بسا کسا که به حال تو آرزومند است

همون پراید مدل هفتاد و نهی که شما داری و همه جاش خط افتاده،

همون که ماهی دو بار باید ببریش تعمیرگاه،

همون که از همه جاش صدا در میاد،

همون که عین ماشین مشدی ممدلی، نه بوق درست و حسابی داره،‌ نه صندلی،

همون ماشین، داشتنش آرزوی خیلیاست.

دو ماه که بدون وسیله باشی، ارزش همون ماشین دستت میاد. اینقدر لگد نزن به لاستیکش!

هم رضا بود، هم راضی

امام  هشتم ما، علاوه بر رضا، به راضی هم مشهور بوده. راضی به رضای الهی، راضی به قضا و قدرش، راضی به تقدیری که خــــدا براش رقم زده. مثل اماممون باشیم. از شکایت هامون کم کنیم و  رضایت هامونُ افزایش بدیم. سعی کنیم با چیزی که خدا برای ما پسندیده کنار بیایم. به خدا و تقدیرش اعتماد داشته باشیم و ایمان بیاریم که کسی بیشتر از اون خیر ما رو نمی خواد.

به خدا خط نده

دیدی بعضی ها رو؟

مریض هم که می شن  و دکتر هم که می رن، به جای اینکه دکتر به اونا راهکار بده، اونا به دکتر دستور می دن...

مدام می گن : اینُ برام بنویس و اونُ ننویس و این ُ تجویز کن و از این جور سفارش ها...

بعضی های دیگه، در خونه خدا هم که می رن فقط بلدن دستور بدن...

به جای اینکه بگن : «خدایا! مشکل منُ هر جور صلاح می دونی حل کن»، تعیین تکلیف می کنن که : «خدایا! مشکل منُ اینجوری حل کن...»

انگار که خدا نمی دونه مشکلشون رو چه جوری باید حل کنه، دنبال راه حل و مشاوره می گرده!

عادتی به نام نارضایتی

«نا راضی» ، این مناسب ترین واژه ایه که می تونم  اونُ باهاش توصیف کنم.

انگار که عادت کرده باشه به نالیدن و شکایت داشتن.

اون پنج سال اول زندگیشون که بچه دار نمی شدن، همه ش از این می نالید که چرا خدا این معامله رو باهاش کرده.

از وقتی هم که سه قلوهاش به دنیا اومدن، ورد زبونش شد که خدا، سه تا دشمن جون رو یه بار به جونش انداخته.

تا وقتی به خاطر کار شوهرش، ساکن شهرستان بودن، از امکانات کم شهرای کوچیک شکایت داشت.

کار انتقالیشون هم که درست شد و برگشتن تهران،  تازه یادش اومد تهران  که شهر زندگی نیست با این شلوغی و ترافیک و دود و سر و صداش...

با خودم می گم: بعضی ها انگار عادت دارن که ناراضی زندگی کنن و ناراضی بمیرن...

مرحوم پدر بزرگم  همیشه می گفت: «خدایا به داده و نداده ت شکر. داده ت نعمته، نداده ت حکمت...»

همینجوری به این حرفش نگاه نکنی ...

کلی حکمت پشت سر همین یه جمله ست....

کم مقامی نیست، مقام تسلیم

 «مقام تسلیم» کم مقامی نیست.  همینجوری ساده و دستی دستی هم به دست نمیاد.

کلی تمرین می خواد.  باید از چیزای کوچیک شروع کرد تا سر بزنگاه های بزرگ،  درست عمل کرد.

اسم مقام تسلیم که میاد، ذهن و  دل خیلی ها بی اختیار می ره پیش امام حسین.

امام مون، اون شب و روز  آخر،  مدام این ذکرُ زمزمه می کرد که:

«خدایا! راضی ام به رضای تو

تسلیمم به فرمان تو

نیست معبودی  جز تو »