می گن یه دانشمندی توی یه جای دنج و خلوت، نشسته بود و داشت کتاب مورد علاقه شُ مطالعه می کرد.
از قضا یکی بی اجازه وارد خلوت دانشمند شد و وقتی سگرمه های در هم رفته دانشمند رو دید، برای اینکه قضیه رو یه جوری رفع و رجو کنه، گفت:
ببخشید که خلوت تنهایی شما رو بر هم زدم.
دانشمند هم که از این حرف طرف بیشتر عصبانی شده بود گفت:
من تنها نبودم. داشتم با بهترین دوستم که همین کتابه گفتگو می کردم. ولی تو که سر زده وارد شدی، مجبور شدم کتاب رو ببندم و تنها شدم!
می خوایم کمی راجع به روزی، البته از نوع خوردنیش صحبت کنیم.
آخه روزی که فقط خوردنی و نوشیدنی نیست. دیدنی ها و شنیدنی های این دنیا هم تا روزیِ ما نباشن، قسمت چشم و گوش ما نمی شن.
حتی فکر ها و طرح های خوب هم باید روزی آدم بشن، و الا ازشون خبری نمی شه.
ولی ما امروز، می خوایم راجع به روزی های خوردنی و نوشیدنی صحبت کنیم که اسم ساده ترش می شه همون آب و غذا.
خدا توی قرآن فرموده: آدمیزاد باید به غذایی که می خوره با دقت نیگا کنه.
من و شما، چقدر اهل همچین نگاه های از سر دقتی هستیم.
بعضیا لقمه رو به خوشمزه و غیر خوشمزه تقسیم می کنن. بعضیای دیگه به راحت الحلقوم و گلو گیر.
ولی لقمه رو می شه با یه تقسیم خیلی ساده به حلال و حرام هم تقسیم کرد.
لقمه حلال، اولین فرقی که با لقمه حرام و مسئله دار داره، اینه که برکت داره.
از کمِ چیز با برکت، کار زیادی بر میاد ولی از زیاد مال بی برکت هم کاری بر نمیاد.
اینجوریه که بعضیا با نون و پیاز، دانشمند و آدم حسابی می شن، ولی بعضیای دیگه با نون داغ و کباب داغ و مرغ بریون، هیچی نمی شن.
یکی از اون چیزایی که خیلی روی آخر و عاقبت و سرنوشت ماها تأثیر داره، همین لقمه هائیه که با دستمون به سمت دهان می بریم.
لقمه حلال، آدم رو خوش عاقبت می کنه. آدم رو دلرحم می کنه. آدم رو اهل انصاف می کنه. آدم رو با وجدان و حق پذیر می کنه.
عوضش چشمتون روز بد نبینه....
لقمه مسئله دار، آدم رو سنگ دل و بی وجدان می کنه. آدم رو بی انصاف می کنه. کاری می کنه که نصیحت و حرف حق به گوش آدم تأثیر نداشته باشه....
لقمه ناپاک، آدم رو بد عاقبت می کنه...
لقمه هایی که ما می خوریم، فقط قرار نیست توی وجودمون به قند و گلوکوز و گلیسیرین و چربی و از اینجور چیزا تبدیل تبدیل بشن...
بخشی از غذایی که ما می خوریم، به فکر و اندیشه و خیال تبدیل می شه.
لقمه حلال و با برکت، تبدیل به فکر درست و اندیشه پاک و حلال می شه. لقمه حلال، تبدیل به نیت خیر می شه.
عوضش لقمه مشکل دار، هضم که شد، فکرای مشکل دارُ به دنبال خودش میاره. لقمه مشکل دار، نیت آدمُ ناخالص و مشکل دار می کنه...
لقمه ای که پولش از راه غیر حلال به دست اومده باشه، آدم رو به فکر کارای غیر حلال می اندازه....
همیشه به ما توصیه کردن، همون روزی و غذای حلال رو هم، اونقدر نخورید که سنگین بشید و از بقیه کارای زندگی تون بمونید.
به ما ها گفتن، پر خوری، دلُ سنگ می کنه.
لقمه حلال که زیادش با آدم این کارُ می کنه، شما خودت حساب کن ببین حرومش اگه با پرخوری خورده بشه، چه بلایی سر آدم میاره...
اصلاً بلا نسبت، غذا خوردن ماها، مث بنزین زدن ماشین توی پمپ بنزینه.
ماشین برای این ساخته نشده که دم به دقیقه توی صف پمپ بنزین باشه.
ولی همون ماشین، هر چند وقت یه بار باید سری هم به پمپ بنزین بزنه.
ماها هم برای خوردن به این دنیا نیومدیم.
ماموریت ما چیز دیگه ایه.
ولی خب به خاطر همون ماموریت باید بعضی وقتا هم بشینیم سر سفره روزی. البته از نوع پاک و حلال و بابرکتش....
اونایی که نا امید از لقمه حلال، می افتن دنبال لقمه حرام، یه مشکلشون اینه که به خدا اعتماد ندارن.
یعنی وقتی خدا می گه از تو حرکت، از من برکت و روزی، اونا باور نمی کنن.
پیش خودشون می گن: شاید خدا نتونست روزی ما رو جور کنه. شاید یادش رفت، شاید دیر کرد.
ولی اونایی که چشم و دلشون به روزی حلال روشنه،خوب می دونن که حرف خدا، حرفه و خودش فرموده که روزی رسونه...
پس تا وقتی روزی حلالِ تضمین شده هست، چرا آدم بی صبری و کم طاقتی کنه و بره دنبال نوع غیر حلالش؟!
اونایی که نا امید از لقمه حلال، می افتن دنبال لقمه حرام، مشکل دیگه شون اینه که قناعت ندارن.
چون اگه به همون آب باریکه ای که خدا داره از راه حلال براشون میفرسته قناعت می کردن، دیگه لازم نبود دنبال لقمه های گنده تر، اما از جنس ناپاک و غیر حلال برن.
اینا، البته حواسشون نیست که روزی ای که حلال نباشه، برکت نداره.
چیزی هم که برکت نداشته باشه، چه زیادش، چه کمش، به درد نمی خوره و آدم رو به جایی نمی رسونه...
آخر و عاقبت هم که اصلاً نداره.
