دو روز دیگه نوه دار می شن. هنوز که هنوزه داره شوهرشُ امتحان می کنه. می خواد ببینه سر و گوش شوهرش می جنبه یا نه. با شماره های ناشناس به گوشی آقاشون زنگ می زنه، پشت گوشی فوت می کنه. یاد و خاطره ی خانم مارپل زنده باد. راهش یه همچین رهروانی داره.
یکی نیست بهشون بگه: دیگه از سن و سال شوهر شما گذشته. بنده ی خدا همون بیست سال پیش هم نمی تونست گوش خودشُ بجنبونه. از این شیرین کاریا بلد نبود.
قبلاً مردم فقط می رفتن راجع به خواستگارشون تحقیق می کردن. الان علاوه بر تحقیق، ازش امتحان هم می گیرن. مثلاً یه موقعیت هایی پیش میارن که بفهمن طرف، یه جور انسانیه. قابل اعتماد هست یا نه؟ مرد زندگی هست؟ یا نمی شه بهش تکیه داد. چشم و دلش پاکه؟، یا جنسش خرده شیشه داره؟. خوش ذاته یا بد ذات؟.
بیچاره خواستگارهایی که باید از این امتحانات سخت، سربلند بیرون بیان.
روابط خانوادگی موضوع بی اهمیتی نیست.
خدا، توی خیلی از سوره های قرآن، به همین موضوع پرداخته.
از سوره های بلندی مثل بقره و نساء و احزاب و نور بگیر، تا سوره های کوتاهی مثل مجادله و مُمُتحنه و طلاق.
می خوام بگم خدا، به موضوعی پرداخته که شاید خیلی از آدما به اون اهمیت چندانی ندن. خدا به رابطه ی اهل خونه با هم اهمیت زیادی داده. جوری که انگار دور اسم خانواده رو هاله ای از تقدس و حرمت، فرا گرفته باشه.
می گن حرمت صحن و سرای امامزاده رو، قبل از هر کسی، خادم اون امامزاده باید نگه داره.
حرمت خانواده رو هم ، قبل از بقیه و غریبه ها، اهل همون خونه و خانواده باید حفظ کنن.
صد البته که حفظ همچین حرمتی، به خیلی از چیزا بستگی داره.
مثلاً راز اهل
خونه، نباید از چهار دیواری خونه بیرون بره. خونه
و خانواده ای که اهلش رازدار نیستن، خود به خود، بی حرمت می شه...
