غیبت قلبی

نمیدونم  تا حالا اسم  «غیبت قلبی» به گوشتون خورده یا نه.

غیبت قلبی، با اینکه اسمش غیبته، ولی بیشتر از اونکه غیبت باشه، یه جور تهمته.

تهمتی که بر خلاف غیبت و تهمت عادی، به زبون نمیاد و  فقط توی قلب  آدم می مونه.

غیبت قلبی، یه جور  سوء ظن و  گمان بد راجع به بقیه ست. گمانی که ممکنه جایی بازگو هم نشه، ولی بازم فکر کردن بهش یه جور گناهه.

آیه های سوره ی حجرات که می گن بعضی از گمان ها گناهه،  منظورشون همین گمان هاست.

گمان هایی که برای دچار نشدن به اون ها، باید یه مقدار حس خوشبینی خودمونُ تقویت کنیم و  اجازه ندیم شک های بی مورد،‌ توی  ذهن و دلمون دور بردارن.

جاده شک، ایستگاه جدایی

برای  اینکه دستمون بیاد شک های مدام و بی مورد، چه اثراتی داره، کافیه یه توک پا بریم نزدیک ترین دادگاه خانواده ای که  آدرسشُ بلدیم.

اونجا، زن و شوهر هایی رو می بینیم که به خاطر شکاک بودن یکیشون، یا هر دو شون، کارشون به دعوا  و قهر و درخواست طلاق و جدایی کشیده.

 

ولی فقط دادگاه خانواده نیست که مضرات شک های زیاد و دم به دم و بی موردُ نشونمون می ده.

کافیه یه نگاهی به صفحه ی حوادث روزنامه ها بزنیم و ببنیم که شک بی مورد می تونه منجر به چه جنایت هایی بشه.

شک بی مورد ، از اون چیزائیه که اگه بهش بی محلی و کم توجهی نشه، یواش یواش کار آدمُ به جنون می کشونه.

من شر الوسواس الخناس

وسواس و وسوسه ی فکری، مشکلیه که خیلی وقتا، سراغ خیلی هامون میاد.

حالا برای بعضیا بیشتر، برای بعضیا کمتر.

اصولاً فکر و خیال، از اون چیزائیه که وقتی می خواد وارد خونه ی ذهن و دل آدم بشه، در نمی زنه و «یا الله» نمیگه  و اجازه نمی گیره. چه برسه به اینکه بخواد قبلش اطلاع بده که مثلاً فردا ظهر، قراره بنده به عنوان یه شک و شبهه ی تازه، به ذهن شما خطور کنم!

برای این مهمونای ناخونده و سر زده و بی اذن و اجازه، باید تصمیمات اساسی بگیریم، چون در غیر این صورت، اونا برامون اختیار داری می کنن و راجع به ماها، تصمیمات بنیادی و بنیان کن می گیرن!

 

اینجوری نیست که فقط وقتی توی مجلس عروسی نشستیم  و صدای ساز و آواز بلنده،  فکر و خیالات و شک و شبهه های مختلف به ذهنمون خطور کنه.

یه وقتایی ممکنه سر نماز، یا حتی موقع تلاوت قرآن هم وسواس فکری سراغمون بیاد و ذهنمونُ مشغول کنه.

می خوام بگم شیطون حتی از نماز خوندن و  قرآن خوندن ما هم حیا نمی کنه و بازم میاد و کار خودشُ می کنه.

برای همینم هست که خدا فرموده:  موقع خوندن قرآن، از شر شیطان رجیم به خود خدای قرآن پناه ببرید.  و برای همینه که موقع خوندن قرآن، باید قبل از «بسم الله»، یه «اعوذ بالله » هم بگیم.

«دعوتید به مطالعه ی کتاب شیطان شناسی»

شک، چاره داره.

توی هر مسمومیتی،  مهم اینه که بفهمیم زهر چی بوده.

چون با دونستن جنس و  نوع و ترکیب زهر، پیدا کردن و ساختن پادزهر کار خیلی سختی نیست.

 شک و سوء ظن، نتیجه ی جهل و  دور شدن از عقلانتیه.

با این اوصاف،‌ اگه شک رو یه جور  زهر بدونیم که به جون آدم می افته،‌ پاد زهر همچین زهری حتماً باید از جنس تعقل و تفکر و منطق داشتن باشه.

از امام علی (ع) هم روایت شده که فرمود:

«با اندیشیدن پیاپى ، شکّ ناپدید مى‏شود .»

اگه شهاب سنگ سقوط کنه، اون وقت چی؟

یه حدیث سه کلمه ای از امام اولمون هست که تکلیف خیلی  از شک های روزمره ی ما رو  مشخص کرده.

امام و مراد و راهنمامون فرموده: «الشَّکُّ ثَمَرَةُ الجَهلِ »

یعنی شک، میوه ی درخت جهله.

جهل هم دو جوره. یه جهل داریم که نقطه ی مقابلش می شه دانایی.

یه جهل هم داریم که نقطه ی مقابلش می شه عقل.

پس علت خیلی از  شک و تردید ها اینه که یا با زندگی عالمانه فاصله داریم، یا با زندگی عاقلانه!

آدمای بد بین و اهل سوء ظن،  مشکلشون اینه که عاقلانه رفتار نمی کنن.

آدم عاقل، از بین همه ی احتمالاتی که  به ذهنش خطور می کنه، فقط برای احتمالات  عقلانی ارزش قائل می شه.

یعنی چی؟

یعنی  فرضاً،   همیشه یک در چند   صد میلیارد احتمال داره که امروز صبح یه شهاب آسمانی بخوره وسط محل کار ما.  ولی هیچ آدم عاقلی به خاطر همچین احتمالی، از محل کارش مرخصی نمی گیره و توی خونه نمی مونه.

سوء ظن و شکی که خیلی ها نسبت به همسر و همکاراشون دارن برای اهمیت دادن به احتمال های ضعیفی از این دسته.

مثلاً احتمال اینکه دوست ده ساله ی ما قصد سوئی نسبت به ما داشته باشه خیلی ضعیفه. ولی آدم بد بین،  به همین احتمال غیر عقلانی اهمیت می ده و زندگی رو به کام خودش و بقیه زهر می کنه.