تنگ نظری و فوت کوزه گری

چند تا شاگرد داشت ولی  هیچ کدوم رو نذاشته بود، اوستا بشن.

می ترسید کار رو ازش بدزدن و  جلوی دکونش، دکون باز کنن.

واسه همینم، خودش که نبود، مغازه انگار تعطیل بود.

بعد چند سال شاگردی، هیچ کدوم از شاگردها نمی تونستن کار مشتری رو راه بندازن.

مشتری هام دیگه اوضاع دستشون اومده بود، تا می اومدن و می دیدن که خود اوس اکبر نیست، سر ماشین رو کج می کردن و می رفتن یه تعمیرگاه دیگه...

مکانیکای کم تجربه تر و مکانیکی های کم سابقه تر، چند برابر مکانیکی  قدیمی اوس اکبر مشتری و درآمد داشتن...

اوس اکبر هم اوضاع رو می دید و باز دوست نداشت دست از این همه تنگ نظری خودش برداره.

فازمتر بده تا برق سه فاز نگیری

خساست هم حد و مرزی داره!

جنابعالی  که فازمتر رنگ‌ و رورفته‌ ی توی خونه تُ، با اینکه  می‌دونی کار همسایه‌ درمونده ‌تُ  راه میندازه، بهش نمی‌دی؛

جنابعالی چطور از خدا توقع داری برق سه‌ فاز قیامتشُ  ازت دور کنه؟

چطور توقع داری خدا، حواسش به‌ت باشه  تا توی اون محشر کبرا، خشک و جزغاله نشی؟!

کار همسایه تُ راه بنداز تا خدا برات کارتُ راه بندازه.

 

درسته که اصلاً با هم رفت و آمد ندارید.

درسته که فامیلی همدیگه رو هم بلد نیستید.

درسته که  تا حالا یه بار هم با هم حرف نزدید.

ولی آش که می پزی، خب یه کاسه کوچیکش رو هم برای همون همسایه ناشناس طبقه بالا ببر.

 هر چی باشه اونم مث خودن بنده ی خداست. خوشحال می شه وقتی می بینه براش آش آوردی.  اگر چه که این وسط خود اون کاسه آش اصلاً موضوعیت نداره.

خوشحالی طرف، بیشتر به خاطر اینه که می بینه به یادش بودی.

آخه بخل  هم حد و  مرزی داره.

پول دستی و  ضمانت وام که ازت نخواسته.

مسافر غریبه. گم شده توی شهرتون.

داره آدرس می پرسه. اگه بلدی، بهش یاد بده.