ما نمی گیم راه صد ساله رو صد ساله برو. شما چون خیلی دست فرمونت خوبه، بیست ساله برو. پونزده ساله برو. فوق فوقش دیگه ده ساله برو. ماشالا هزار ماشالا جونم هستی. فرصت داری. یه شبه می خوای بری که چی بشه؟ گیریم که یه شبه رفتی همه ی اون راهُ. باقی شبا رو می خوای کجا بری؟ البته با این سرعتی که شما داری بلند پروازی می کنی، بعید می دونم سالم برسی. اون بالاها سرت گیج می ره. کار دست خودت می دی. گفته باشم که نگی نگفتی.
وقتی شب تاریک، توی یه جاده باریک که زیاد هم نمی شناسیش رانندگی می کنی، کمتر پا رو روی پدال گاز فشار می دی...
فقط به خاطر اینکه از چندده متر بعدی جاده بی اطلاعی و نمی دونی چی سر راهته.
اما اگه توی همون جاده، بتونی به جای نور پایین از نور بالا استفاده کنی، می تونی با سرعت بیشتری برونی ...
دلیلش، همون وسعت دیدیه که نور بالا بهت می ده ...
توی جاده زندگی هم بعضی ها عادت دارن که با نور پایین رانندگی کنن ...
برای همین هم همه زندگیشون، ترس و اضطراب و نگرانی و یأس و نا امیدیه...
این آدمای نزدیک بین بی افق، همیشه فقط بلدن غصه فرداشون رو بخورن...
فردایی که برای اونا انگار قراره دنیا به آخر برسه.
نقطه مقابل اینجور آدما، دسته آدمای دوربین قرار دارن.
آدمایی که با وسعت دیدشون، به افق های دور تری فکر می کنن ...
افق هایی مث آخرتی که اونقدر ها هم دور نیست.
اینجور آدما، مث همون راننده ای که نور بالا داشت، می تونن توی مسابقه خوبی ها، با سرعت بیشتری برونن و از بقیه هم سبقت بگیرن....
