از این چشمه غیر از وسوسه نمی جوشه

رابطه ی وسواس فکری و شیطان، مثل رابطه ی آب چشمه ست با خود چشمه.

خدا سرچشمه ی آرامش و یقینه و فکر کردن بهش به دل و قلب ما اطمینان می ده. عوضش شیطان چشمه ی جاری شک و شبهه و تردید و وسواس و وسوسه ست.  دلیلش هم اینه که توی شرایط شک و شبهه  و تردید، سخت ترین کار گرفتن تصمیم درسته. شیطان هم هر کاری که دستش باشه انجام می ده تا ما رو از گرفتن تصمیم درست دور کنه. برای همینم تلاش می کنه تا ما رو سرگرم دو دلی و تردید کنه.

اونجوری که آیه های سوره ی ناس می گن، اونایی که شک و  شبهه و تردید و دو دلی رو به جون آدما میندازن، یا خود شیطان هستن، یا همکار و پیمانکارش.

ماهی بیچاره

قلاب رو انداخته بودم داخل آب...

ماهی اولش داشت به طعمه بی اعتنایی می کرد. انگار که می دونست اون غذای خوشمزه با نخ محکمی که بهش وصله و سایه مردی که از بالای آْب پیداست، چه معنایی می ده...

حتم دارم همون موقع به من و خوابی که براش دیده بودم  هم خندیده بود.

ولی کم کم بوی طعمه بی قرارش کرد.

مدام نزدیک طعمه می شد و مکثی می کرد و دور می شد. از این به بعد معلوم بود که  فقط داره «نقش» ماهی های بی اعتنا رو بازی میکنه. و گر نه از همین بالا هم مشخص بود که همه فکر ماهی پیش طعمه  ست.

چند لحظه بعد، اومد و کنار طعمه ایستاد. ولی هنوز جرأت نوک زدن نداشت.  جرأتی که کم کم پیدا کرد. حتماً داشت با خودش می گفت: چند تا نوک کوچیک که منُ به قلاب نمی اندازه.

اما حتی خود من هم نفهمیدم چی شد که یهو طعمه و قلاب رو با هم به داخل دهانش برد.

مهم هم نبود که چه طور...

من فقط می خواستم شکارش کنم که حالا دیگه کرده بودم!

چه دست و پای بی حاصلی میزد، ماهی بی چاره!