عادت ها، مث درختی می مونن که توی خاک وجود ما غرس می شن.
یه درخت یه ساله، چون هنور ریشه هاش توی خاک، محکم نشده، با دست هم بیرون میاد. ولی همون درخت رو سال بعد، بدون بیل و کلنگ نمی شه از خاک بیرون کشید.
ولی خودمونیم!
کیه که بتونه یه درخت پنجاه ساله رو ریشه هاش تا اعماق خاک فرو رفته، بیرون بیاره؟!
برای کنار گذاشتن یه عادت بد، شاید فردا دیر باشه....
باغدارا وقتی یه درخت میوه، بار کم میده، اونقدر که ارزش بالا رفتن و چیدنشو نداره یه حرف قشنگی میزنن...
میگن اگه همین یه ذره باری رو هم که درخت داده ازش قبول نکنی و نچینی، درخت قهر میکنه و دیگه هیچ وقت میوه نمیده.
البته این داستان در مورد آدمها بیشتر از درختا صدق پیدا میکنه...
خیلی ها، با من و شما قهر می کننن، فقط و فقط به خاطر اینکه ماها، اونطور که باید و شاید، تحویلشون نمی گیریم.
خیلی ها، قهر می کنن که بگن: من نگاه! من محبت! من توجه!
ولی حیف...
حیف که ما ها، گاهی اوقات اونقدر سرمون شلوغه که متوجه قهر کردن بقیه هم نمی شیم!
خوبه حواسمون باشه که:
محبت و عاطفه یه چیزیه مث نفت و گاز. مث موجودی بنزین کارت سوخت.
مث پول یارانه و بقیه پول ها. غرض اینکه محبت و عاطفه ای هم که یه نفر می تونه از خودش بروز بده و واسه این و اون خرج کنه، محدوده.
بعضی ها از صبح علی الطلوع همینجور سهمیه روزانه عاطفه و محبتشون رو راه به راه خرج می کنن.
واسه همین هم شب که می رسن خونه، لامپ هشدار مخزن عاطفه شون یا قرمز چشمک زنه و داره تموم می شه، یا مخزن عاطفه شون کاملاً تموم شده و ته کشیده.
این عده از یه مطلب مهم غافل هستن. اونم اینه که :
چراغی که به خونه رواست، به مسجد حرومه.
بچه که بودیم، یه نفر چشم می ذاشت، بقیه با خاطر آسوده می رفتن قایم می شدن.
قایم باشک و چشم گذاشتن، بازی خیلی خوبیه. ولی من نمی دونم چرا همیشه سازمان حفاظت از محیط زیست باید چشم بذاره؟!
سازمان حفاظت از محیط زیست چشم می ذاره، بقیه سازمان ها می رن یواشکی وسط جنگل قایم می شن. بعد اونجا کارخونه می سازن، دانشگاه می سازن، جاده می سازن، مجتمع گردشگری می سازن.
خب یه بارم بقیه چشم بذارن. یه بارم بقیه به دیده ی طمع به جنگل نگاه نکنن. نمی شه؟!
