اشک، اشکه ولی همه اشک ها یه قیمت نیستن ...
روزهای سرد وقتی از خونه بیرون می زنیم ، ممکنه بدون اینکه بخوایم اشک بریزیم .
سر و کارمون اگه به پیاز بیفته ، باز هم اشک می ریزیم . گرد و غبار و آلودگی هوا و دست کثیف هم می تونن باعث جاری شدن اشک بشن ....
ولی این اشک ها کجا و اشکی که از سر احساس و عاطفه باشه کجا؟
« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »
صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.
بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.
یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو شکل می ده.
این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.
این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.
اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق می رسید.
اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.
یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.
باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...
میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.
البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...
خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.
خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!
ولی حیف...
حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!
خوبه حواسمون باشه که:
محبت و عاطفه یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.
مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.
بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.
واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.
این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :
چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.
عشق ورزیدن، دوستی کردن، محبت داشتن. اینا هر کدومشون یه جور هنرن. هر کسی از اینجور هنرا نداره. بعضیا دور از جون عینهو آدم آهنی هستن. دل توی سینه شون نیست. بلد نیستن عاشق بشن. دوستی کردن جزو مهارت های زندگی شون نیست. محبتُ اصلاً نمی دونن گرمیه، کیلوئیه، متریه، لیتریه، چه جوریه؟
باز شکر خدا من و شما اینجور نیستم. ایشالا که اینجور آدما هم به تورمون نمی خورن.
