می گن یه دانشمندی توی یه جای دنج و خلوت، نشسته بود و داشت کتاب مورد علاقه شُ مطالعه می کرد.
از قضا یکی بی اجازه وارد خلوت دانشمند شد و وقتی سگرمه های در هم رفته دانشمند رو دید، برای اینکه قضیه رو یه جوری رفع و رجو کنه، گفت:
ببخشید که خلوت تنهایی شما رو بر هم زدم.
دانشمند هم که از این حرف طرف بیشتر عصبانی شده بود گفت:
من تنها نبودم. داشتم با بهترین دوستم که همین کتابه گفتگو می کردم. ولی تو که سر زده وارد شدی، مجبور شدم کتاب رو ببندم و تنها شدم!
شاعر می گه:
تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.
خب کسی که با خودش خلوت نمی کنه، کسی با خودش حرف نمی زنه، عیب و هنرش برای خودش هم مخفی و نهفته ست.
کسی هم که خودشُ نشناسه، نمی تونه خدای خودشُ بشناسه.
آخه خدا شناسی، از جاده ی خود شناسی می گذره.
هر کسی که با خودش آشنایی داشته باشه، با خدای خود هم آشنایی پیدا می کنه.
کسی هم که خودشُ گم کنه، خدا رو گم می کنه.
بابا افضل کاشانی، که هم حکیم بوده، هم عارف، هم شاعر و اهل فلسفه گفته:
ای آنکه تو طالب خدایی، به خود آ!
از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا
اول به خود آ، چون به خود آیی، به خدا
اقرار نمایی به خدایی خدا!
خوش به حال اونایی که بلدن چه جوری، از خودشون، از زمزمه ها و حرف های درونی شون، به خداشون برسن. راه البته راه دشواری نیست. دو تا چشم بینای بیدار می خواد یه حواس جمع و یه دل مشتاق.
خدا، این قوه ی نطقُ به ما نداده که باهاش فقط وقت بقیه رو بگیریم و با اونا حرف بزنیم. این قوه ی نطق و تکلم، یکی از کاربردهاش، خلوت کردن با خودمون و حرف زدن با خودمونه.
یه وقتایی باید بشینیم پای حرفای خودمون. باید ببینیم واقعاً حرف حساب مون، احساس مون، نظرات مون چیه. چرا همیشه بقیه باید مستمع ما باشن؟
خب یه وقتی هم خودمون بشینیم پای منبر وجدان مون.
چه اشکالی داره؟ شاید توی دلمون یه حرفایی هست که خودمون هم از اونا خبر نداریم.
بعضیا هستن که درون شون با اونا غریبگی می کنه. یعنی حرفاشُ بیرون نمی ریزه و ترجیح می ده سکوت کنه.
اینا باید یواش یواش، از زیر زبون ضمیر و درون شون حرف بکشن.
باید یواش یواش، سر صحبتُ با خودشون باز کنن تا اون ضمیر خاموشی که دارن، یخش آب بشه و به حرف بیاد.
سخته، ولی شدنیه.
