توی روان شناسی بحثی داریم به اسم " کوچک های بزرگ " ؛ یعنی ای بسا انسان مسئله ای رو کوچیک به حساب بیاره ، در حالی که اون مسئله از نظر معنا و واقعیت ، بسیار بزرگ باشه. محیط خونه هم کوچیک های بزرگی داره که یکی از اونها تهیه ی هدیه است.
پیامبر فرمود: کسی که برای اهل خانوادش هدیه ای بخره مث اینه که اون رو در راه خدا صدقه داده باشه.
امام باقر هم فرموده: « برای یک دیگر هدیه ببرید ، که هدیه ، کینه ها رو از دل بیرون می بره و انتقام و دشمنی ها رو برطرف می کنه »
احمد بن ابی نصر می گه ، نزد امام رضا بودم و گفتم: شنیده ام امام حسن (علیه السلام) لباس های زیبا می پوشید . . .
امام رضا (علیه السلام) فرمود: بپوش، و زیبا بپوش. زیرا جدم علی بن الحسین عبای خز که قیمت آن پانصد درهم بود، می پوشید. هم چنین ردای پنجاه دیناری داشت که زمستان را در آن می گذرانید و چون زمستان تمام می شد آن را می فروخت و پولش را به بینوایان می داد ...
یادمه کنار یه صندوق صدقات، از زبون همون صندوق، نوشته شده بود:
پایم به زمین است ولی آزادم / فریادم اگر چه گنگ مادر زادم
هر چیز گرفتم به خدا پس دادم / صندوقچه ی کمیته ی امدادم
واقعیت صدقه ای که ماها می دیم هم غیر از این نیست.
حالا نه فقط صدقه. اصلاً هر کار خوب و خیری که ما در حق یکی دیگه انجام بدیم، قبل از اونکه به دست اون بنده خدا برسه، به دست خدا می رسه؛
می خوام بگم توی کار خیر، طرف حساب ما خود خداست.
کیه که از خدا خوش حساب تر باشه؟!
اونقدر کریمه که خوبی ها رو ده برابر پاداش میده؛ ولی حساب انفاق از بقیه خوبی ها جداست
انفاق ، یه جور سرمایه گذاری ویژه ست ، یه سپرده گذاری با هفتاد هزار درصد سود علی الحساب!
آره علی الحساب! آخه خودش فرموده برای هر کی بخوام بیشتر از این ها سود می دم !
فرموده : کار اون هایی که دارائیشون رو در راه خدا انفاق می کنن ، مثل دونه گندمیه که از او هفت تا خوشه سبز بشه
هفت تا خوشه که هر کدوم از اونها صد تا دونه گندم داره . اینجوری یه دونه تبدیل میشه به هفتصد دونه؛
در راه خدا انفاق می کنیم و هفتصد برابر پاداش می کنیم
معامله پر سود یعنی این؛
