وصیت نامه اش رو گذاشته بود زیر متکاش...
حساب سال خمسی و وجوهاتش رو هم داشت. دقیق!
هزار تومن اگه از بقیه کاسبای بازار، وجه دستی می گرفت، چند جا یادداشت می کرد و به چند نفر می سپرد.
یه روز که بابام به باباش گفته بود: «حاجی! خیلی مته به خشخاش می ذاری»، جواب شنیده بود که : «مجبورم پسر جون! با یکی قرار ملاقات دارم که نگفته کی و کجا»
راست می گفت خدا بیامرز...
کی فکرش رو می کرد، صبح یه روز تابستونی خبر بیاد که بابابزرگ ما ، نیمه های شب و خیلی نا هوا، احضار شده واسه ملاقات...
خدا، هیچ وقت به خاطر بدقولی کردن و عهد شکنی ما باهاش، متضرر نمی شه.
هیچ وقتم کارش گیر خوش قولی و پایبندی ما به عهد و قرارمون نیست.
ولی مردم چی؟
گاهی وقتا بدقولی های کوچیک ما، باعث وارد اومدن ضررهای بزرگ به بقیه می شه.
ضررهایی که شاید نه ما، نه هیچ کس دیگه نتونه جبرانش کنه...
مراقب
باشیم!
بد قولی کردن با خدا رو شاید بشه یه جوری، یه کاریش کرد.
بالاخره خدا بزرگه، غفوره،رحیمه، کریمه.
وقتی بهش بگیم ببخشید، می بخشه.
ولی مردم چی؟
بد قولی کردن با مردم، اسمش می شه حق الناس.
حق الناس هم از اون چیزائیه که خدا به این سادگی ها از کنارش نمیگذره.
توی حق الناس، غیر از ما و خدا، پای شخص ثالث وسطه.
منظورم همون کسیه که باهاش بدقولی کردیم و باید هر جوری شده از دلش در بیاریم.
فارغ از قول و قرار هایی که با خودمون و با بقیه می بندیم، یه سری قول و قرار هم داریم که توی اونا طرف حساب آدم، خداست.
توی قرآن، از هر ده تا جایی که کلمه ی «عَهد» اومده، تقریباً نه بارش منظور قول و قراریه که یه طرفش خداست، یه طرفش ما یا باقی بنده هاش.
خیلی جالبه!
خدا بعضی جاها، راجع به بعضی از کارای بنی بشر، با لحن گلایه مند و عتاب آمیزی میگه: «ما با هم همچین قراری نداشتیما!،
ما، قرارمون چیز دیگه ای بود! »
خدا، توی سی و شش آیه از آیه های کتابش راجع به عهد و قول و قرار صحبت کرده. مثلاً فرموده:
زیانکار، اونایی هستن که قول و قرارشونُ با خدا، بعد از محکم شدنش، زیر پا می ذارن و عهدشونُ می شکنن.
یا به بنی اسرائیل گفته: به عهدی که با من دارید وفا کنید، تا منم به عهدی که باهاتون دارم وفا کنم.
جای دیگه ای هم فرموده: کیه که بیشتر و بهتر از من پای قول و قرارش بمونه؟!
خودمونیم ها! کیه؟!
توی سوره ی توبه، خدا از آدمایی حرف می زنه که وقتِ نداری، یه قولایی به خدا می دن.
قول می دن اگه خدا جیبشونُ پر پول کنه، اهل خیرات و صدقات بشن. ولی ...
ولی وقتی خدا کاری می کنه که دستشون به دهانشون برسه، بخل میاد سراغشون و یادشون می ره چه قولی به خدا داده بودن!
کلاً یکی از گلایه ها و انتقاد های قرآن نسبت به ما آدما، اینه که قول و قرارمون یادمون می ره.
خوش به حال اونایی که توی روز آسونی، نذرها و قسم ها و قول و قرارهای روزای سختی، یادشون نمی ره.
