شرط آدمیت نیست

مجسمه ساز ها، مجسمه می سازن ، نقاش ها نقاشی می کنن و  کوزه گر ها  هم  کوزه گری…

من ، ولی دستای هنرمندی رو میشناسم که مجسمه ساز ها و نقاش ها و کوزه گرها رو  خلق می کنه…

با این همه ،  آدما محصول انحصاری کارخونه خلقتش نیستن . ابر و باد و مه و خورشید و فلک هم سهمی دارن از اون همه لطف و عنایت .

خالقی رو میشناسم که بی حد بودن آفریده هاش، نشونه بیهوده بودنشون نیست.

زیبایی و قدرتش که بی نهایت باشن ، هر گوشه از خلقت ،  باید یه جلوه از اون همه قدرت و قشنگی رو به دوش بکشه …

این وسط بار امانت من از همه سنگین تره ؛ هر چی باشه بزرگ ترین آیه خود منم …

منی که اسمم شده انسان، منی که  نشونه جمال و جلال خودشم.

منی که شرط انسانیتم اینه که این لحظه ها خواب و خاموش نباشم. اونم وقتی همه ی ذره های هستی،  دارن تسبیح و تهلیل می گن.

طعم دهنده ای به نام یاد خدا

یه غذا ممکنه از از ترکیب ده ها نوع حبوبات و سبزی جات و مواد پروتئنی  مختلف تشکیل بشه. ولی همین غذای پرمایه ممکنه مزه ای نداشته باشه.

عوضش بعضی از غذاهای خیلی ساده هستن که  طعم و مزه شون آدمُ از خود بی خود می کنه.

زندگی هم هیمنجوره.

بعضیا توی زندگی شون، همه جور امکاناتی دارن. پول دارن. خونه دارن، زمین و کارخونه و باغ و شرکت دارن، ولی از زندگی شون لذت نمی برن. یعنی زندگی و دارائی شون به کامشون مزه نمی ده.

عوضش بعضیای دیگه یه زندگی خیلی ساده و  ابتدایی دارن، ولی از همین داشته های کم خودشون لذت می برن.

فرق این عده ی دوم با اون عده ی اول،  یاد خداست.  یاد خدا، مزه و شیرینی زندگیه.  هیچ چیزی هم نمی تونه خلاء این مزه و شیرینی رو پر کنه.  خدا خودش فرموده که هر کس از  یاد من غافل بشه، طعم زندگی رو نمی چشه.

این لحظه های سحرگاهی، لحظه هایی هستن برای چشیدن طعم شیرین یاد خدا. لحظه هایی هستن برای طعم دار کردن زندگی  با چاشنی بندگی.  این لجظه ها رو قدر بدونیم.شی

با بیل کج نمی شه خونه ساخت

از بین همه ی ابزار و ادواتی که عقل ابزاری این بشر ابزارساز ساخته، بیل و کلنگ از همه شون ساده ترن.

ولی همین بیل و کلنگ ساده و ابتدایی هم، تا خودشون ساخته و پرداخته نشن، نمی تونن چیز دیگه ای بسازن.  با بیل معیوب که نمی شه خونه سازی کرد. با کلنگ معیوب  هم همینطور.

این قانون دنیاست که هر چیزی، تا خودش ساخته نشه، نمی تون چیز دیگه ای رو بسازه.

آدمیزاد هم اول باید خودشُ بسازه و اصلاح و تربیت کنه، بعد به ساختن و تربیت و اصلاح بقیه بپردازه.

آدمی که خودسازی نکرده، آدمی که هنوز حریف خودش نشده، آدمی که نمی تونه از خواب سحرگاهی خودش دل بکنه و پای سجاده بشینه، همچین آدمی نمی تونه منشأ خیر و برکتی برای بقیه هم باشه. نمی تونه مربی و اسوه و الگوی بقیه باشه.

برای همینم هست که بزرگ ترین مربی بشر، یعنی پیامبر اکرم، مامور بود به شب زنده داری و تهجد  و سحرخیری. آخه بهترین وقت خودسازی، همین وقته. هر بذری، توی یه وقتی از سال بهتر از وقتای دیگه به بار می شینه و ثمر می ده. بذر اصلاح و تربیت نفس، بذر خودسازی هم  سحرها بهتر از هر وقت دیگه ای به بار می شینه.

خاک وجودمونُ از این بذر عالی، خالی نذاریم.

خفتگان را خبر از زمزمه مرغ سحر/ حیوان را خبر از عالم انسانی نیست

خواب، یه جور اضطراره. یعنی  ماها، چون علاوه بر روحمون، یه جسم هم داریم،  مجبوریم به خاطر اینکه ملاحظه جسم هم بشه، روزی چند ساعت بهش استراحت بدیم.

ولی روح چون  کارش خستگی بردار نیست، توی همون چند ساعتی که جسم خوابیده هم مشغول سیر و سیاحت و خیال پردازیه...

ولی یه چیزی مسلمه. اونم اینه که بیدار بودن از خواب بودن بهتره.

یعنی خدا به پیامبر هم که خوابش عین بیداریه، فرموده: توی  شب کم بخواب و بیشترش رو بیدار باش...

خدا، یه سری از هدیه ها  و روزی های ویژه اش رو برای اونایی کنار می ذاره که توی شب، مخصوصاً این ساعت های سحر، به جای اینکه خواب باشن، بیدارن...