدا، آبرو بَر نیست. برای دوست و دشمن، آبرو داری می کنه. کم پیش میاد کسیُ رسوا کنه. ولی رسوا نشدن، به معنی بخشیده شدن نیست. خدا، خطا ها رو می پوشونه، ولی اونها رو بی حساب نمی ذاره.

طعم ستار بودن خدا رو همه می چشن. ولی چشیدن طعم غفار بودن خدا، شرایط داره.

شرط اولش پشیمونی و عزم جزم برای جبرانه.

***

از اهل بیت روایت شده که فرمودن: مُتِخَلِّق به اخلاق خدا بشید.

یعنی سعی کنید  صاحب همون صفاتی بشید که خدا صاحب اونهاست.

خدا اهل پرده پوشیه، پس اخلاق خدایی یعنی پرده پوشی.

خدا اهل راز داریه، پس آدمیزاد هم باید راز دار باشه.

خدا، عیب و خطای بنده ها رو جار نمی زنه. ما چرا اینطور نباشیم.

***

یکی از اسم های قیامت که در قرآن اومده، روز آشکار شدن نهان هاست.

هر کسی، هر نیت و اعتقاد و حب و بغضی که در سینه داشته، روز قیامت آشکار می شه.

روز قیامت، روزیه که چهره ی بیرونی آدم ها، به اساس اسرار درونی شون شکل می گیره. برای همینه که در قیامت، عده ای با صورت های حیوانی محشور می شن.

خدا یه عمر، بهشون برای اصلاح درون مهلت داد. یه عمر، براشون پرده پوشی کرد، قدر ندونستن. استفاده نکردن.

یکی از اسم های قیامت، روز رسواییه!

ما، قیامت و پاکت های پلاستیکی تجیه ناپذیر

خدا، چند جای قرآن فرموده که به هیچ کس بیشتر از وسع و توان و طاقت همون کس تکلیف نمی کنه.

 این قانون و سنت کلی خدا، راجع به وظیفه ی ما  در برابر طبیعت و محیط زیست هم صدق می کنه. یعنی فردای قیامت، خدا از ما درباره ی انقراض فلان گونه ی جانوری در صحرای آفریقا نمی پرسه. چون ما به احتمال زیاد کار خاصی برای جلوگیری از  انقراض اون گونه جانوری از دست مون برنمیاد.

ولی راجع به این پاکت های پلاستیکی تجزیه ناپذیر حتماً باید جواب پس بدیم. چون می تونستیم به جای این پاکت های سراسر ضرر، از زنبیل استفاده کنیم.

من و شما، فردای قیامت، بابت همه ی درختایی که به خاطر ما تبدیل به کاغذ شدن جواب پس بدیم. اگه اون چیزی که ما روی کاغذ نوشتیم،‌ ارزش قطع شدن یه درختُ داشته باشه که خوش به حالمون. ولی اگه اینجوری نباشه، اون دنیا جواب خدا و اون درختُ چی باید بدیم؟!

و اذا الوحوش حشرت

این نمایش هایی که برای بچه ها اجرا می شه رو دیدین؟!

توی این نمایش ها، هر کدوم از بازیگر ها، نقش یه حیوونی رو بازی می کنن. مثلاً یکی شیر می شه، یکی کلاغ می شه، یکی خرگوش میشه.

توی این نمایش ها، بازیگر ها با اینکه انسان هستن، صورت شونُ شبیه حیوون های مختلفی می کنن.  تماشاگرا هم متوجه می شن اینی که الآن داره نقش شیرُ بازی می کنه، همون  آقای فلانیه!

روز قیامت هم همین خبره.

یعنی بعضیا به صورت مار محشور میشن. ولی  ماری که همه با دیدنش می فهمن این آقا یا خانم فلانیه.

بعضیا هم به صورت گرگ محشور میشن. ولی گرگی که ناشناس نیست!

توی قیامت،‌ هرکسی به صورت همون ملکات اخلاقی خودش محشور می شه. کسی که زخم زبون و نیش زدن ملکه ی وجودش باشه، به صورت مار محشور میشه. اونی که قساوت و خونریزی براش ملکه شده باشه گرگ و گفتار محشور می شه. اونایی که اهل دست انداختن و  مسخره کردن بقیه باشن، به جای صورت انسانی، با صورت میمون محشور میشن.

روز قیامت، هر چقدر که اخلاق یکی الاهی تر و خدایی تر باشه، صورتش انسانی تر و نورانی تر می شه.

وای از خجالت این ملاقات

اومده به من می گه: آخه یعنی چی که ملاقات با خدا؟!

آخه خدا که دیدنی نیست، زبونم لال!

بهش می گم: مگه هر ملاقاتی باید با چشم باشه...

مگه ما ها به ملاقات شادی و غم و احساس رضایت و عذاب وجدان که می ریم، اونا رو با چشم می بینیم؟!

اصلاً چش چی کاره ست این وسط...

رگ گردن هم کاره ای نیست!

از قدیم  که اینجوری نمی گفتن ، یه چیز دیگه می گفتن....

اما از همین امروز می شه گفت : کوه به کوه نمی رسه، ولی هر مخلوقی به خالق خودش می رسه...

دیر و زود داره ولی سوخت و سوز، نه، اصلاً راه نداره!

 

 

صد البته که  همینجوری، دست خالی نمی شه رفت ملاقات....

بالاخره یه ثوابی، یه حسنه ای، نه عمل صالحی...

به قول آیه های  قرآن، یه «وسیله» ای چیزی باید حتماً موقع ملاقات همرامون باشه....

نه که نشه  دست خالی رفت ملاقات ها، می شه،  ولی خوبیت نداره...

 

دیدی خیلی وقتا دلت نمی خواد با یکی  رو در رو بشی و ازش فرار می کنی...

ولی دست روزگار، کاری می کنه که یه جا گیر بیفتی و با همون کس چش تو چشم بشی...

حکایت ملاقات بعضی ها با خدا هم همینجوریه و وای از خجالت همچین ملاقات هایی...

 

انسان مسافر است تا به دار القرار برسد

همه اونایی که عادت دارن حول و حوش ساعت 5 بعد از ظهر گوششون رو بدن به رادیو جوان، این جمله حضرت آقای جوادی رو شنیدن...

ایشون می گه : «انسان مسافر است تا به دار القرار برسد»

دار القرار، همون جائیه که ما با خدای خودمون قرار ملاقات داریم

البته دارالقرار ها، آدم به آدم فرق می کنن...

دارالقرار بعضی ها، بهشته و دارالقرار بعضی های دیگه جهنم...

بعضی های دیگه  هم هستن که نه مستحق بهشتن، نه مستوجب جهنم...

اینا، همونجور اون وسط سرگردون سرگدونن ....

نگاهشون به ملاقاتی های این سمت که می افته، دلشون غش می ره و نگاشون به ملاقاتی های اون سمت که می خوره، ته دلشون خالی می شه....

ناجور هم خالی می شه....

سکوت دردسر ساز

از بین همه ی سکوت ها،‌با همه ی دلایل و انگیزه هایی که پشت سرشون هست، فقط یه سکوته که مذمومه.

اونم مربوط به جایی می شه که حرف زدن واجب باشه.

مث چی؟ مث شهادت دادن به نفع حق، یا دفاع از مظلوم، یا امر به معروف و نهی از منکر، یا راهنمایی کردن کسی که احتیاج به راهنمایی داره.

 

میخوام بگم توی این دنیا،  هر حرفی که به زبون بیاریم، اون دنیا باید راجع بهش جواب پس بدیم. ولی کم پیش میاد که اون دنیا جلوی ما رو بگیرن و بگن: چرا توی فلان مهمونی،  یا توی فلان بحث، کمتر از بقیه حرف زدی و بیشتر  از همه سکوت کردی...

کلاً دردسر سکوت از دردسر حرف زدن کمتره. هم توی این دنیا، هم توی اون دنیا!

خودت قاضی باش، خودت متهم

 توی این دنیا ، دنیایی که همش دو روزه و قراره بیاد و بره ، همه چی حساب و کتاب داره .

 دنیایی که قراره بیاد و بمونه و با موندنش به همه ما رنگ جاودانگی بزنه ، چطور می تونه بی حساب و کتاب باشه ؟

 خوش به حال اون هایی که سرشون به حسابه .

 امام صادق(ع) فرمود:بر هر مسلمونی که مقام ائمه رو شناخته لازمه که هر شب و هر روز قاضی اعمال خودش باشه.

 هر مومنی بایدخودش  به حساب کارهایی که انجام داده برسه .

 اگه کار خوبی انجام داده سعی کنه بیشتر انجام بده و اگه مرتکب بدی شده از خدا طلب آمرزش کنه .

 هر کی که اینجوری باشه، روز قیامت خوار و سرافکنده نیست

رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَى وَقَدْ کُنتُ بَصِیرًا

روز قیامت، خدا یه عده ای رو «کور» وار محشر می کنه.

اینا به نشونه اعتراض می گن:

خدایا! چرا ما رو کور محشور کردی. ما که توی دنیا نمره چشممون اتفاقاً خیلی قوی بود.  چشم پزشکی که می رفتیم تا اون سطر آخر  علامت های راست و چپ و بالا و پایین رو هم می دیدم. ما که نه لنز می زدیم، نه عینک. نه دور بین بودیم، نه نزدیک بین. آب مرواید و اینجور مسائل هم نداشتیم.

خدا بهشون می گه:

شما ها چشم داشتید، ولی باهاش نمی دیدید.  برای همینه که توی این دنیا، کور محشورتون کردم. کور، کسی نیست که چشم سَر نداره. کور، کسیه که چشم سِرّ و چشم دلش چیزی تماشا نمی کنه...س