اینکه چی خوشبختی میاره رو آیه های قرآن گفته...
اما اینکه چی ها خوشبختی نمیاره رو ، از ما بشنوید...
ما همینجا براتون تضمین می کنیم که سعد و نحس ایام و اوضاع قمر و عقرب و کواکب برای کسی خوشبختی و ایضاً بدبختی نیاره...
ضمناً تضمین می کنیم که هیچ عددی نحس نباشه و هیچ رقمی هم خوشبختی نیاره...
حاضریم به همه مقدسات هم سوگند یاد کنیم که هیچ رابطه مستقیم و غیر مستقیمی بین شانس و خوشبختی وجود نداره...
خدا توی قرآنش فرموده: برگی از درخت نمی افته، مگه اینکه من می دونم.
اطلاع خدا از افتادن یه برگ، مث اطلاع ما نیست. ما ها، شاید افتادن یه برگ رو ببینیم و ازش با خبر بشیم، ولی توی افتادن یا نیفتادنش کاره ای نیستیم.
اما، خدا وقتی می گه من از افتادن یه برگ با خبرم، معنیش اینه که براش برنامه ریزی کردم.
یعنی منم که مشخص می کنم هر برگی کی بیفته و کجا بیفته و چه جوری بیفته.
حالا خودمونیم:
توی دنیایی که حتی افتادن یه برگش هم حساب و کتاب داره، شانس چه معنایی می تونه داشته باشه؟!
پس همه کاره این دنیا، خود خداست.
ولی خدا، با همه بزرگیش، به ما آدما قدرت و اجازه داده که حتی برای حکمت و مصلحتش هم برنامه ریزی کنیم!
حرفی که زدم، شاید توی نظر اول خیلی عجیب بیاد، ولی آیه های قرآن می گن واقعیت داره.
اینکه خدا واسه ما چه حکمت و مصلحتی در نظر بگیره، بستگی به خود ما داره.
بستگی به نیتی که توی دلمون داریم و کاری که می خوایم انجام بدیم.
اگه نیتمون خیر باشه، خدا سنگ ها رو از پیش پامون بر می داره. ولی اگه قصدمون خوب و خدایی نباشه، یه کاری می کنه که از زمین و آسمون برامون بد بیاد.
خوب آوردن و بد بیاری، هیچ کدومش شانسی نیست...
دو دسته از آدما هستن که توی محاسباتشون، نقش شانس و اقبال و پیشونی نوشت رو خیلی جدی می گیرن.
یکی اونایی که فکر می کنن همه چیز این دنیا از قبل توسط خدا رقم خورده و خدا، هیچ اختیار و اراده و قدرتی به ما ها نداده.
اینا فکر می کنن که خدا، ماها رو دست بسته به این دنیا فرستاده و کاری به تلاش و دست و پا زدن ما نداره.
پیش چشم اینجور آدما، هم موفقیت های این دنیا الله بختکی و از روی تقدیره. هم شکست ها و بدبختی هاش.
بنابر این نه اون کسی که به جایی می رسه، شایسته تحسینه، نه اون کسی که خودش و بقیه رو به خاک سیاه میشونه شایسته سرزنش....
دنیا،
همه چیش الله بختکیه!
در کنار آدمای تقدیر گرا که همه چی رو از روی جبر می دونن، یه عده دیگه هم هستن که نقش بخت و اقبالُ توی حساب و کتاب هاشون خیلی پر رنگ می رن.
البته این دسته دوم، صد و هشتاد درجه با دسته اول فرق می کنن.
دسته اول، همه چی رو خواست خدا می دیدن و فکر می کردن خدا به ما آدما هیچ اختیار و اراده ای نداده.
ولی دسته دوم، فکر می کنن خدا، هیچ کاره ی این عالمه. خدایی که این دسته از آدما توی ذهنشون بهش فکر می کنن، یا اصلاً وجود نداره، یا گوشه نشسته و کاری دستش نیست.
پس اگه اتفاقی می افته که اراده ما توش نقشی نداشته، ربطی هم به حکمت و مصلحت خدا نداره و کار، کار شانسه...
