فرق آدمیزاد با سنگ

رحمت بودن یا زحمت بودن چیزایی که خدا برای ما می فرسته، بیش تر از هر چیز دیگه ای به خود ما بستگی داره.

ما ها، اگه از فکر و امکاناتمون درست استفاده کرده باشیم، بارون خدا برامون برکت و  رحمته. ولی اگه افتاه باشیم به جون جنگل و درخت ها رو بریده باشیم،  همون بارون می شه زحمت و سیلاب و بلا و گرفتاری...

خدا، اوضاع هیچ فرد و جامعه ای رو عوض نمی کنه، مگه اینکه  اون فرد یا اون جامعه، خودش از درون خودش دست به یه تغییراتی زده باشه...

فرق ما آدما با سنگ همینه.....

 

 

هم ما آدما و هم تخت سنگ ها،‌ جفتمون آفریده و بنده ی خدائیم.

ولی ما ها بر خلاف سنگ، یه چیزی داریم به اسم «اختیار»

سنگ ممکنه بر اثر سیلاب تکه تکه و متلاشی بشه.....

ممکن هم هست  که توسط یه هنرمند سنگ تراش تبدیل به یه اثر هنری بشه و  بره توی موزه.

ولی سنگ  مقابل این  دو تا سرنوشت متفاوت ، کاملاً بی اختیاره و هیچ حق انتخابی نداره.

ولی ما آدما،‌ این حق انتخاب رو داریم که تعیین کنیم می خوایم  اتفاقاتی که برامون می افته، فرصت باشه یا تهدید.

رحمت باشه یا زحمت .

نعمت باشه یا نقمت.

خیر باشه یا شر.

 

اگه خدا همه کاره ست، پس ما چه کاره ایم؟!

خدا توی قرآنش فرموده: برگی از درخت نمی افته، مگه اینکه من می دونم.

اطلاع خدا از افتادن یه برگ، مث اطلاع ما نیست.  ما ها، شاید افتادن یه برگ رو ببینیم و ازش با خبر بشیم، ولی توی افتادن یا نیفتادنش کاره ای نیستیم.

اما، خدا وقتی می گه من از افتادن یه برگ با خبرم،  معنیش اینه که براش برنامه ریزی کردم.

یعنی منم که مشخص می کنم هر برگی کی بیفته و کجا بیفته و چه جوری بیفته.

حالا خودمونیم:

توی دنیایی که حتی افتادن یه برگش هم حساب و کتاب داره، شانس چه معنایی می تونه داشته باشه؟!

 

پس همه کاره این دنیا، خود خداست.

ولی خدا، با همه بزرگیش، به ما آدما قدرت و اجازه داده که حتی برای حکمت و مصلحتش هم برنامه ریزی کنیم!

حرفی که زدم، شاید توی نظر اول خیلی عجیب بیاد،  ولی آیه های قرآن می گن واقعیت داره.

اینکه خدا واسه ما چه حکمت و مصلحتی در نظر بگیره، بستگی به خود ما داره.

بستگی به نیتی که توی دلمون داریم و کاری که می خوایم انجام بدیم.

اگه نیتمون خیر باشه، خدا سنگ ها رو از پیش پامون بر می داره. ولی اگه قصدمون خوب و خدایی نباشه،  یه کاری می کنه که از زمین و آسمون برامون بد بیاد.

 خوب آوردن و بد بیاری، هیچ کدومش شانسی  نیست...

امان از این دو جور آدم!

دو دسته از آدما هستن که توی  محاسباتشون، نقش شانس و اقبال و پیشونی نوشت رو خیلی جدی می گیرن.

یکی اونایی که فکر می کنن همه چیز این دنیا از  قبل توسط خدا رقم خورده و خدا، هیچ اختیار و اراده و قدرتی به ما ها نداده.

اینا فکر می کنن که خدا،‌ ماها رو دست بسته به این دنیا فرستاده و  کاری به تلاش و دست و پا زدن ما نداره.

پیش چشم اینجور آدما، هم موفقیت های این دنیا الله بختکی و از روی تقدیره. هم  شکست ها و بدبختی هاش.

بنابر این نه اون کسی که به جایی می رسه، شایسته تحسینه،‌ نه اون کسی که خودش و بقیه رو به خاک سیاه میشونه شایسته سرزنش....

دنیا، همه چیش الله بختکیه!

 

 

در کنار آدمای تقدیر گرا که همه چی رو از روی جبر می دونن، یه عده دیگه هم هستن که نقش  بخت و اقبالُ  توی حساب و کتاب هاشون خیلی پر رنگ می رن.

البته این دسته دوم، صد و هشتاد درجه با دسته اول فرق می کنن.

دسته اول، همه چی رو خواست خدا می دیدن و فکر می کردن خدا به ما آدما هیچ اختیار و اراده ای نداده.

ولی دسته دوم، فکر می کنن خدا،‌ هیچ کاره ی این عالمه. خدایی که این دسته از آدما توی ذهنشون بهش فکر می کنن، یا اصلاً وجود نداره، یا گوشه نشسته و کاری دستش نیست.

پس اگه اتفاقی می افته که اراده ما توش نقشی نداشته،  ربطی هم به حکمت و مصلحت خدا نداره و  کار، کار شانسه...